بخشش و عذرخواهی حتی در آموزه‌های دینی نیز به دفعات از سوی ائمه اطهار(ع) مطرح و تأکید شده است. پذیرفتن اشتباه و اقرار و عذرخواهی در بین مدیران و مسئولان کمترین ثمره‌اش این خواهد بود که زیر مجموعه‌اش نیز در این راستا گام بردارد.
پژوهش خبری صدا وسیما: گاهی در زندگی شخصی خود دچار اشتباه هایی می شویم و دیگران را از خود می رنجانیم؛ مواقعی که باید عذرخواهی کنیم این کار را انجام نمی دهیم و کدورت ایجاد شده روزبروز بیشتر می شود. چه خوب است که انسان در تمام احوال آگاه به رفتار و کردار خویش باشد که اگر ناخواسته در رفتار و گفتارش کسی را ناخرسند کرد؛ خیلی سریع عذر خواهی کند.
به طور کلی اینکه آدمی کاری کند که ناچار شود عذرخواهی کند، خود یک نقص است. انسان تا جایی که ممکن است نباید دست به کاری بزند که ناچار به عذرخواهی شود.
در این نوشتار و در مصاحبه با آقای سیدحسن موسوی چلک؛ رئیس انجمن مددکاری اجتماعی ایران؛ سعی شده موضوع عذرخواهی از زوایای مختلف مورد واکاوی قرار گیرد.
تفکر صحیح درباره خود و دیگران
ما انسان ها همیشه خودمان را برتر و والاتر از دیگران می‌پنداریم و به خودمان تلقین م کنیم که ما برتر هستیم در حالی که این دیدگاه باعث غرور و تکبر می‌شود و با این اندیشه، نه عذر خواهی بوجود می‌آید و نه عذر پذیری. باید این تفکر را داشته باشیم که همه انسان ها ممکن است اشتباه کنند، اگر انسان بپذیرد که خود و دیگران دارای معایبی هستند که هر از گاهی با یک تنش و اختلال ولو کوچک ممکن است این عیب آشکار شود، عذرخواهی کردن به خاطر آن سخت نخواهد بود.
در کشور ما اکثر مردم در خصلت عذرخواهی نکردن مشترکند و هیچکس نمی خواهد به اشتباه خود اقرار کند؛ درحالی که عذرخواهی یکی از مهم‌ترین توصیه‌های دین اسلام و بزرگان دینی است. اما این خصلت خوب و پسندیده در جامعه ما روند فرسایشی به خود گرفته است.