به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما به نقل از سی ان ان، پدیده گرم شدن زمین، تغییرات آب و هوایی و انتشار گاز‌های گلخانه ای، از جمله پدیده‌هایی هستند که برخلاف هشدار‌های پی در پی دانشمندان، انحصارطلبان و قدرت‌هایی که به هیچ چیز جز خودشان نمی‌اندیشند، آن‌ها را نادیده می‌گیرند و شاید همین تنگ نظری‌ها و خودبرتربینی ها، نسل بشر را در معرض خطر انقراض قرار بدهد.
حتی پیش بینی‌های خوش بینانه از پدیده تغییرات آب و هوایی هم برای بسیاری از مناطق ساحلی در دنیا، چالشی هولناک به شمار می‌آیند. شهر‌هایی همچون لندن که بیش از دیگر شهر‌ها در معرض طغیان رودخانه‌ها و سیل قرار دارند، پیشتر به منظور چاره اندیشی و تدبیر درباره افزایش پیش بینی شده سطح آب دریاها، گام‌های بسیار تندی برداشته اند، اما گزارش‌ها نشان می‌دهد این تدابیر شاید کافی نباشند.
شهر لندن از گذشته‌های دور به قدرت دریا احترام گذاشته است. با گشت و گذار در رودخانه مشهور شهر لندن، رودخانه تیمز، آب بند تیمز را مشاهده خواهید کرد. کار ساخت و ساز این آب بند مکانیزه و مستحکم، ابتدای دهه ۸۰ میلادی پایان یافت. در تصاویری که به تازگی از آزمایش آب بند گرفته شده است، چگونگی عملکرد آن را می‌توان دید. دروازه‌های آب بند هنگامی که به طور کامل بالا بیایند، ارتفاعی برابر با ساختمانی پنج طبقه را می‌پوشانند. آب بند تیمز به گونه‌ای طراحی شده است تا بتواند جلوی طغیان دریای شمالی را در خروشان‌ترین روز‌ها بگیرد و از جان ساکنان یکی از ثروتمندترین شهر‌های جهان محافظت کند.
ایوان هیگ، اقیانوس شناس دانشگاه ساوث همپتون گفت: اگر سیل بیاید، قطعا فاجعه آمیز و مصیبت بار خواهد بود؛ به ویژه اگر زمان آن شب باشد. اگر کوچکترین خطایی رخ بدهد؛ جاری شدن سیل در ایستگاه‌های مترو و مسیر قطار‌های شهری سبب خواهد شد لندن به کلی متوقف شود.
دیدار ما با اقیانوس شناس ایوان هیگ در یکی از روز‌هایی اتفاق افتاد که آب رودخانه تیمز به علت جزر و مد به شدت بالا آمده است.
وی در پاسخ به این پرسش که آیا تاکنون چنین پدیده‌ای را شاهد بوده اید یا خیر؟ گفت: هرگز ندیده بودم سطح آب اینقدر بالا بیاید.
وضعیت رودخانه تیمز به شدت بحرانی است، اما کارشناسانی که سطح آب را نظارت می‌کنند، تصمیم گرفته اند از آب بند استفاده نکنند.
هنگامی که رودخانه تیمز بیش از اندازه پر آب باشد، می‌توان آسیب پذیری لندن را به خوبی احساس کرد؛ احساسی که دانشمندان بر این باورند که دیگر اجتناب ناپذیر شده است. افزایش سطح آب دریاها به علت شدت گرفتن پدیده تغییرات آب و هوایی اتفاق اتفاده است.
هیگ گفت: هم اکنون به افزایش دست کم یک متری سطح آب نزدیک می‌شویم و این پدیده دقیقا به این بستگی دارد که آیا از مفاد توافق آب و هوایی پاریس پیروی خواهیم کرد یا خیر.
یکی از اهداف توافق پاریس این بود که میزان انتشار گاز‌های گلخانه‌ای هر کشور به اندازه کافی کاهش داده شود تا میانگین افزایش درجه حرارت کره زمین زیر ۲ درجه سانتیگراد باقی بماند. این هدف طراحی شده است تا بشر از بدترین پیامد‌های پدیده تغییرات آب و هوایی در امان بماند. دانشمندان می‌گویند دستیابی به این هدف سبب خواهد شد افزایش سطح آب دریاها که در نتیجه آب شدن یخ‌های قطبی اتفاق می‌افتد، محدود شود، اما برای جلوگیری از این پدیده خیلی خیلی دیر شده است.
دانشمندان گفتند حتی اگر بهترین پیش بینی‌ها هم درست از آب دربیایند، این زیرساخت عظیم و باشکوه در مسیر رودخانه تیمز نیز ماندگاری محدودی خواهد داشت. افزایش سطح آب دریاها به این معنی است که تا قرن جاری به پایان نرسیده، آب بند تیمز را باید با آب بندی بزرگتر و گران قیمت‌تر جایگزین کنند.
بر اساس پیش بینی‌هایی که هر ۱۰ سال یک بار انجام می‌شود، اگر آب بندی در لندن وجود نداشته باشد و دیگر کشور‌های دنیا هم برای کاستن از انتشار گاز‌های گلخانه‌ای دست به کار نشوند، تا سال ۲۱۰۰ میلادی بسیاری از مناطق حاشیه‌ای رودخانه تیمز به زیر آب فرو خواهند رفت و پس از گذشت ۲۰۰ سال از آن تاریخ، رودخانه تیمز، مرکز شهر لندن را خواهد بلعید. برای شهر پیشرفته‌ای همچون لندن با منابع عظیم پولی و مالی، مدیریت سطح آب دریاها چالشی بسیار بسیار بزرگ است. این در حالی است که جزایر کوچک، شهر‌های ساحلی و بخش‌هایی که در دلتای (رسوبات به جا مانده از) رودخانه‌ها قرار دارند، بدون در اختیار داشتن مزیت‌های شهری همچون لندن، باید برای بقا دل به دریا بزنند.