وقتی از سلامت انسان صحبت میشود، مقصود فقط سلامت جسمی نیست، بلکه سلامت روحی و روانی نیز ملاک است.
کسب این معیارها کار مشکلی نیست و با سعی و تلاش می توان به آن رسیدکه به برخی از آنها در اینجا اشاره می کنیم:
1) انسان سالم با معبود خویش رابطه عاشقانه و عابدانه دارد و هدف زندگی خود را در مسیر سعادت ابدی قرار می دهد.
2) انسان سالم امکانات، خواسته ها، توانایی ها و اهداف و علائق خود را می شناسد؛ برای خود و شناخت خود روزانه و یا ماهانه وقت می گذارد تا توانایی ها، استعداد ها، اهداف و علائق خود را بشناسد.
3) انسان سالم در برابر وقایع و اتفاق های سخت زندگی احساس یأس و ناامیدی نمی کند.
4) انسان سالم از زندگی، بیشتر احساس رضایت و خوشی می کند و کمتر گرفتار نارضایتی و ناخوشی می شود، به عبارتی دیگر انسان سالم قسمت پر لیوان را هم می بیند.
5
6) انسان سالم خود عهده دار زندگی خویشتن است،ضمن اینکه با دیگران مشورت می کند، ولی خود مسئولیت عواقب آن را می پذیرد.
۷) انسان سالم پی به ماهیت وجودی خود برده و بد و خوب خود را می شناسد و هنگامی که دیگران رفتارش را مورد انتقاد قرار می دهند در قدم اول حق را به آن ها داده و از زاویه دید خود به آنها می نگرد.
۸) انسان سالم آشفتگی ها و ناراحتی های خود را به نحو قابل قبول و جامعه پسند آشکار می کند.
۹) انسان سالم توانایی خود کنترلی خوبی دارد؛ یعنی در برابر عوامل بیرونی زود واکنش نشان نمی دهد.
۱۰
۱۱) انسان سالم واقعیت ها را همان گونه که هست می پذیرد.
۱۲) انسان سالم دیگران را تحقیر نمی کند و برای خود مزیتی قائل نمی شود و همچنین اجازه نمی دهد در تسلط دیگران قرار گیرد.
۱3) انسان سالم اجازه تقویت به حالت هایی نظیر بدبینی، سوءظن، غرور، نخوت، رشک، حسد، خودخواهی و هیجان های منفی از این قبیل را در خود نمی دهد.
۱4) انسان سالم، با دست و دل و زبان دیگران را رنج نمی دهد.