به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صداوسیما، نشنال اینترست در تحلیلی به قلم مایکل روبین، نوشت: الشباب، یک گروه مرتبط با القاعده که آمریکا آن را یک سازمان تروریستی می‌خواند، خشمگین است. در ماه نوامبر، سرکرده این گروه برای نخستین بار در یک فیلم ویدئویی ظاهر شد، آن‌ها به یک شهر در سومالی لند حمله کردند و در مدت دو روز مرتکب پنج اقدام تروریستی شدند.
این گروه در ۲۷ نوامبر فیلمی منتشر کرد که در آن حمله به ارتش ملی سومالی در داینونای [Daynunay]را نشان می‌داد. مقامات و سیاستمداران سومالی می‌گویند، در سراسر سومالی و حتی در دیدرس منطقه سبز که سفارت آمریکا در آن واقع شده است، اعضای الشباب به راحتی از تجارت‌ها مالیات می‌گیرند و برای حفاظت از آن‌ها پول دریافت می‌کنند. این مسئله نه تنها شامل مردم می‌شود، بلکه اعضای دولت را نیز در بر می‌گیرد.
اکنون پس از هزینه کردن میلیارد‌ها دلار برای کمک به تقویت دولت مرکزی سومالی، اکنون آمریکا در موضع انکار به سر می‌برد. تنها شش ماه پیش بود که چارلز برگمان، هماهنگ کننده ارشد عملیات فرماندهی آمریکا در آفریقا، گفت: نیرو‌های امنیتی سومالی فرماندهی و کنترل نیرو‌های خود را به خوبی انجام می‌دهند، در مقابل الشباب به موفقیت‌هایی دست یافته اند و به مقاومت می‌پردازند.
این ارزیابی کاملا اشتباه و مشابه وعده‌های تکراری و تو خالی یک دهه پیش بود که بر پیشرفت اوضاع امنیتی عراق و افغانستان دلالت داشت. الشباب همواره موگادیشو و کیسمایو را هدف حمله قرار می‌دهد. این مسئله که دولت سومالی در زمینه حفظ امنیت به پیشرفت‌هایی دست یافته است را به راحتی می‌توان با این توضیح به چالش کشید. هیچ مقام سومالیایی - چه برسد به غربی‌ها - نمی‌تواند مسیر سه مایلی بین فرودگاه بین المللی عدن اد و منطقه قدیمی موگادیشو را بدون خودرو‌های ضد گلوله و تجهیزات امنیتی طی کند.
به اعتقاد نویسنده این مشکل که روز به روز گسترده‌تر نیز می‌شود، تنها به وجود فساد در جامعه سومالی مربوط نمی‌شود، بلکه ناشی از سیاست‌های اشتباهی است که دونالد یاماموتو، سفیر آمریکا در سومالی، بدون نظارت وزارت امور خارجه یا کنگره، در پیش گرفته است.
نویسنده با بیان این که راهبردی که یاماموتو در سومالی پیش گرفته با آنچه وی در جلسه تایید صلاحیتش در کنگره وعده داده بود، کاملا متفاوت است، افزود: سفیر آمریکا در سومالی به جای آنکه به محمد عبدالله فارماجو، رئیس جمهور سومالی، کمک کند تا نهاد‌های دموکراتیک را ارتقا دهد، فقط ایستاد و به نابود شدن آن‌ها به دست رئیس جمهور نگاه کرد.
وی به جای آنکه برای کمک به بازسازی جامعه، به اجرای برنامه‌های اقتصادی بپردازد، راهبردی را در پیش گرفته است که اکنون مردم سومالی از هر طیف سیاسی می‌گویند سفارت آمریکا در سومالی در دستان الشباب می‌چرخد.
یاماموتو به جای درک واقعیت اوضاع فاجعه باری که خارج از دیوار‌های سفارت آمریکا در سومالی درجریان است، پا را از انکار هم فراتر گذشته است.
نویسنده بر این باور است که مشکلات متعددی وجود دارد، ازجمله متمرکز کردن همه پول‌ها در دست دولت مرکزی، زیرا تاریخ سومالی نشان داده است که پول زیاد به فساد دامن می‌زند.
از طرف دیگر حمایت سفارت آمریکا از فارماجو، آنهم درحالی که وی به طور غیرقانونی رئیس پارلمان را برکنار کرد و با استفاده از پول‌های بین المللی به تضعیف حکومت فدرال سومالی می‌پردازد، نه تنها به تضعیف قانون اساسی این کشور منجر شده بلکه به فرهنگ یک جانبه گرایی هم دامن زده که در نهایت به نفع الشباب تمام شده است.
علاوه بر همه این‌ها مردم سومالی به طور روز افزونی به سمت گروه شبه نظامی الشباب گرایش پیدا می‌کنند، نه تنها برای آنکه تحت محافظت قرار گیرند بلکه برای برخورداری از عدالت، زیرا دادگاه‌های سومالی بسیار کند عمل می‌کنند و سطح فساد در آن‌ها بالاست.