هدف اسپیس‌ایکس از مأموریت دمو-۲ آن است که برای نخستین بار کپسول فضاپیمای دراگن ۲ را که ساخت همین شرکت است، به همراه سرنشین در فضا آزمایش کند. این فضاپیما در گذشته تنها یک بار در مارس ۲۰۱۹ آن هم بدون سرنشین انسان و با آدمک مدل آزمایش شد که آزمایش موفقیت‌آمیزی بود.
این بار رابرت بنکن ۴۹ ساله و داگلاس هرلی ۵۳ ساله که هر دو از خلبانان نظامی پیشین بوده و در سال ۲۰۰۰ به ناسا پیوستند، در فضاپیما حضور خواهند داشت.
آماده شدن فضانوردان
باب بهنکن و داگلاس هرلی که به مدت دو هفته در قرنطینه بوده‌اند، حدود ساعت ۹ صبح به وقت محلی از خواب بیدار می‌شوند و مطابق رسم همیشگی فضانوردان پیش پرواز، صبحانه مورد علاقه خود را می‌خورند. ناسا این سنت‌ها را بسیار رعایت می‌کند.
حوالی ساعت ۱۲ و نیم ظهر فضانوردان لباس‌های ویژه را که اسپیس‌ایکس طراحی کرده می‌پوشند و سپس با یک خودروی برقی تسلا پای سکوی پرتاب شماره ای۳۹ می‌روند.
خودروسازی تسلا شرکتی است که ایلان ماسک پیش از تأسیس اسپیس‌اکس آن را پایه‌گذاری کرده است.
فضانوردان آن گاه به بالای سکوی پرتاب رفته و در کپسول دراگن ۲ مستقر می‌شوند.
یک ساعت و ۵۵ دقیقه قبل از برخاستن فضاپیما، یعنی در ساعت ۲ و ۳۸ دقیقه بعد از ظهر، دریچه‌های آن بسته می‌شود. به گفته هانس کوئینگزمان، کارشناس فضایی اسپیس‌ایکس، آخرین لحظه برای به تعویق انداختن پرواز به علت بدی هوا، ۴۵ دقیقه قبل از پرواز است.
پس از آن مخازن نفت سفید و نیز اکسیژن مایع در موشک پر می‌شوند.
پرتاب
نخستین چراغ سبز از اتاق ویژه در مرکز فضایی کندی توسط اسپیس‌ایکس داده می‌شود. رابرت کابانا مدیر این مرکز می‌گوید: «صدور فرمان نهایی برای حرکت موشک به عهده مسئول پرتاب است». در این مرحله، مقامات ناسا حضور در محل حضور دارند.
پرتاب موشک برای ساعت ۴ و ۳۳ دقیقه بعد از ظهر برنامه‌ریزی شده است. ۲ دقیقه و ۳۳ ثانیه پس از پرتاب، موتور طبقه اول خاموش شده و آن قسمت جدا می‌شود. سپس این قسمت به صورت عمودی روی یک سکوی افقی مخصوص در دریا فرود می‌آید. نام این سکوی ویژه «البته که هنوز دوستت دارم» است. در جهان تنها شرکت اسپیس‌ایکس است که توان بازیابی این بخش از موشک‌هایش را دارد.
دراگن ۲ پس از آن به حرکت خود با حفظ طبقه دوم ادامه خواهد داد که آن هم ۱۲ دقیقه پس از پرتاب از بدنه جدا می‌گردد.
دراگن ۲ به یک سامانه دورکننده خودکار مجهز است. اگر برای این موشک مشکلی پیدا شود، موتورهای قدرتمند این سامانه که در دراگن ۲ تعبیه شده می‌توانند خیلی سریع آن را حرکت داده و از موشک دور کنند تا در اقیانوس سقوط کند.
یک سامانه بزرگ هشدار و امداد و نجات فضانوردان نیز در سواحل اقیانوس اطلس تا سوی دیگر آن در نزدیکی ایرلند پیش‌بینی شده که در صورت بروز هر گونه مشکلی برای دراگن ۲ و پرتاب فضانوردان از درون محفظه، فعال می‌شود. هواپیماها و بالگردهایی نیز با امدادگران چترباز آمادگی دارند که بسته به زمان بروز مشکل و این که فضانوردان در کجا فرود بیایند، وارد عمل می‌شوند.
نزدیک شدن به مهارگاه
فضانوردان به محض رسیدن به مدار مورد نظر آزمایش‌های مختلفی را روی فضاپیما انجام می‌دهند زیرا ماموریت آنها اصولا آزمایشی است. دراگن ۲ در طول ۱۹ ساعت به ایستگاه فضایی بین المللی، آس‌اس‌اس نزدیک می‌شود. این ایستگاه با سرعت ۲۷ هزار کیلومتر در ساعت و در ارتفاع حدود ۴۰۰ کیلومتر بالاتر از سطح دریا، به دور زمین می‌چرخد.
فضاپیما برای کنترل نهایی اتصال به ایستگاه فضایی بین‌المللی، در نزدیکی این مهارگاه فضایی متوقف شده و سپس به طور خودکار به آن وصل می‌شود.
در آن هنگام دو فضانورد به سه سرنشین کنونی ایستگاه فضایی بین‌المللی یعنی کریس کاسیدی آمریکایی و آناتولی ایوانیچین و ایوان واگنر روسی می‌پیوندند.
بازگشت
مدت دقیق اقامت فضانوردان در این مأموریت مشخص نشده است. حداکثر توان اقامت دراگن ۲ در فضا ۱۱۴ روز، یعنی اندکی بیشتر از ۱۶ هفته است، اما جیم بریدنستین، رئیس ناسا می‌گوید كه فضانوردان ممکن است در اوایل ماه اوت بازگردند.
دراگن ۲ بعد از جدا شدن از ایستگاه فضایی بین المللی به کمک سپر حرارتی خود به جو بازمی‌گردد. این سفینه در حالی که ۴ چتر بزرگ حرکت آن را کند می‌کنند در اقیانوس اطلس در سواحل فلوریدا فرود می‌آید. قبلا فضاپیمای آمریکایی آپولو از همین روش برای فرود اقیانوس آرام استفاده کرده است.