ثِقَةُ الاسلام تبریزی، مجاهد ضد استعمار

ثِقَةُ الاسلام از آغاز جنبش عدالت‌خواهی و سپس مشروطه‌طلبی، در زمره حامیان جدّی آن قرار داشت.
وی هنگام مهاجرت علما به قم و تحصن آن‌ها در آنجا، با ارسال تلگرافهایی به علما و مظفرالدین شاه، ضمن حمایت از خواست‌های مهاجران، خواستار باز‌گرداندن آن‌ها به تهران شد و پس از پیروزی نهضت مشروطه، به هنگام رأی‌گیری برای انتخاب نمایندگان مجلس شورای ملی، وی بیشترین رأی را در میان علما به دست آورد اما نمایندگی را نپذیرفت.

دی ماه ۱۲۹۰، یکی از ماه‎های خونین تبریز بود. از همان اول دی که مصادف با اول محرم ۱۳۳۰ قمری بود، قوای روس شروع به دستگیری و اعدام بزرگان و مجاهدان مشروطه در تبریز کرد، به این ترتیب که اول به سراغ فرد رفته و او را دستگیر کرده و به کنسولگری روس و باغ باغشمال تبریز که محل اتراق قشون روس بود، می‌بردند و بعد به نوبت در کوچه‎های تبریز به دار می‎آویختند.

 قوای روس، ۵۴ نفر از بزرگان تبریز را در طول یک ماه اعدام کردند و اعدام‎ها در روز دهم دی ماه ۱۲۹۰ مصادف با دهم ماه محرم، به اوج خود رسید و ثقة‌الاسلام نیز در چنین روزی در میدان مشق تبریز، مقابل چشمان عزاداران حسینی و درست در ظهر عاشورا به داری آویخته شد که با پرچم روسیه تزئین شده بود.

 یک روز قبل از اعدام، از ثقة‌الاسلام خواسته بودند تا برای در امان ماندن و ختم قائله، پای نامه‎ای را که در آن نوشته شده بود که حضور قوای روس در تبریز به خواست مردم بوده است را امضاء کند، اما او با امتناع از این کار، مهرش را هم شکسته بود که مبادا پای نامه را با آن مهر بزنند.