یادداشت_روز
شادی یا غم
غم زلزله، تخریب سیلاب ها، حادثه معدن و دیگر غم های امسال، ازجنس نمی خواستیم بود اما چهارشنبه آخر سال که می شود خودمان به استقبال می رویم و می گویم؛ غم کجایی؟ اشک بیا ! سلام افسوس ! گاهی وسط شهر دود و آتشی به راه می افتد که انگارمیدان جنگ است
ازهمین حالا لنز بسیاری از دوربین ها آماده شدند برای گرفتن این تصاویر و اینکه چگونه می شود این تصاویر را به اسم آشوب در ایران برای سال آینده، جا زد جماعتی که در پی ایران هراسی اند با تصاویر چهارشنبه سوری، بار یکساله خود را می بندند.آنها استاد این کارند که با چهارشنبه سوری، ذهنیت سوریه را از ما به دیگران القا کنند.
برخی به بهانه سنتی دیرین، سنت های دیگر را نادیده می گیرند در سنت گذشته، شادی برای رفتن غم بود نه برای آمدن آن، بهترین شیرینی ها در این ایام پخت می شد و به این خانه و آن خانه در طبقی پر از لبخند فرستاده می شد. حتی شادی ها را با مردگان تقسیم می کردند. واسطه این کار، بخشیدن خیرات بود و یاد نیک کردن.
آواز نوروزخوانی برپابود تا روزکهنه، لباس کهنه و کینه دیرین رخت بندد، قهرها در آغوش گیرند آشتی را نه اینکه اشک، مشت زند بر دهان لبخندها.
در گذشته در چهارشنبه آخر سال اگر آتشی برپا می شد برای گرم شدن خانه بود نه برای سرد شدن خانه ای با سرمای افسوس ها، برای جمع شدن بود نه برای کم شدن یکی از اعضای خانه.
برای مدیریت چهارشنبه آخر سال، کافیست تماشاچی خطر نباشیم. تجربه نشان داده، دور معرکه گیران خلوت شود، خودبخود شعله ی خطر ها کم می شود و آمار تلفات پایین می آید.
تجربه می گوید اگر بچه ها را این شبها با بچه ها رهاکنیم یا در خطر تنها بگذاریم و یا خود، بچه شویم و فراموش کنیم جانب احتیاط را، این شادی حتما غم می آورد.
#یادداشت_روز ؛ احمدملاشاهی