لزوم اولویت بندی فرصت ها و تهدیدها بر اساس گفتمان و قدرت نرم

همیشه این باور و نگاه وجود داشت که دولت ها بخصوص در کشورهای پیشرفته دارای منافع ملی ثابت و پایداری هستند و تغییر حکومت ها و گردش نخبگان که از خصوصیات نظام های دموکراسی است تغییری در آن ایجاد نمی کند,
شاید این باور حاصل حاکمیت اندیشه های رئالیستی بخصوص نوع سنتی آن بوده است که بر عوامل ثابت ژئوپولیتیکی تاکید می کرد. 
این گفتمان تا قبل از فروپاشی نظام دو قطبی تا حدودی قابل توجیه بود چراکه نظام های غربی و احزاب حاکم  با وجود اختلافاتی که در داخل با یکدیگر داشتند همواره خود را در برابر دشمن و تهدیدی واحدی بنام کمونیسم می دیدند که به سیاست های آنها جهت می داد و آنها را واحد نشان می داد. این موضوع برای بقای نظام های غربی به قدری اهمیت داشت که آنها را بر آن داشت که آلترناتیوهای دیگری( اسلام هراسی،  تروریسم، تسلیحات کشتارجمعی ، ایران هراسی و ...) به جای کمونیسم بتراشند اما هیچ یک از این آلترناتیوها تاکنون نتوانسته است جای خالی تهدید کمونیسم را برای این کشورها بخصوص امریکا پر کند ولذا شکاف های داخلی فرصت ظهور و بروز بیشتری پیدا کرده و با بحران معنایی که خود حاصل فروپاشی نظام دو قطبی بوده عجین شده است. 
لذا نظام بین الملل در چند دهه گذشته بعد از فروپاشی نظام دو قطبی عملا در دوره گذار قرار گرفته و متناسب با احزابی که در امریکا به قدرت رسیده اند در داخل امریکا به سمت ملی گرایی یا بین الملل گرایی  و در عرصه نظام بین الملل هم به سمت یک یا چند جانبه گرایی سوق پیدا کرده است که در هر دو عرصه با کشاکش همراه بوده چراکه دو پارادایم مختلف را شامل می شوند که برای هم به اصطلاح کارد و پنیر هستند.
 در واقع برخوردی که دولت ترامپ با عملکرد دوران اوباما کرد نوعی کودتا بوده و دولت نوپای بایدن هم دقیقا همین برخورد را با میراث دولت ترامپ داشته است. بنابر این کاملا مشخص است که عملکرد احزاب در امریکا دیگر برخلاف دوران جنگ سرد مکمل هم نبوده و نیست و هر یک دارای تعریف مشخص از منافع ملی و نحوه تحقق آن هستند.
جمهوریخواهان بیشتر گفتمان و رویکرد سخت افزاری به مسائل دارند و تابع قدرت سخت و دموکرات ها گفتمان نرم افزاری دارند و تابع قدرت نرم هستند. با توجه به این تفاوت های ماهوی و بنیادی به نظرمی رسد در صورتی که ایران بتواند بیشتر روی قدرت نرم سرمایه گذاری کند بهتر می تواند از شرایط جدید استفاده و در عین حال تهدیدهای پیش رو را به موقع شناسایی و با آن مقابله کند. 
تلاش برای تقویت قدرت نرم و متوازن کردن آن با قدرت سخت، تقویت حضور و جایگاه خود در روند بازسازی منطقه بخصوص عراق و سوریه، حفظ و تقویت وحدت داخلی در پرتو انتخابات ریاست جمهوری آینده در کنار استفاده از فرصت های انتخاباتی پیش رو در عراق و فلسطین برای تقویت دوستان، قرار دادن لزوم مقابله با خطر و تهدید هسته ای رژیم صهیونیستی و ایجاد همپیمانی برای آن از جمله فرصت های پیش رو است که با برنامه ریزی و سازواری با شرایط جدید می توان از آن بهره برد و در عین حال خود را برای تهدیدهای نرم پیش رو آماده کرد و در برابر آن مراقب بود.  
----------------------------------------------
احمد کاظم زاده