کاترین شاکدام فعال رسانه ای مسلمان انگلیسی :هیچ شهری در جهان، چنین شاهکاری را رقم نمیزند،شیعه عدالت را بدون آزادی نمیخواهد و آرام جان را بدون شرافت
ترجمه این مقاله چنین است:
زیارت دل: اربعین؛ بهترینی که اسلام پیش رو مینهد
زیارتی که برای بسیاری ناشناخته است و پیام آن برای بسیاری از نخبگانی که حقایقی خودساخته حول آن شکل دادهاند، آزاردهنده است. عظیمترین زیارت در عراق که میلیونها مرد، زن، و کودک را در این نوامبر گرد هم آورد.طبق اعلام دفتر نخستوزیری عراق، امسال دست کم 14 میلیون نفر عازم شهر مقدس کربلا شدند تا بار دیگر شهادت امام حسین (ع) –نوه پیامبر اسلام- را گرامی بدارند.
با توجه به اینکه عراق همین چند ماه پیش در محاصره داعش قرار داشت، کمتر کسی میتواند شکوه و شگفتی این چنین شاهکاری را درک کند. آری، زیارت اربعین چیزی فراتر از فریاد پیروزی بر وحشت و ظلم است؛ و همچنان جلوهای دگر از پارسایی مذهبی. اربعین بهترین چیزهایی است که اسلام پیش رو مینهد: دعوت همه بشریت به صلح و وعده این که در مقابل هر تعدی و ظلم، یک صدا به دادخواهی برخواهد خاست.
اربعین گرامیداشت مردی به نام حسین بن علی (ع) است که یکتنه در مقابل لشکری متعصب و خشمگین ایستاد و استبداد را به سخره کشید تا آموزهای باشد برای انسانها که شریف و آزاده به پای حقیقتشان بایستند و ظلم و جور را به زیر کشند.
اگر قهرمانان تاریخ پُرشمار باشند، هیچکدام به اندازه امام حسین (ع) از خودگذشتگی و عشق نمیبخشند. هیچکدام به اندازه حسین (ع)، جوامع و ملتها و پرچمها را به عشق خود اختصاص نمیدهند.
هر چند که اربعین به عنوان بزرگترین رسم از آداب شیعه باقی میماند اما فقط مختص به شیعیان نیست و به همه مردمان، همه دینها، و همه موقعیتها تعلق دارد. اربعین، جاییست که همه تفاوتهای بشری کنار گذاشته میشود و ما اجتماع انسانی و وحدتمان را پاس میداریم. همبستگی انسانی تحت لوای یک آرمان پر عظمت: آزادی در عدالت.
آیتالله «سید محمد سعید طباطبایی حکیم» در میزبانی از هئیت ما در نجف اینچنین گفت: «پیام امام حسین (ع) متعلق به همه جهان است. همان طور که اسلام چنین است».
من میفهمم که در این روزگار، دینداری به اندازه سکولاریسم رایج نیست اما باید بدانید که دین را با پررنگ کردن نمونههای خشونت نزد مایی که شاهد آنها بودیم، آنها را تحمل کردهایم، و با آنها به مقابله برخاستیم، بد جلوه دادهاند. دین اسلام را طوری در نظر ما تعریف کردهاند که اجازه به انسانها میدهد تا یکدیگر را قصابی کنند و خدای قهار و توانا هم پشت آنهاست!
اما حقیقت این است که اسلام را سر و کاری با داعش نیست که پرچم این نوع دین را برمیافرازد. باید به دکترین معماران داعش توجه کرد که میخواهند با ربط دادن این گروه به اسلام، گفتمان عمومی ما را آلوده کرده و آتش به جان جوامع ما بیاندازند.
این وحشتافکنی، قدمت دیرینه دارد. قدمتی به اندازه عمر اربعین، از آن زمان که امام حسین (ع) در دشت کربلا در مقابل لشکر ظلم برخاست تا اسلام بار دیگر جایی به دور از انحراف بشری به سمت نور برخیزد.اربعین آخرین روز از مدت زمان عزاداری برای حسین بن علی (ع) –امام سوم شیعیان و نوه حضرت محمد (ص)- است.
اربعین نه تنها یک زیارت مذهبی است که یادآور این است که با خیزش هر ظالم و مستبد، جنبش مقاومت نیز برمیخیزد.این امید را دارم که خوانندگان این مطلب دریابند که سرزمین برترین شهید تاریخ، چگونه بزرگترین تهدید علیه بشریت را به لطف آموزههای امام حسین (ع) خنثی کرد.
چیزی که اکثر رسانههای جهان در مورد آن به ندرت سخن میگویند. و ما همچنان باید در مورد آن سخنها بگوییم. اربعین حکایت ایثار مردی است که با مرگ مواجه شد تا به آرمان و اعتقاد خود پایبند باشد و 13 قرن است که هر ساله الهامبخش میلیونها نفر است.
اگر اربعین، امروز به یکی از بزرگترین زیارتهای همه ادوار تاریخ بدل شده است، باید آن را در مسیر نجف به کربلا دید که زائران مترصد دیدار یار، چگونه این راه سخت را جانانه طی میکنند.شیعه علی 13 قرن است که با شکنجه و تعدی و سرکوب مواجه میشود ... چرا سازش نمیکنند که مشکل حل شود؟ به اینها فکر کردید؟ چرا به سادگی تسلیم نمیشوند و آرام و آسایش به جان نمیخرند؟
پاسخ ساده است: شیعه عدالت را بدون آزادی نمیخواهد و آرام جان را بدون شرافت.امروز، اربعین صدای رسای رشادت یک ملت است: عراقیها. و کجا شجاعتی همچون شجاعت عراقیها به ما این درس را داد که چگونه بر علیه تهاجم ظالم باید برخاست و این شجاعت قلبی، چه چیزهایی که در بر ندارد.
درس عراقیها نه فقط مقاومت در مقابل ظالم که درس بشردوستی به جهانیان هم بود.سعادت داشتم که امسال در راهپیمایی اربعین باشم و میهمان شفقت خالصانه و سخاوت عراقیان که در هیچ جای دیگر به این اندازه ندیدهام.
اینکه عراقیها دیر زمانیست که داراییهای خود را از دست دادهاند و امروز اینگونه خالصانه از غریبهها پذیرایی میکنند، همان درس تواضع مشفقانهای است که از امام خود گرفتهاند.ملتی که از دهان خود میزند تا نهایت مهماننوازی را نشان دهد و این نهایت الهامبخشی است.
در راه بین نجف تا کربلا، شاهد بهترین شکل انسانیت بودم. دستانی را دیدم که به نیت خدمت دراز میشد؛ آغوشهایی را دیدم که پناهگاه بیماران و خستهگان میگردید؛ اطعمه و اشربههایی که خالصانه نثار جان گرسنهگان و تشنهگان میشد.
در آن راه، دریافتم که انسانیت چگونه میتواند باشد اگر ما نیز کمی سختتر تلاش کنیم.
هر ساله، شهر مقدس کربلا، به لطف سخاوت مردماش، به تنهایی ناممکنها را از خلال گشودن درهای خود به روی میلیونها زائر ممکن میسازد. هر ساله، برای چندین هفته، مردم عراق، به طور رایگان غذا و آب و امکانات پزشکی و موکب در اختیار زائران قرار میدهند.
هیچ شهری در جهان، چنین شاهکاری را رقم نمیزند. نه حتی مکه تحت نگهبانی آل سعود.باید به این مورد تاکید کنم که در اسلام، مردمانی هستند که به نام یک مرد و به عشق پسر علی بن ابیطالب (ع)، تعصبات خود را کنار گذاشته و در زمان رویارویی با تجاوز و تعدی، برادرانه کنار هم میایستند.
باید در مورد عراقیها این را بگویم که به رغم تمامی رنج و المی که متحمل شدهاند، زیر پرچم مردی که او را بسیار گرامی میدارند، به دیگران یاری میرسانند: پرچم حسین بن علی (ع).باید از کسانی گفت که از صدای رسای اربعین که به بهترین نوع انسانیت را به جهان عرضه میدارد هراسانند و آن را انکار میکنند.
من بین نجف و کربلا راه رفتم و فقط میتوانم بگویم «چیزی جز زیبایی ندیدم».