اگر افراد نیازمند به کمک‌های بشردوستانه سراسر جهان، یک کشور تشکیل دهند، این کشور سومین کشور پر جمیعت جهان خواهد بود و این به معنای وخامت اوضاع انسانی در سراسر جهان است.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، به نقل از میزان ؛ سازمان ملل در سال ۲۰۰۸ با تصویب قطعنامه‌ای ۱۹ آگوست را به عنوان روز جهانی بشردوستی معرفی کرد.
دلیل انتخاب این روز به عنوان روز جهانی بشردوستی، گرامیداشت ۲۲ نیروی داوطلب این سازمان بود که در سال ۲۰۰۳ بر اثر انفجار بمب در مقر سازمان ملل در بغداد، پایتخت عراق در روز ۱۹ آگوست جان خود را از دست دادند.
شعار روز جهانی بشردوستی در سال ۲۰۲۳ «مهم نیست چه باشد» اعلام شده است تا بر نشان دادن اهمیت، اثربخشی و تاثیر مثبت کار بشردوستانه در سراسر جهان تاکید و تمرکز کند.
فعالیت‌های بشردوستانه به گواه ناظران و اسناد و شواهد در همه جای جهان دشوار و خطرناک است؛ این در حالیست که همزمان بر اساس داده‌های سازمان ملل تا اواسط سال ۲۰۲۳، ۳۶۲ میلیون نفر در جهان نیازمند کمک‌های بشردوستانه بوده اند و این به معنای نیاز فراوان به افزایش اقدام‌ها و فعالیت‌های بشردوستانه است.
در عین حال، در طول سال ۲۰۲۲، حدود ۴۴۴ نیروی کمک‌های بشردوستانه مورد حمله قرار گرفتند، ۱۱۶ نفر از آن‌ها کشته شدند، ۱۴۳ نفر زخمی شدند و ۱۸۵ نفر نیز در جریان کمک رسانی‌ها ربوده شدند.
از آغاز سال جاری میلادی تاکنون نیز حملات علیه فعالان بشردوستانه به طرز غم انگیزی منجر به کشته شدن ۶۲ نفر شد که رشد ۴۰ درصدی را در قیاس با سال ۲۰۲۲ نشان می‌دهد؛ در عین حال، حملات مذکور به ربوده شدن ۳۳ و زخمی شدن ۸۲ نفر دیگر منجر شده است.
در ۲۰ سال گذشته تلاش شده تا از این مناسبت برای قدردانی از فعالیت‌های انسان دوستانه و بشردوستانه در سراسر جهان استفاده شود؛ اقدام‌ها و فعالیت‌هایی که در مناطق فاجعه زده و البته مسیر‌های مرگبار مهاجرتی برای نجات و محافظت از جان انسان‌ها انجام می‌شوند.
«ولکر تورک»، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل در بیانیه مطبوعاتی خود در رابطه با روز جهانی بشردوستی با اشاره به آمار ارائه شده درباره کارکنان و داوطلبان بشردوستانه اعلام کرد که اتفاق‌هایی که برای کارکنان و داوطلبان بشردوستانه رخ داد، نقض عمدی قوانین بین المللی بود و این روند باید متوقف شود.
در حالی که افراد بیشتری به دلیل بروز درگیری‌های جدید و مداوم و پیامد‌های شرایط اقلیمی و اضطراری زیست محیطی به عمق بحران‌های انسانی سوق داده می‌شوند، مانع تراشی در مسیر اقدام‌ها و فعالیت‌های بشردوستانه به ویژه از سمت مدعیان غربی حقوق بشر تشدید می‌شود.
جنگ اوکراین، بحران جهانی انرژی و امنیت غذایی، بروز درگیری‌های جدید، تحریم‌ها، بلایای طبیعی مرگبار و ... همه و همه در بدتر شدن وضعیت انسانی در سراسر جهان نقش دارند.
اگر افراد نیازمند به کمک‌های بشردوستانه در سراسر جهان کشوری را تشکیل دهند، این کشور سومین کشور بزرگ جهان خواهد بود که جمعیتش با رشدی تصاعدی در حال افزایش است؛ فقط از اوایل سال ۲۰۲۲ تاکنون جمعیت این کشور فرضی ۳۰ درصد افزایش یافته است.
پس آشکار است که امروز بیش از هر زمان دیگری مردم در بحران به حمایت‌های بشردوستانه نیاز دارند.
در حالی که آژانس پناهندگان سازمان ملل تخمین می‌زند که حدود ۱۰۸ میلیون نفر در سراسر جهان در سال ۲۰۲۲ به دلیل آزار و اذیت، درگیری، خشونت و نقض حقوق بشر به اجبار آواره شده اند، همزمان سیاست‌های ضد مهاجرتی کشور‌های غربی و بی توجهی آن‌ها به بحران‌های بشردوستانه تشدید می‌شود.
در آمریکا، سیاست‌های ضد مهاجرتی سبب می‌شود تا مهاجران و پناهجویان از کمک‌های بشردوستانه محروم شوند.
در اروپا وضعیت بدتر است؛ سیاست‌های ضد مهاجرتی در این کشور‌ها مرگبارتر، غیر اخلاقی‌تر و غیر انسانی‌تر از هر زمان دیگری هستند.
یونان، فعالیت‌های بشردوستانه را جرم انگاری کرده، انگلیس و شمار دیگری از کشور‌های اروپای غربی عملیات نجات دریایی را محدود و با موانع قانونی مواجه کرده اند، بودجه کمک‌های بشردوستانه در اردوگاه‌های پناهجویی در کشور‌های اروپایی کم و کم‌تر می‌شود، ...
در حالی که ۲.۱ میلیون فلسطینی در سراسر اراضی اشغالی به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند، سکوت کشور‌های غربی مدعی حقوق بشر در برابر جنایت‌های رژیم صهیونیستی از یک سو و کاهش کمک‌های بشردوستانه از سوی دیگر آسیب پذیری بی سابقه‌ای را در این سرزمین رقم زده است.
سیاست‌های کشور‌های غربی سبب شده تا شکاف میان نیاز‌های بشردوستانه فلسطینی‌ها که از جنایت‌های رژیم صهیونیستی نشات می‌گیرد، با تلاش‌های بشردوستانه برای کمک به این افراد به شدت تعمیق شود.
اقلیت روهینگیا دیگر جمعیت آسیب پذیری است که به دلایل آشکار درگیری‌های فعال و بلایای طبیعی به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند، اما با وجود این چالش‌های متعدد در کمک رسانی به آن‌ها، عملا مسیر نجاتشان مسدود شده است.
مردم شاخ آفریقا با بدترین خشکسالی در ۴۰ سال اخیر روبرو هستند؛ بیش از ۳۰ میلیون نفر با ناامنی غذایی شدید ناشی از درگیری، شوک‌های اقلیمی، اثرات اقتصادی ناشی از شیوع کرونا و افزایش هزینه غذا مواجه هستند؛ این بحران با شیوع بیماری‌های عفونی، نرخ بالای سوء تغذیه حاد، جابجایی، دسترسی محدود یا کاهش یافته به جمعیت، دسترسی محدود به مراقبت‌های بهداشتی و پاسخ به شدت کم‌بودجه پیچیده‌تر می‌شود.
آن‌چه مشخص است، نرخ رشد نیاز به کمک‌های بشردوستانه به موازات نرخ بی توجهی کشور‌های مدعی حقوق بشر به این روند در حال افزایش است و این امر هم افراد نیازمند به کمک‌های بشردوستانه و هم فعالان عرصه بشردوستی را در معرض مخاطرات جدی قرار می‌دهد.