آمریکا و طرح «هزینه به علاوه 50»
آمریکا از متحدان خود خواسته است علاوه بر پرداخت کل هزینه حضور نیروهای آمریکایی در این کشورها 50 درصد هم علاوه بر آن به آمریکا بپردازند.
نظامیگری همواره یکی از مهمترین پایههای اساسی هژومونی یا دیپلماسی سیطره طلب آمریکا در اقصی نقاط جهان - از اروپا گرفته تا شرق و غرب آسیا - بوده است.
این هژمونی و سیطره نیز آنقدر منافع مادی و غیرمادی داشته است که کاخ سفید بخش ناچیزی از آنرا صرف هزینههای نظامی خود در جهان کند. بر این اساس هزینههای نظامی آمریکا در گذشته به صورت غیرمستقیم از سود ناشی از هژمونی جهانی آمریکا تامین میشده است.
در سال های گذشته - ابتدا در دولت باراک اوباما - سیاست آمریکا تغییر کرد. برخی گزارشها حاکی از این است که کاخ سفید دیگر قصد ندارد هزینههای نظامی گری خود را متقبل شود. به عبارت دیگر کاخ سفید قصد دارد هم هژمونی جهانی خود را حفظ کند، هم هزینههای آنرا به صورت مستقیم از جیب متحدانش تامین کند.
اما ظاهرا دونالد ترامپ به این حد - تامین هزینههای نظامی گری و سیطره جهانی آمریکا از جانب متحدان - نیز راضی نیست و با رویکردی باج خواهانه قصد دارد ارتش و ادوات نظامی آمریکا را به صورت اشکار و مستقیم به دستگاه خدمات امنیتی پر سود تبدیل کند.
پایگاه اینترنتی نشریه تایم امروز نوشت بر اساس گزارش های منتشر شده, آمریکا از متحدان خود خواسته است علاوه بر پرداخت کل هزینه حضور نیروهای آمریکایی در این کشورها 50 درصد هم علاوه بر آن به آمریکا بپردازند.
چندین مقام آمریکایی و افراد نزدیک به این موضوع اعلام کردند تحت دستورالعمل های کاخ سفید, دولت آمریکا در حال ارائه این درخواست است که آلمان, ژاپن و دیگر کشورهای میزبان سربازان آمریکایی باید هزینه کامل نیروهای آمریکایی مستقر در خاکشان را بعلاوه پنجاه درصد یا بیشتر برای امتیاز میزبانی این سربازان پرداخت کنند.
برخی صاحب نظران معتقدند آمریکا با برنامه "هزینه بعلاوه پنجاه" در پی برخی اهداف دیگر است. مثلا گفته میشود آمریکا قصد دارد به مرگ - تامین هزینه به علاوه پنجاه - بگیرد تا متحدان به تب - تامین صرف هزینه ها - راضی شوند یا با در نظر گرفتن برخی تخفیفات برای متحدانی که با سیاستهای جهانی آمریکا همراهی میکند از خودسری آنها جلوگیری کند.
بسیاری از متحدان آمریکا امنیت خود را بر اساس حمایت نظامی آمریکا پی ریزی کرده اند. به عنوان مثال کره جنوبی و ژاپن نگرانی هایی درباره تهدیدات چین و کره شمالی دارند و اروپا نیز نگرانیهایی درباره تهدیدات روسیه دارد، و آنها در معادلات امنیتی خود روی حمایت نظامی آمریکا حساب کرده اند. ظاهرا آمریکا با سوء استفاده از همین مسائل قصد دارد نظامی گری را به خدماتی امنیتی و پر سود تبدیل کند.
طی سال ها, دونالد ترامپ نیز مثل باراک اوباما رئیس جمهور پیشین آمریکا خواهان مشارکت متحدان در هزینههای نظامی آمریکا بوده است. البته این دو رئیس جمهور - بدون اشاره به جایگاه نظامی گری در حفظ سیطره جهانی آمریکا - این مشارکت را تحت عنوان «مشارکت متحدان در تامین امنیت خود» توجیه میکنند. اما در حال حاضر, ترامپ می خواهد پول بیشتری از آنها دریافت کند، گویی او به نظامی گری آمریکا نیز نگاهی تجاری نیز دارد.
استیون بنن مشاور سابق کاخ سفید در توجیه طرح "هزینه بعلاوه پنجاه" گفته است آمریکا "هم پیمان می خواهد نه کشور تحت الحمایه."
ترامپ در روز هفدهم ماه ژانویه در سخنانی در پنتاگون گفت: "کشورهای به شدت ثروتمندی که ما از آنها حفاظت می کنیم هشدار دریافت کرده اند." او همچنین گفت: "ما نمی توانیم برای دیگران احمق باشیم."
روحیه تجارت پیشه ترامپ ممکن است در کوتاه مدت منافعی اقتصادی برای آمریکا داشته باشد اما در بلند مدت متحدان آمریکا را به فکر خوداتکایی نظامی خواهد انداخت.
مقامات وزارتخانه های دفاع و امور خارجه آمریکا درباره اعتراض گسترده هم پیمانان آمریکا در آسیا و اروپا به رویکرد تجاری ترامپ نسبت به نظامیگری هشدار داده اند.
نباید از یاد ببریم که مردم بسیاری از کشورهای هم پیمان آمریکا - از جمله آلمان و ژاپن - مخالف حضور نیروهای نظامی آمریکا در خاک کشورشان هستند.
-------------------------------------------
عبدالرضا خلیلی