تکمیل سپاه عمر بن سعد از طرف ابن زیاد و دعوت حبیب بن مظاهر از قبیله بنیاسد برای یاری امام حسین (ع) از مهمترین وقایع روز ششم محرم الحرام است.
بر اساس اسناد و روایات تاریخ عاشورا و کربلا؛ ابن زیاد با عمر بن سعد در روز ششم محرم برای مقابله و حرب در برابر امام حسین علیه السلام و یارانش اتمام حجت کرد.
در این روز بود که ابن زیاد بر کوفه دیدبانی گماشت تا مبادا کسی از شهر به کمک امام برود، سپس میان خود و اردوی عمربن سعد سوارانی تیز رو گماشت که پیوسته اخبار را گزارش میدادند. در کتاب البحار آمده است، ابن زیاد پشت هم لشکر برای ابن سعد فرستاد تا ۳۰ هزار سواره و پیاده نزد او تکمیل شد و به او نوشت: «من از جهت قشون راه عذری برای تو نگذاشتم و در نظر بگیر که هر صبح و پسین وضع تو را به من گزارش میدهند.»
در روایات نقل شده است:
حبیب بن مظاهر نزد حسین (ع) آمد و عرض کرد: یابن رسول الله! در این نزدیکی یک تیره از بنی اسد هستند، اجازه میدهید نزد آنها بروم و آنها را به یاری تو بخوانم. حضرت اجازه دادند. حبیب نزد آنها رفت و گفت: بهترین سوغات را برای شما آوردم، آمدم شما را به یاری پسر دختر پیغمبرمان دعوت کنم. مردی از بنی اسد به نام عبیدالله بن شبیر از جا پرید و گفت: من نخستین کسی هستم که این دعوت را میپذیرم.
تعداد ۹۰ نفر به پا خاستند و حرکت کردند، اما در میان راه با لشکر عمر بن سعد برخورد کردند و، چون تاب مقاومت نداشتند، پراکنده شدند و برگشتند. حبیب به نزد حضرت رسید و جریان را گزارش کرد.
حسین (ع) فرمود: «لا حول و لا قوه الا بالله»
*نامه امام از کربلا به برادرش محمد بن حنفیه و بنی هاشم
آخرین نامهای که امام حسین علیه السلام از کربلا برای جمعی از بنی هاشمیان و برادرش محمد حنفیّه نوشت در این روز بود.
ایشان نوشتند: «اَمَّا بَعْدُ، فَکَانَّ الدُّنْیا لَمْ تَکُنْ وَکَانَّ الاخِرَةَ لَمْ تَزَلْ والسّلام؛»
«به نام خداوند بخشنده و مهربان... از حسین بن علی به محمد بن علی و کسانی از بنی هاشم که نزد اویند، اما بعد، گویی که دنیا هرگز نبوده است و گویی که آخرت پیوسته میباشد! والسلام.»
این نامه که امام حسین (ع) از کربلا به برادرش محمد حنفیه نوشت، آخرین نامه از نامههای امام و شاید از نظر متنی کوتاهترین آنها نیز باشد. شگفتآمیز و تأمل برانگیز است. شاید مقصود امام از اینکه میفرماید: گویی که دنیا هرگز نبوده است و گویی که آخرت پیوسته بوده است، درست همان معنایی است که در شب عاشورا به یارانش فهماند و فرمود: «بدانید که این دنیا، شیرین و تلخ آن خوابی بیش نیست! و بیداری در آخرت است. رستگار کسی است که در آنجا به رستگاری برسد و بدبخت کسی است که در آنجا بدبخت باشد ...»