فرید زکریا: آمریکا امپریالیست تر شده است

من زندگی در واشنگتن را در دهه هشتاد به خاطر دارم. به سادگی می‌توانستیم وارد ساختمان کنگره شویم، در اتاق‌های بزرگ و در کنار مجسمه‌های آن قدم بزنیم و گهگاه با سناتور‌ها نیز برخورد کنیم. حتی کاخ سفید هم نسبتاً در دسترس بود.
دیگر اینطور نیست. پس از بمبگذاری اوکلاهما در سال ۱۹۹۵، تیراندازی‌های کنگره در سال ۱۹۹۸ و حملات ۱۱ سپتامبر، شهروندانی که می‌خواهند به کنگره بروند باید بازدید خود را از طریقی به شدت کنترل شده در مرکز بازدید زیرزمینی، آغاز کنند، جایی که مجبورند یک فیلم را تماشا کنند. (آیا نمی‌توانیم این فیلم را در خانه ببینیم؟)

طبقه بندی کردن بیش از اندازه که تبادل اطلاعات را درون دولت و با مردم محدود می‌کند. (مایکل هایدن مدیر سابق سیا یاداور می‌شود وی زمانی یک پیام فوق محرمانه دریافت کرد که نوشته بود "کریسمس مبارک").

در همین دوره، حصار‌های زشت اطراف کاخ سفید قرار داده شده و بخش‌هایی از خیابان پنسیلوانیا مسدود شده است. از زمان برپایی اعتراضات جنبش جان سیاهپوستان مهم است در تابستان گذشته، حصار‌های امنیتی بیشتری در اطراف کاخ سفید قرار داده شد. پس از حملات ۶ ژانویه، قطعاً اوضاع بدتر خواهد شد. من ضرورت تأمین امنیت را درک می‌کنم، اما در یک دموکراسی باید بین آن (امنیت) و ضرورت دسترسی و باز بودن فضای داخلی تعادل برقرار باشد.

پیر لانفانت، معمار واشنگتن دی سی، خیابان‌های این شهر را پهن و وسیع طراحی کرده است تا مردم بتوانند همواره ساختمان‌های دولتی بزرگ این کشور را که به نظر او نماد‌های دموکراسی هستند، ببینند. این کشور، هزینه زیادی صرف ساختمان کنگره و حفظ ساختار آن در خلال جنگ داخلی کرده است چرا که این ساختمان، یادبود شهروندانش است نه ساختمان اداری برای سیاستمداران.
اوضاع در خارج بسیار بدتر است. پایگاه‌های دیپلماتیک آمریکا به عنوان ساختمان‌های زیبا در مراکز شهر‌ها استفاده می‌شد جاییکه مردم می‌توانستند ملاقات کرده و مراسم برگزار کنند. من تماشای فیلم‌های هالیوود به حمایت مالی سرویس اطلاع رسانی آمریکا در کنسولگری ساحلی در بمبئی را یادآوری می‌کنم. اما این جواهر معماری مثل بقیه فروخته شده است.

 

دیپلمات‌های آمریکا اکنون اغلب در ساختمان‌هایی شبیه قلعه پشت دیوار‌های سیمانی ضد انفجار با چند لایه امنیتی کار می‌کنند که به ندرت با مردم کشوری که در آن حضور دارند ملاقات خواهند داشت. اگر بخواهید علتش را بدانید باید به سفارت خانه‌های آمریکا در پایتخت‌های این کشور‌ها مراجعه کنید؛ پس از ۲۰ سال و صرف تریلیون‌ها دلار، برداشت خوبی از آمریکا یا علاقه‌ای به این کشور در عراق یا افغانستان وجود ندارد.
آمریکا بیشتر از بسیاری از امپراطوری‌های واقعی، نهاد‌های امپریالیستی دارد. برای چندین دهه، حتی زمانیکه لندن بر جهان حکومت می‌کرد، همه می‌توانستند در خیابان داونینگ استریت ۱۰، خانه و محل کار نخست وزیر انگلیس قدم بزنند. پس از مجموعه بمب گذاری‌های ارتش جمهوری خواه ایرلند در دهه ۸۰، این دولت درب‌های ساده‌ای را نصب کرد و یک خیابان کوچک را مسدود کرد. حتی فرانسه که بخشی از این عظمت را داراست موانع و حصار‌های نسبتا کم و قابل انتقالی را اطراف کاخ الیزه قرار داده است جاییکه رئیس جمهور این کشور زندگی می‌کند.

دولت آمریکا اکنون همچون یک دایناسور با یک بدنه عظیم الجثه و مغزی کوچک است که به شکلی خوب از آن محافظت می‌شود، اما از مردم عادی دور است و پاسخی برای چالش‌های واقعی که ملت با آن روبرو هستند، ندارد.

باتوجه به روش کار سیاست مداران آمریکا در حال حاضر، شما تنها شاهد حمایت از امنیت بیشتر خواهید بود؛ بنابراین پس از حملات ۱۱ سپتامبر، سفارت خانه‌ها و کنسولگری‌ها در سراسر جهان، درخواست صد‌ها هزار بازدیدکننده شایسته را رد کرد، چون مقامات رسمی که این درخواست‌ها را رد کردند، هیچ هزینه سیاسی را بابت آن متحمل نشدند. اما اگر آن‌ها به کسی اجازه دادند که یک حمله تروریستی مرتکب شود باید مقابل کنگره به صلیب کشیده شوند. این تفکر مشابه تعداد زیاد اسنادی را توضیح می‌دهد که به صورت معمول در طبقه محرمانه قرار می‌گیرند. دوستی که برای دولت کار می‌کند به من گفت:" هیچ کس تاکنون بخاطر محرمانه کردن این گزارش‌ها به عنوان راز اخراج نشده است. "

نتیجه:

طبقه بندی کردن بیش از اندازه که تبادل اطلاعات را درون دولت و با مردم محدود می‌کند. (مایکل هایدن مدیر سابق سیا یاداور می‌شود وی زمانی یک پیام فوق محرمانه دریافت کرد که نوشته بود "کریسمس مبارک").
این امنیتی کردن بیش از اندازه محیط، بخشی از آن چیزی است که پل لایت اندیشمند آمریکایی آن را "ضخیم‌تر شدن" دولت می‌نامند، افزایش لایه‌ها و سلسله مراتب‌ها و فرایند‌های بیشتر که یک سازمان غیرمنعطف، بروکراتیک و بسته‌تر را ایجاد می‌کند. او می‌نویسد:" کووید ۱۹ نشان داد تا چه اندازه آمریکایی‌ها باید بدنبال پاسخگویی در نهاد‌های فدرالی باشند. قهرمانان کادر درمان برای دریافت تجهیزات خودمراقبتی با ۱۸ لایه بین خدمات انسانی و وزارت بهداشت و تجهیزات خودمراقبتی در ذخایر ملی راهبردی مواجه بودند. کسب و کار‌های کوچک برای دریافت چک‌های حمایتی با ۱۶ لایه بین وزارت خزانه داری و دفتر برنامه کسب و کار‌های کوچک مواجه بودند. اگر می‌خواهید بدانید چرا آمریکا در چنین شرایطی نظیر همه گیری کرونا تا این اندازه ضعیف عمل کرده و شهروندانش تا این اندازه به آن‌ها بی اعتمادند، این موارد، بخشی مهم از پاسخ شماست. دولت آمریکا اکنون همچون یک دایناسور با یک بدنه عظیم الجثه و مغزی کوچک است که به شکلی خوب از آن محافظت می‌شود، اما از مردم عادی دور است و پاسخی برای چالش‌های واقعی که ملت با آن روبرو هستند، ندارد.