پخش زنده
امروز: -
دانشمندان میگویند: بررسی های ژنتیکی در اطراف محل انفجار نیروگاه هستهای چرنوبیل میتواند درسهایی برای چگونگی زندگی آینده انسانها و حیوانات در شرایط وخیم محیط زیستی و فضا دربرداشته باشد.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، از «فاکس نیوز»، بیش از ۳۵ سال پس از بدترین حادثه هستهای جهان، دانشمندان امیدوارند با بررسی تغییرات ژنتیکی نجات یافتگان درمیان خرابه های چرنوبیل بتواند به انسانها روشهای تازهای برای زندگی در بدترین شرایط محیط زیستی ارائه دهد.
«الاین اوستراندر» ژنتیک شناس از موسسه ملی تحقیقات ژنوم انسان و یکی از مولفان اصلی این تحقیق میگوید: ما این فرصت طلایی را داریم که به این پرسش حیاتی پاسخ دهیم که چگونه میتوان در یک محیط زیست با شرایط بسیار وخیم مانند چرنوبیل برای ۱۵ نسل بقا پیدا کرد.
«تیم ماسیو» از دیگر محققان این طرح و استاد علوم بیولوژیک در دانشگاه کارولینای جنوبی گفت: سگها ابزار بسیار مهمی برای بررسی تاثیر این نوع محیط روی پستانداران بطور کلی فراهم میکنند.
محیط زیست چرنوبیل بطور خاصی بیرحمانه است. روز ۲۶ آوریل ۱۹۸۶ یک انفجار و آتش سوزی در نیروگاه موجب انتشار مواد رادیواکتیو در اتمسفر شد. ۳۰ کارگر فورا کشته شدند در حالی که شمار تلفات ناشی از مسمومیت تشعشعات در بلندمدت حدود هزاران نفر برآورد شده است.
محققان میگویند بسیاری از این سگهایی که در حال مطالعه روی آنها هستند، از بازماندگان حیوانات خانگی هستند که ساکنان این منطقه مجبور شدند آنها را رها کنند و بروند.
«ماسیو» از اواخر دهه ۱۹۹۰ میلادی در منطقه چرنوبیل مشغول به کار بوده است و از حدود سال ۲۰۱۷ شروع به گرفتن خون از سگها و آزمایش آنها کرد. بعضی از این سگها در داخل نیروگاه زندگی میکنند که یک شرایط و حال و هوای کابوس مانندی دارد. بقیه نیز در فاصله حدود ۹ مایلی یا ۲۸ مایلی در اطراف آن زندگی میکنند.
اکنون محققان میتوانند به دنبال یافتن تغییراتی در دی انای باشند. اوستراندر گفت: این امر مستلزم جدا کردن تغییرات غیرمنتج دی انای از تغییرات هدفمند است.
دانشمندان میگویند که این تحقیقات میتواند کاربردهای گستردهای داشته باشد و بینشهایی درباره این مساله ایجاد کند که حیوانات و انسانها در آینده چگونه میتوانند در مناطقی از جهان تحت «تهاجم محیط زیستی مداوم» و نیز در شرایط با تشعشعات بالا در فضا زندگی کنند.
فاجعه اتمی چرنوبیل حادثهای هستهای بود که در ۲۶ آوریل ۱۹۸۶ (۶ اردیبهشت ۱۳۶۵) در رآکتور هستهای شماره ۴ نیروگاه چرنوبیل، در نزدیکی شهر پریپیات رخ داد.
این حادثه در جریان یک آزمایش ایمنی در یک رآکتور نوع آربیامکی، که در شوروی رایج است، اتفاق افتاد. محتوای این آزمایش شبیهسازی قطعی برق الکتریکی بود. هدف از این آزمایش کمک به توسعه یک روش ایمنی جهت تداوم گردش آب خنککننده در صورت قطعی برق تا زمانی بود که ژنراتورهای پشتیبان بتوانند برق را تأمین کنند.
فاجعه چرنوبیل، هم از لحاظ هزینه و هم از لحاظ تلفات، بدترین حادثهٔ هستهای در تاریخ محسوب میشود. مبارزه برای محافظت در برابر خطراتی که بلافاصله پس از حادثه به وجود آمد و همچنین اقدامات در جهت پاکسازی محیط زیست، در نهایت بیش از نیم میلیون نفر پاکساز را درگیر کرد و حدود ۶۸ میلیارد دلار هزینه دربرداشت.
بارانهای رادیواکتیو مشکل دیگر انفجار چرنوبیل بود؛ پس از انفجار ابتدا محیط اطراف تأسیسات به امواج رادیواکتیو آلوده شد و بعد به تدریج ابرهای آلوده به نواحی دورتر سرکشیدند و بارش باران سبب شد که بخشهای وسیعی از اروپا به مواد رادیواکتیو آلوده شود. در اثر انفجار در رآکتور بلوک چهار تأسیسات اتمی چرنوبیل، مواد رادیواکتیو برای ساختن حدود صد بمب اتمی آزاد شدند.
بر اثر فاجعه چرنوبیل نزدیک به پنج میلیون نفر آسیب دیدند.