امروز چهارم اردیبهشت، رادیو در ایران ۷۸ ساله شد.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما، سالروز راه اندازی رادیو تهران چهارم اردیبهشت ۱۳۱۹ است، اما نخستین فرستنده بیسیم موج بلند تهران و شهرهای تبریز، مشهد، کرمان، باختران و خرمشهر در ساعت ۳ بعدازظهر ششم اردیبهشت سال ۱۳۰۵ آغاز به کار کرد.
رادیو در طول بیش از ۷ دهه مسیر پر فراز و نشیبی گذرانده است و اگر روزی یک شبکه رادیویی داشتیم که در طول روز فقط چند ساعت برنامه داشته؛ امروز ۱۶ شبکه رادیویی داریم که ۲۴ ساعته درحال پخش برنامه هستند و با مخاطبان خود به طور شبانه روزی ارتباط دارند.
در میان شبکههای رادیویی سراسری و محلی که از صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش میشود، رادیوهایی تخصصی و متناسب با نیاز مخاطبان گوناگونی وجود دارد.
دایره تولید برنامههای رادیویی به هیچ عنوان با دهههای قبل قابل مقایسه نیست، این درحالی است که رادیو هم رقیبی قدرتمند به نام پادکست و شبکههای رادیویی اینترنتی پیدا کرده است و حالا هر کسی با اندک امکاناتی میتواند در خانه یا محل کارش اقدام به ضبط برنامههای صوتی و در فضای اینترنت منتشر کند، این رقابت باعث شده است شبکههای رادیویی رسمی نیز تلاش کنند و برای عقب نماندن از قافله نیاز مخاطبان خود، به هر آنچه مجاز است، دست بزنند.
برای مردم ایران که گفته میشود میراث شفاهی و شنیداری خود را بیش از مکتوبات ارج مینهند رادیو، رسانهای شریف است که میلیونها مشتری روزانه دارد و نوای پخش شده از صدها ایستگاه رادیویی در روز، هر کسی را برای دقایقی مهمان برنامههایی میسازد که از استودیوهای گرم و عایق شده، به هزاران کیلومتر دورتر ساطع میشود.
حالا نظریه پردازان رسانههای جمعی با ملاحظه بیشتری درباره آینده رادیو، فلسفه میبافند و کمتر اندیشمندی است که با صراحت و قطعیت اعلام کند در آینده رادیو جایی نخواهدداشت، گو اینکه تا زمانی که صدا هست، رادیو هم باقی خواهد ماند.
در واقع میتوان گفت: در رادیو کلمات و صداها نقش آفرین و ماندگار میشوند که به سبب سهل الوصول بودن این رسانه، جایگاه آن نیز همچنان در میان رسانههای قدیمی و جدید حفظ شده است.
یادداشت از فهیمه علیمردانی