آسمانِ سامرا امروز ابری و حزن انگیز است و سوگوار غروب دهمین خورشید امامت و ولایت؛ هادی دل ها، امام علی النقی (ع).
دهمین حجت خداوند، غریبانه غروب کرد با سکوتی تلخ ، درد هایی نگفته و غم هایی بی شمار که فقط و فقط در و دیوار اتاق محقرش در سامرا آن را می شناخت،همان اتاقکی که صالح بن سعید با دیدنش اندوهناک شد و خطاب به امام زمزمه کرد: «چگونه باور کنم شما را در چنین جای حقیری منزل داده باشند؟! جایی که محل آمد و شد گدایان و غریبان بی نام و نشان است»؟
و امامِ صبورمان چه زیبا پاسخ دادند که «پسر سعید! آیا هنوز قدر و منزلت ما را در این حد گمان داری؟! آیا گمان می کنی این با رفعت شأن ما منافات دارد؟ مگر نمی دانی کسی را که خداوند، بلند و عظیم بدارد، به اینها پست و حقیر نمی شود؟!»
آری،نور چشمان جواد الائمه، صبر و سکوت حکیمانه را از جدش امام حسن مجتبی(ع) به یادگار داشت تا اسلام ناب محمدی در رگ های تاریخ همیشه ساری و جاری بماند.
پیشوایی که روشنایی دانشش، شکافنده سیاهی های متوکل عباسی شد و چلچراغ هدایتش هم تا ابد راهنمای جویندگان راه حقیقت.
میراث گرانبهایش "جامعه کبیره"است منشوری از اسلام ناب محمدی برای تشنگان راه حق؛"ابن الرضای دومی" که در این صحیفه نورانی درس شیرین معبود شناسی و امام شناسی را به دلدادگان مسیر روشن حقیقت آموزش می دهد.
اما دشمنان، این هدیه الهی این چلچراغ هدایت ، این مرد خلوت نشین سامرا را برنتابیدند و مسموم کینه شیطانی شان کردند تا مظلوم و غریب اما آرام و مطمئن به عرش الهی گام بردارد .
و سامرا مدفن شریف این پیشوای الهی شد تا همزمان عطر مدینه و کربلا در" سُرّ مَن رَأى" بپیچد!
اکنون سوم رجب ،بغضی عجیب گلوی عاشقان خورشید دهم را فشرده و به یاد روزهای غمبار و تلخ امام در سامرا اشک مهمان دیدگانشان شده.
در این لحظه های غمبار، همراه با امام زمان(عج) برای پدر بزرگش اشک می ریزیم و قلوبمان را راهی شهر غم بار سامرا و صحن و سرای دهمین حجت حق می کنیم و زیارت نامه عشق می خوانیم:
«.....فَثَبَّتَنِيَ اللَّهُ أَبَدا مَا حَيِيتُ عَلَى مُوَالاتِكُمْ وَ مَحَبَّتِكُمْ وَ دِينِكُمْ وَ وَفَّقَنِي لِطَاعَتِكُمْ وَ رَزَقَنِي شَفَاعَتَكُمْ ، وَ جَعَلَنِي مِنْ خِيَارِ مَوَالِيكُمْ ...»( پس خدا هميشه پابرجايم بدارد، تا كه زنده ام بر مولات و محبّت و دين شما، و به اطاعت از شما موفّقم کند، و شفاعت شما را نصيبم كند و مرا از برگزيدگان دوستانتان قرار دهد....-فرازی از زیارت جامعه کبیره)
نگارنده:مرضیه قاسمی