کتاب «دا» به عنوان یکی از پرمخاطبترین کتابهای انتشار یافته بعد از انقلاب، به چاپ صد و پنجاه و هشتم رسید
حسینی در آن زمان دختر هفده سالهای بوده و گوشهای از تاریخ جنگ را بازگو میکند که غالباً به اشغال و فتح خرمشهر مربوط میشود.
حسینی در این کتاب، خاطرات خود از روزهای آغاز مقاومت و روزهای پس از آن را با جزئیترین موارد روایت میکند تا آنجا که این گونه جزیینگری و بیان لحظه به لحظه وقایع باعث شده تا بسیاری آن را رمان بنامند؛ حال آنکه این کتاب سراسر مبتنی بر رویدادهای واقعی و خاطرات حقیقی سیده زهرا از آن روزهاست.
مرتضی سرهنگی میگوید: «سربازی که خاطرات زمان جنگش را نمینویسد، جنگش را ناقص و ناتمام رها میکند و سربازی که خاطرات زمان جنگش را مینویسد، برای ابد، بیست ساله باقی میماند. حرف این آدم بیستساله را، همة بیستسالهها میفهمند.»
کتاب دا مصداق عینی این کلام قصار است. زیرا راوی با نگارش و نشر خاطراتش توانسته، فضای عمومی خرمشهر در آغازین روزهای تهاجم دشمن بعثی به خرمشهر را زنده بسازد و آن را جاودانه کند.
نام و یاد خرمشهر همواره بر تارک تاریخ معاصر و ادبیات پایداری ایران زمین خواهد درخشید و در طول سدههای متمادی، نسلهای کنونی و آتی ملت ایران بر حماسههای جاویدانی که توسط فرزندان دلیر این مرز و بوم در این خطه آفریده شد، مباهات خواهند ورزید و با افتخار از آن یاد خواهند کرد.
راوی در آن روزها تنها ۱۷ سال داشته و اهمیت این کتاب شاید در این باشد که وقایع جنگ ما برای اولین بار از زاویه دید یک دختر نوجوان روایت شده است؛ خاطراتی که راوی حدود ۲۰ سال آنها را درون سینه خود همچون یک راز حفظ کرد و حرفی از آن نزد. در این کتاب ناگفتههایی از جنگ بیان شده که تاکنون کسی از آنها حرف نزده است.
برای همین است که رهبر معظم انقلاب درباره این کتاب میفرمایند: «کتاب «دا» حقا و انصافا کتاب بسیار خوب و قابل طرح در سطح جهانی است.»