هشدار سازمان ملل درباره بدترین خشکسالی چند دهه اخیر در افغانستان
به گزارش سرویس بین الملل
خبرگزاری صداوسیما، کاهش شدید بارش برف و باران در بخش عظیمی از افغانستان موجب شده است برداشت محصول زمستانی با خسارات زیادی روبرو شود و زندگی و معاش میلیونها کشاورز به علت کمبود شدید مواد غذایی در معرض تهدید قرار بگیرد.
به گزارش تلویزیون خبرگزاری فرانسه، غلامعباس ۴۵ ساله یکی از کشاورزان ساکن روستای چارکینت Charkint در منطقه حاصلخیز شمال ولایت بلخ، نیز پس از خشک شدن چاههای آب و از بین رفتن محصول گندم، دامهای خود را فروخت و مانند هزاران کشاورز دیگر در پی تشدید خشکسالی در این کشور جنگ زده که به شهرها کوچ میکنند، به همراه یازده تن از اعضای خانواده اش برای پیدا کردن کار راهی مزار شریف مرکز ولایت بلخ شد.
غلامعباس که بیش از سه دهه کشاورز بوده است میگوید: من خشکسالی به شدت و بزرگی امسال به یاد ندارم. ما هیچگاه در گذشته مجبور نشده بودیم به خاطر خشکسالی روستای خود را ترک کنیم و یا حیواناتمان را بفروشیم.
به علت تداوم شرایط خشکسالی و دمای بالای هوا این نگرانی وجود دارد که محصولات بهاره و تابستان نیز دیرتر برداشت شوند.
شبکه سامانه پیش هشدار دهنده قحطی که در سال ۱۹۸۵ توسط آژانس بین المللی توسعه سازمان ملل متحد تاسیس شده بود، پیش بینی میکند میزان برداشت گندم در افغانستان در سال ۲۰۱۸ به پایینترین سطح، دست کم از سال ۲۰۱۱ تاکنون برسد. سازمان ملل هشدار داده است با توجه به پیش بینی کاهش ۲/۵ میلیون تنی گندم در سال ۲۰۱۸، بیش از دو میلیون نفر ممکن است در معرض ناامنی شدید غذایی قرار بگیرند و طی شش ماه به دریافت کمکهای بشردوستانه نیاز فوری پیدا کنند.
دهها هزار راس بز و گوسفند تلف شده اند و بسیاری از کشاورزان بذر مورد نیاز برای فصل کشت آینده را مصرف کرده اند و این در شرایطی است که چاهها و رودخانهها در حال خشکیدن هستند و مراتع و چراگاهها به بیابان تبدیل شده اند.
توبی لانزر هماهنگ کننده بشردوستانه سازمان ملل اخیرا به خبرگزاری فرانسه گفته بود: اگر مقامات افغانستان و جامعه بین المللی اقدامات لازم را برای مقابله با این چالش از هم اکنون اتخاذ نکنند، افغانستان در آستانه فرا رسیدن زمستان آینده با یک فاجعه روبرو خواهد بود.
سازمان ملل برآورد میکند بیش از هفتاد هزار نفر به علت خشکسالی راهی نواحی شهرها و بی خانمان شده اند.
ذبیح الله زوبین مدیر اداره کشت و محصولات بلخ به این خبرگزاری گفت: کمبود بارش در بلخ اغلب اراضی کشاورزی و مراتع منطقه را به زمینهای سوخته تبدیل کرده است. بیش از ۴۵۰ هزار کشاورز و گله دار در استان، دامهای خود را ذبح کرده اند یا آنها را به قیمت ارزان فروخته اند.
در شرایطی که نیروهای امنیتی افغان میکوشند تا با طالبان و شبه نظامیان داعش به مقابله برخیزند و شمار تلفات غیر نظامی در افغانستان همچنان رو به افزایش است، معضل خشکسالی به مشکلات و مصائب مردم این کشور افزوده است.
کشاورزی ستون فقرات اقتصاد افغانها را تشکیل میدهد. حدود پانزده میلیون تن در بیست استان در این بخش مشغول کار هستند. در شرایطی که نرخ بیکاری به علت بازگشت بی سابقه آوارگان افغان از ایران به افغانستان همچنان رو به افزایش است و شمار بسیاری به آوارگان داخلی در این کشور اضافه شده است، احتمال پیدا کردن کار کمتر و کمتر میشود.
اکبر رستمی سخنگوی وزارت کشاورزی و احشام افغانستان به این خبرگزاری گفت: قیمت بز و گوسفند به علت هجوم کشاورزان برای فروش دامهای خود قبل از آنکه آنها ضعیفتر و لاغرتر شوند به شدت کاهش یافته است؛ و در عین حال قیمت علوفه دام رو به افزایش است. بخش اعظم دامها و احشام افغانستان به شدت به خوراک دام نیاز دارند.
مقامات افغان تاکنون کمکهای محدودی به کشاورزان کرده اند و آژانسهای امداد رسان بین المللی میکوشند تا از عهده سیر فزاینده تقاضای کمک بر آیند.
لانزر تاکید کرد محمولههای کمکهای غذایی سازمان ملل و دیگر کمکها طی ماههای اخیر به دست بیش از ۴۶۰ هزار تن در استانهای قحطی زده رسیده است، ولی این تعداد کمتر از یک چهارم افراد نیازمند کمکهای غذایی را شامل میشوند.
لانزر با اشاره به توافق میان آژانسهای بین المللی و دولت افغانستان در زمینه ترخیص بیش از شصت هزار تن گندم که هم اکنون در ذخایر استراتژیک غله در این کشور نگهداری میشود گفت: این مقدار برای رفع کامل نیازها کافی نخواهد بود، ولی در هر حال شروع بسیار خوبی است.
غلامعباس هشدار داد اگر کمکهای فوری خیلی زود به دست کشاورزان نرسد، ممکن است شمار بیشتری از کشاورزان به کشت محصولات مقاوم در برابر کم آبی مانند خشخاش رو بیاورند.
به رغم میلیاردها دلار پول که از زمان تهاجم تحت امر آمریکا به افغانستان در سال ۲۰۰۱ تاکنون صرف مبارزه با مواد مخدر در این کشور شده است، افغانستان همچنان بزرگترین تولید کننده مواد افیونی در جهان به شمار میرود.
غلامعباس میافزاید: دولتی که به سختی میتواند حقوق سربازانش را بپردازد، نمیتواند به کمک مردم در این نواحی دور افتاده بیاید. شرایط در نهایت، مردم را مجبور خواهد کرد که به کشت محصولات غیر قانونی روی بیاورند.