این روز‌ها همزمان با ایام فجر که تنور جشنواره‌های فجر داغ داغ است چند کلامی نوشتن درباره جشنواره تئاتر فجر خالی از لطف نیست.
اکنون این جشنواره در ایستگاه سی و هشتم ایستاده و به لحاظ سابقه، همسن و سال جشنواره فیلم فجر است جشنواره‌ای که به روز‌های آخر نزدیک می‌شود.
اگر رجوع کنیم به آمار و ارقام استقبال از هنر تئاتر که بنا به نظرسنجی‌ها و بررسی‌های انجام شده، ۸۰٪ مردم کشور بهیچوجه تئاتر نمی‌بینند و این کم اقبالی تنها به امروز و دیروز برنمی گردد بلکه به قدمت عمر یکصد سال و اندی تئاتر ایران مرتبط است.
برخی بر این باورند باتوجه به اینکه تئاتر در شکل امروزی، هرگز خاستگاه فرهنگی لازم برای رشد و تکامل را در ایران نیافته، مخاطب نیز جایگاه تعیین‌کننده‌ای در مجموعه تئاتر نداشته است. البته این بدان معنا نیست که از این پس نیز نمی‌تواند داشته باشد...
اگر حتی در ایام جشنواره تئاتر فجر به مجموعه تئاتر شهر که اصلی‌ترین محل برگزاری این جشنواره و اجرا‌های نمایش‌های است، سری بزنید، صحت این ادعا‌ها و آمار روشن‌تر می‌شود:
از همان ابتدای جشنواره در محوطه اطراف ساختمان قدیمی و استوانه‌ای شکل تئاتر شهر مانند همیشه نمایش خیابانی برپا می‌شود، اما با غربالگری تماشاگرانی که جمع می‌شوند می‌بینیم اغلب یا رهگذرانی هستند که بی هدف به نمایش جذب شده و یا افرادی اند که برای وقت گذرانی به اینجا آمده اند و تعدادشان هم کم نیست البته در این میان دانشجویان رشته‌های مختلف به ویژه رشته‌های هنری به چشم می‌خورند ...
با کمی تامل، آیا می‌توان روی این شکل مخاطب تئاتر به عنوان مخاطب حرفه‌ای حساب کرد که این جشنواره را بین المللی هم برگزار می‌کنیم؟
وارد ساختمان می‌شوم شلوغ است رسانه‌ها و خبرنگاران مانند همیشه حضور دارند و باید هم برای انعکاس اخبار جشنواره شور داشته باشند.
برخی از برگزارکنندگان و دست اندرکاران و اهالی تئاتر را هم می‌بینم و مهمانان و مسئولان فرهنگی و هنری هم هستند که بیشتر در محل ورودی سالن اصلی تئاتر شهر تردد می‌کنند. وارد سالن تئاتر می‌شوم صندلی‌ها پر است، نظم و انضباط برقرار است و نمایش هم پرمحتوا و معناگرا ...
یک سوال در پس ذهنم همچنان مطرح است، پس چرا تئاتر با اینکه همه ویژگی‌های هنری اش محفوظ است هنری فانتزی محسوب می‌شود که تنها برخی به آن روی خوش نشان می‌دهند. این برخی، هم شامل مخاطبان است و هم مسئولان و نهاد‌هایی که باید حمایتش کنند، اما بی تفاوتند و به روی خود نمی‌آورند و به همین علت و صدها، اما و اگرهاست که تاکنون سیمرغی برای اهالی تئاتر به پرواز درنیامده است.