بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان
الْحَمْدُ لِلَّهِ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ جَاعِلِ الْمَلَائِکَةِ رُسُلًا أُولِی أَجْنِحَةٍ مَثْنَیٰ وَثُلَاثَ وَرُبَاعَ ۚ یَزِیدُ فِی الْخَلْقِ مَا یَشَاءُ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلَیٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿۱﴾
همۀ ستایشها ویژۀ خداوند است که آفرینندۀ آسمانها و زمین است، فرشتگان را که دارای بالهای دوگانه و سه گانه و چهار گانه اند رسولانی [برای انجام امور تکوینی و تشریعی]قرار داد، آنچه بخواهد در آفرینش میافزاید، مسلّماً خداوند بر هر کاری تواناست «۱»
مَا یَفْتَحِ اللَّهُ لِلنَّاسِ مِنْ رَحْمَةٍ فَلَا مُمْسِکَ لَهَا ۖ وَمَا یُمْسِکْ فَلَا مُرْسِلَ لَهُ مِنْ بَعْدِهِ ۚ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿۲﴾
هر [نوع]رحمتی که خداوند برای مردم بفرستد کسی نمیتواند از [رسیدن]آن [به مردم]جلوگیری کند، و هرچه را [از کسی]بازدارد بعد از او هیچ فرستندهای برای آن نخواهد بود، فقط او توانای شکست ناپذیر است «۲»
یَا أَیُّهَا النَّاسُ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ ۚ هَلْ مِنْ خَالِقٍ غَیْرُ اللَّهِ یَرْزُقُکُمْ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ ۚ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۖ فَأَنَّیٰ تُؤْفَکُونَ
﴿۳﴾ای مردم! نعمتهای خدا را بر خود به یاد آورده، [قلباً مورد توجه قرار دهید]، آیا جز خداوند آفرینندهای هست که شما را از آسمان و زمین روزی دهد؟ هیچ معبودی جز او نیست، پس چگونه شما را [از حق که امری بسیار روشن است به سوی باطل]بازمی گردانند؟ «۳»
وَإِنْ یُکَذِّبُوکَ فَقَدْ کُذِّبَتْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِکَ ۚ وَإِلَی اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ ﴿۴﴾
اگر تو را انکار میکنند [اندوه مخور]همانا پیش از تو هم پیامبرانی را انکار کردند، همۀ امور به خداوند بازگردانده میشود «۴»
یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ ۖ فَلَا تَغُرَّنَّکُمُ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا ۖ وَلَا یَغُرَّنَّکُمْ بِاللَّهِ الْغَرُورُ
﴿۵﴾ای مردم! بی تردید وعدۀ خداوند [دربارۀ قیامت]حق است، پس این زندگی دنیا [ی زودگذر و فانی]شما را مغرور نکند، و [شیطان]فریب کار، شما را [با وسوسه به زرق و برق زندگی]نسبت به خداوند نفریبد «۵»
إِنَّ الشَّیْطَانَ لَکُمْ عَدُوٌّ فَاتَّخِذُوهُ عَدُوًّا ۚ إِنَّمَا یَدْعُو حِزْبَهُ لِیَکُونُوا مِنْ أَصْحَابِ السَّعِیرِ ﴿۶﴾
یقیناً شیطان دشمن شماست، پس او را [نسبت به خود و همۀ امورتان]دشمنِ [حتمی]به حساب آورید، جز این نیست که او گروهش را [به انواع گناهان]فرامی خواند تا اهل آتش سوزان [دوزخ]شوند «۶»
الَّذِینَ کَفَرُوا لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ ۖ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ کَبِیرٌ ﴿۷﴾
برای کسانی که به کفر گرویدند عذاب سختی خواهد بود، و برای مؤمنانی که کارهای شایسته انجام دادند آمرزش و پاداشی بزرگ است «۷»
أَفَمَنْ زُیِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ فَرَآهُ حَسَنًا ۖ فَإِنَّ اللَّهَ یُضِلُّ مَنْ یَشَاءُ وَیَهْدِی مَنْ یَشَاءُ ۖ فَلَا تَذْهَبْ نَفْسُکَ عَلَیْهِمْ حَسَرَاتٍ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِمَا یَصْنَعُونَ ﴿۸﴾
آیا کسی که عمل زشتش را برای او زیبا جلوه داده اند، به این سبب آن را خوب [و درست]میبیند [مانند کسی است که در پرتو هدایت، خوب و بد را تشخیص میدهد]؟ همانا خداوند هرکه را بخواهد [به کیفر گناهانش]گمراه میسازد، و هرکه را بخواهد هدایت میکند؛ بنابراین مبادا جانت برای اندوه زیادی که بر [گمراهی]آنان داری از دست برود، بی تردید خداوند به [همۀ]اعمالی که انجام میدهند داناست «۸»
وَاللَّهُ الَّذِی أَرْسَلَ الرِّیَاحَ فَتُثِیرُ سَحَابًا فَسُقْنَاهُ إِلَیٰ بَلَدٍ مَیِّتٍ فَأَحْیَیْنَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا ۚ کَذَٰلِکَ النُّشُورُ ﴿۹﴾
خداوند فرستندۀ بادهاست تا ابری را برانگیزند، [این]ما [هستیم که]آن را به سوی سرزمینِ مرده راندیم، و زمین را به وسیلۀ آن پس از مردنش زنده کردیم، زنده شدنِ [مردگان]هم این گونه است «۹»
مَنْ کَانَ یُرِیدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِیعًا ۚ إِلَیْهِ یَصْعَدُ الْکَلِمُ الطَّیِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ یَرْفَعُهُ ۚ وَالَّذِینَ یَمْکُرُونَ السَّیِّئَاتِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ ۖ وَمَکْرُ أُولَٰئِکَ هُوَ یَبُورُ ﴿۱۰﴾
کسی که خواهان عزت است [باید آن را از خدا بخواهد؛ چون]همۀ عزت نزد خداوند است، حقایقِ پاک [چون عقاید درست و اندیشههای صحیح و سخنان استوار]به سوی خداوند بالا میرود، و [این]عمل شایسته [است که آن]را بالا میبرد، و آنان که نیرنگهای زشت [بر ضد اسلام و مؤمنان]به کار میگیرند عذابی سخت خواهند داشت، یقیناً حیلۀ آنان در تباهی و نابودی است «۱۰»
وَاللَّهُ خَلَقَکُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ جَعَلَکُمْ أَزْوَاجًا ۚ وَمَا تَحْمِلُ مِنْ أُنْثَیٰ وَلَا تَضَعُ إِلَّا بِعِلْمِهِ ۚ وَمَا یُعَمَّرُ مِنْ مُعَمَّرٍ وَلَا یُنْقَصُ مِنْ عُمُرِهِ إِلَّا فِی کِتَابٍ ۚ إِنَّ ذَٰلِکَ عَلَی اللَّهِ یَسِیرٌ ﴿۱۱﴾
خداوند شما را از خاکی [مرده]، سپس از نطفه آفرید، آن گاه شما را زوجهایی [نر و ماده]قرار داد، هیچ مادهای باردار نمیشود و بارش را نمینهد جز به علم او، و اَحدی عمر طولانی نمیکند و از عمرش کاسته نمیشود مگر این که در کتابی [چون لوح محفوظ، ثبت]است، یقیناً [همۀ]این امور بر خداوند آسان است «۱۱»
وَمَا یَسْتَوِی الْبَحْرَانِ هَٰذَا عَذْبٌ فُرَاتٌ سَائِغٌ شَرَابُهُ وَهَٰذَا مِلْحٌ أُجَاجٌ ۖ وَمِنْ کُلٍّ تَأْکُلُونَ لَحْمًا طَرِیًّا وَتَسْتَخْرِجُونَ حِلْیَةً تَلْبَسُونَهَا ۖ وَتَرَی الْفُلْکَ فِیهِ مَوَاخِرَ لِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿۱۲﴾
دو دریا مساوی نیستند؛ این یکی گوارا و شیرین و نوشیدنش لذت بخش، و آن دیگری بسیار شور و متمایل به تلخی است، از هریک گوشتی تازه میخورید، و زیوری [چون لؤلؤ و مرجان]که آن را میپوشید بیرون میآورید، و کشتیها را در آن میبینی که [آب را]میشکافند [و حرکت میکنند]تا شما [با رفتن به مناطق مختلف]جویای احسان و روزی او شوید، [این نعمت ها]برای این [است]که شکرگزاری کنید «۱۲»
یُولِجُ اللَّیْلَ فِی النَّهَارِ وَیُولِجُ النَّهَارَ فِی اللَّیْلِ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ کُلٌّ یَجْرِی لِأَجَلٍ مُسَمًّی ۚ ذَٰلِکُمُ اللَّهُ رَبُّکُمْ لَهُ الْمُلْکُ ۚ وَالَّذِینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ مَا یَمْلِکُونَ مِنْ قِطْمِیرٍ ﴿۱۳﴾
شب را در روز و روز را در شب فرومی برد، و خورشید و ماه را به کار گرفته که هرکدام تا سرآمد معینی روانند، این است خدای یکتا پروردگار شما [که مخلوقات آسمانی و زمینی را آفریده است]، فرمانروایی ویژۀ اوست، معبودهایی را که به جای او میخوانید مالک پوست هستۀ خرمایی هم نیستند «۱۳»
إِنْ تَدْعُوهُمْ لَا یَسْمَعُوا دُعَاءَکُمْ وَلَوْ سَمِعُوا مَا اسْتَجَابُوا لَکُمْ ۖ وَیَوْمَ الْقِیَامَةِ یَکْفُرُونَ بِشِرْکِکُمْ ۚ وَلَا یُنَبِّئُکَ مِثْلُ خَبِیرٍ ﴿۱۴﴾
اگر آنها را [برای برآورده شدن حاجاتتان یا حل مشکلاتتان]بخوانید خواندنتان را نمیشنوند، چنانچه بشنوند پاسختان را نمیدهند، و روز قیامت شرک ورزی شما را [به خداوند]انکار میکنند، و هیچ کس مانند [خداوندِ]آگاه، تو را [از حقایق]باخبر نمیکند «۱۴»
یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَی اللَّهِ ۖ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ ﴿۱۵﴾
ای مردم! شمایید که [همه جانبه]نیازمند به خداوند هستید، و فقط خداست که بی نیاز و ستوده صفات است «۱۵»
إِنْ یَشَأْ یُذْهِبْکُمْ وَیَأْتِ بِخَلْقٍ جَدِیدٍ ﴿۱۶﴾
اگر بخواهد شما را نابود میکند، و آفریدگان جدیدی [به جای شما]میآورد «۱۶»
وَمَا ذَٰلِکَ عَلَی اللَّهِ بِعَزِیزٍ ﴿۱۷﴾
و این [کار]بر خداوند دشوار نیست «۱۷»
وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَیٰ ۚ وَإِنْ تَدْعُ مُثْقَلَةٌ إِلَیٰ حِمْلِهَا لَا یُحْمَلْ مِنْهُ شَیْءٌ وَلَوْ کَانَ ذَا قُرْبَیٰ ۗ إِنَّمَا تُنْذِرُ الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَیْبِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ ۚ وَمَنْ تَزَکَّیٰ فَإِنَّمَا یَتَزَکَّیٰ لِنَفْسِهِ ۚ وَإِلَی اللَّهِ الْمَصِیرُ ﴿۱۸﴾
هیچ گناه کاری بارِ گناه دیگری را برنمی دارد، و اگر سنگین باری درخواست کند که از بارش بردارند چیزی از بارِ گناهش را برنمی دارند، هرچند [درخواست شونده]خویشاوند باشد، تو فقط به کسانی میتوانی هشدار دهی که در نهان از پروردگارشان میترسند، و نماز را [با شرایط ویژه اش]میخوانند، و هرکس [از آلودگیهای کفر و گناه]پاک شود به سود خودش پاک میشود، بازگشت [همه]فقط به سوی خداست «۱۸»
وَمَا یَسْتَوِی الْأَعْمَیٰ وَالْبَصِیرُ ﴿۱۹﴾
انسانِ کور [دل]و بینا [ی به حقایق، در هیچ چیزی]با هم یکسان نیستند «۱۹»
وَلَا الظُّلُمَاتُ وَلَا النُّورُ ﴿۲۰﴾
و نه تاریکی ها، و روشنایی «۲۰»
وَلَا الظِّلُّ وَلَا الْحَرُورُ ﴿۲۱﴾
و نه سایۀ [خنک]، و بادِ گرم «۲۱»
وَمَا یَسْتَوِی الْأَحْیَاءُ وَلَا الْأَمْوَاتُ ۚ إِنَّ اللَّهَ یُسْمِعُ مَنْ یَشَاءُ ۖ وَمَا أَنْتَ بِمُسْمِعٍ مَنْ فِی الْقُبُورِ ﴿۲۲﴾
و زندگان و مردگان نیز [با هم]یکسان نیستند، بی تردید خداوند [دعوتش را]به هرکس بخواهد میشنواند، و تو نمیتوانی [دعوتت را]به کسانی که در قبرهایند بشنوانی «۲۲»
إِنْ أَنْتَ إِلَّا نَذِیرٌ ﴿۲۳﴾
تو فقط هشدار دهندهای «۲۳»
إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ بِالْحَقِّ بَشِیرًا وَنَذِیرًا ۚ وَإِنْ مِنْ أُمَّةٍ إِلَّا خَلَا فِیهَا نَذِیرٌ ﴿۲۴﴾
به راستی ما تو را درحالی که بشارت آور و هشداردهنده هستی بر پایۀ حق و درستی فرستادیم، و هیچ امتی نبوده مگر آن که در بین آنان هشدار دهندهای بوده است «۲۴»
وَإِنْ یُکَذِّبُوکَ فَقَدْ کَذَّبَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ جَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَیِّنَاتِ وَبِالزُّبُرِ وَبِالْکِتَابِ الْمُنِیرِ ﴿۲۵﴾
اگر تو را انکار میکنند [غم مخور]، همانا کسانی که پیش از اینان بودند [پیامبرانشان را]انکار کردند، [درحالی که]پیامبرانشان معجزههای روشن و نوشتهها [ی مشتمل بر پند و موعظه]و کتاب روشنگر برای آنان آوردند «۲۵»
ثُمَّ أَخَذْتُ الَّذِینَ کَفَرُوا ۖ فَکَیْفَ کَانَ نَکِیرِ ﴿۲۶﴾
سپس کافران را [به سبب کفرشان به عذابی سخت]دچار کردم، پس کیفر من چگونه بود؟! «۲۶»
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ ثَمَرَاتٍ مُخْتَلِفًا أَلْوَانُهَا ۚ وَمِنَ الْجِبَالِ جُدَدٌ بِیضٌ وَحُمْرٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوَانُهَا وَغَرَابِیبُ سُودٌ ﴿۲۷﴾
[ای انسان!]آیا ندانستهای که خداوند از آسمان، آبی [فراوان با ریزشی مناسب]فرستاده، پس به وسیلۀ آن میوههایی که رنگ هایش گوناگون است پدید آوردیم، و در برخی کوهها رگههایی است به رنگهای متنوعِ، سپید، سرخ و سیاهِ پُررنگ «۲۷»
وَمِنَ النَّاسِ وَالدَّوَابِّ وَالْأَنْعَامِ مُخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ کَذَٰلِکَ ۗ إِنَّمَا یَخْشَی اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ ۗ إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ غَفُورٌ ﴿۲۸﴾
و نیز از انسانها و جنبندگان و چهارپایان رنگهای گوناگونی [وجود دارد]، از بندگان خدا فقط اهل معرفت، از [عظمت]او بیم دارند؛ مسلّماً خداوند توانای شکست ناپذیر و بسیار آمرزنده است «۲۸»
إِنَّ الَّذِینَ یَتْلُونَ کِتَابَ اللَّهِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِیَةً یَرْجُونَ تِجَارَةً لَنْ تَبُورَ ﴿۲۹﴾
به راستی کسانی که همواره کتاب خدا را تلاوت میکنند و نماز را [با شرایط ویژه اش]میخوانند، و از آنچه روزی آنان کرده ایم در نهان و آشکار انفاق میکنند تجارتی را امید دارند که هرگز کساد و نابود نمیشود «۲۹»
لِیُوَفِّیَهُمْ أُجُورَهُمْ وَیَزِیدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ ۚ إِنَّهُ غَفُورٌ شَکُورٌ ﴿۳۰﴾
[این کارهای سودمند و مثبت را انجام میدهند]تا [خداوند]پاداششان را به طورکامل عطا کند، و از احسانش بر آنان بیفزاید، بی گمان او بسیار آمرزنده، و عطاکنندۀ پاداشِ فراوان در برابر عملِ اندک است «۳۰»
وَالَّذِی أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ مِنَ الْکِتَابِ هُوَ الْحَقُّ مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهِ ۗ إِنَّ اللَّهَ بِعِبَادِهِ لَخَبِیرٌ بَصِیرٌ ﴿۳۱﴾
همۀ آنچه را از این کتاب به تو وحی کردیم حق [و کامل و بی کم و کاست]است، تصدیق کنندۀ [حقانیت]کتابهای پیش از خود است، بی تردید خداوند به بندگانش آگاه و بیناست «۳۱»
ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْکِتَابَ الَّذِینَ اصْطَفَیْنَا مِنْ عِبَادِنَا ۖ فَمِنْهُمْ ظَالِمٌ لِنَفْسِهِ وَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَمِنْهُمْ سَابِقٌ بِالْخَیْرَاتِ بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ ذَٰلِکَ هُوَ الْفَضْلُ الْکَبِیرُ ﴿۳۲﴾
سپس این کتاب را به آن بندگانمان که [بر دیگر امت ها]برگزیدیم به ارث دادیم، پس برخی از آنان [با ترک عمل به آن]بر خویش ستم میکنند، و بعضی از آنان [در عمل به آن]میانه رو هستند، و برخی به توفیق خداوند در کارهای خیر پیشتازند، این [پیشتازی]همان احسانِ بزرگ است «۳۲»
جَنَّاتُ عَدْنٍ یَدْخُلُونَهَا یُحَلَّوْنَ فِیهَا مِنْ أَسَاوِرَ مِنْ ذَهَبٍ وَلُؤْلُؤًا ۖ وَلِبَاسُهُمْ فِیهَا حَرِیرٌ ﴿۳۳﴾
[آن احسان بزرگ]بهشتهای جاودانهای [است]که پیشتازان در آنها درآیند، در آن جا با دست بندهایی از طلا و مروارید آراسته میشوند، و لباسشان در آن جا ابریشم است «۳۳»
وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ ۖ إِنَّ رَبَّنَا لَغَفُورٌ شَکُورٌ ﴿۳۴﴾
میگویند: همۀ ستایشها ویژۀ خداست که اندوه را از ما برطرف کرد، بی تردید پروردگارمان بسیار آمرزنده، و عطاکنندۀ پاداشِ فراوان در برابر عملِ اندک است «۳۴»
الَّذِی أَحَلَّنَا دَارَ الْمُقَامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لَا یَمَسُّنَا فِیهَا نَصَبٌ وَلَا یَمَسُّنَا فِیهَا لُغُوبٌ ﴿۳۵﴾
هم او که به سبب احسانش ما را در این سرای جاویدان جای داد که در آن هیچ رنج و ملالی به ما نمیرسد «۳۵»
وَالَّذِینَ کَفَرُوا لَهُمْ نَارُ جَهَنَّمَ لَا یُقْضَیٰ عَلَیْهِمْ فَیَمُوتُوا وَلَا یُخَفَّفُ عَنْهُمْ مِنْ عَذَابِهَا ۚ کَذَٰلِکَ نَجْزِی کُلَّ کَفُورٍ ﴿۳۶﴾
برای کافران آتش دوزخ خواهد بود، نه فرمان مرگشان صادر میشود که بمیرند، و نه از عذاب آنان سبُک میگردد، این گونه هر ناسپاسی را کیفر میدهیم «۳۶»
وَهُمْ یَصْطَرِخُونَ فِیهَا رَبَّنَا أَخْرِجْنَا نَعْمَلْ صَالِحًا غَیْرَ الَّذِی کُنَّا نَعْمَلُ ۚ أَوَلَمْ نُعَمِّرْکُمْ مَا یَتَذَکَّرُ فِیهِ مَنْ تَذَکَّرَ وَجَاءَکُمُ النَّذِیرُ ۖ فَذُوقُوا فَمَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ نَصِیرٍ ﴿۳۷﴾
در آن جا شیون میزنند که: پروردگارا! [از دوزخ]بیرونمان آر تا کار شایسته غیر آنچه انجام دادیم انجام دهیم. [پاسخ میدهیم:]آیا شما را چندان عمر ندادیم که هرکس میخواست در آن [مقدار عمر]متذکر [حقایق]شود، متذکر میشد، و آیا هشدار دهندهای [که شما را از این عذاب هشدار دهد]به سویتان نیامد؟ پس [عذاب را]بچشید که برای ستمکاران هیچ یاوری نخواهد بود «۳۷»
إِنَّ اللَّهَ عَالِمُ غَیْبِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿۳۸﴾
مسلّماً خداوند دانای به غیب آسمانها و زمین است، و بی تردید به اسرار و نیات باطنها آگاه است «۳۸»
هُوَ الَّذِی جَعَلَکُمْ خَلَائِفَ فِی الْأَرْضِ ۚ فَمَنْ کَفَرَ فَعَلَیْهِ کُفْرُهُ ۖ وَلَا یَزِیدُ الْکَافِرِینَ کُفْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ إِلَّا مَقْتًا ۖ وَلَا یَزِیدُ الْکَافِرِینَ کُفْرُهُمْ إِلَّا خَسَارًا ﴿۳۹﴾
اوست آن که شما را در زمین جانشین [گذشتگان]قرار داد، پس کسی که کافر شود کفرش به زیان خود اوست، و کفر کافران نزد پروردگارشان جز خشم و نفرت شدید به آنان نمیافزاید، و نیز کفر کافران جز خسارت [سنگین]به آنان نخواهد افزود «۳۹»
قُلْ أَرَأَیْتُمْ شُرَکَاءَکُمُ الَّذِینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَرُونِی مَاذَا خَلَقُوا مِنَ الْأَرْضِ أَمْ لَهُمْ شِرْکٌ فِی السَّمَاوَاتِ أَمْ آتَیْنَاهُمْ کِتَابًا فَهُمْ عَلَیٰ بَیِّنَتٍ مِنْهُ ۚ بَلْ إِنْ یَعِدُ الظَّالِمُونَ بَعْضُهُمْ بَعْضًا إِلَّا غُرُورًا ﴿۴۰﴾
بگو: مرا از [قدرت و تدبیر]معبودانتان که به جای خدا میخوانید خبر دهید، [به راستی]به من نشان دهید که چه چیزی از [موجوداتِ]زمین را آفریده اند؟ یا مگر در [آفرینش]آسمانها [با خداوند]شرکتی داشته اند؟ یا به آنان کتابی داده ایم که از آن بر ادعای خود دلیلی دارند؟! [چنین نیست]بلکه ستمکاران [در مورد معبودانشان]جز از روی فریب به یکدیگر وعده نمیدهند «۴۰»
إِنَّ اللَّهَ یُمْسِکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ أَنْ تَزُولَا ۚ وَلَئِنْ زَالَتَا إِنْ أَمْسَکَهُمَا مِنْ أَحَدٍ مِنْ بَعْدِهِ ۚ إِنَّهُ کَانَ حَلِیمًا غَفُورًا ﴿۴۱﴾
همانا خداوند آسمانها و زمین را از این که [از مدارهایشان]منحرف شوند [و فروریزند]بازمی دارد، چنانچه منحرف گردند اَحدی بعد از خدا نمیتواند نگاهشان دارد، قطعاً خداوند همواره بردبار و بسیار آمرزنده است «۴۱»
وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَیْمَانِهِمْ لَئِنْ جَاءَهُمْ نَذِیرٌ لَیَکُونُنَّ أَهْدَیٰ مِنْ إِحْدَی الْأُمَمِ ۖ فَلَمَّا جَاءَهُمْ نَذِیرٌ مَا زَادَهُمْ إِلَّا نُفُورًا ﴿۴۲﴾
[مشرکان]با سختترین سوگندهایشان به خدا سوگند خوردند که اگر هشدار دهندهای به سویشان آید هرآینه از هر یک امتها [ی مدّعی هدایت؛ چون یهود و نصاری]هدایت یافتهتر خواهند بود، ولی، چون هشداردهندهای به سویشان آمد [دعوتش]جز رمیدن [و گریز از هدایت]بر آنان نیفزود «۴۲»
اسْتِکْبَارًا فِی الْأَرْضِ وَمَکْرَ السَّیِّئِ ۚ وَلَا یَحِیقُ الْمَکْرُ السَّیِّئُ إِلَّا بِأَهْلِهِ ۚ فَهَلْ یَنْظُرُونَ إِلَّا سُنَّتَ الْأَوَّلِینَ ۚ فَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَبْدِیلًا ۖ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَحْوِیلًا ﴿۴۳﴾
[این رمیدن و گریز]به سبب گردن کشی [آنان]در زمین و نیرنگِ زشتشان [بود]، و نیرنگِ زشت جز اهلش را فرونمی گیرد، آیا جز روش [جاری شده بر]پیشینیان را انتظار میبرند [که عذاب خداوند بود، آری]هرگز برای روش خداوند تغییری نمییابی، و هرگز برای روش خدا دگرگونی نخواهی یافت «۴۳»
أَوَلَمْ یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَیَنْظُرُوا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَکَانُوا أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً ۚ وَمَا کَانَ اللَّهُ لِیُعْجِزَهُ مِنْ شَیْءٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَلَا فِی الْأَرْضِ ۚ إِنَّهُ کَانَ عَلِیمًا قَدِیرًا ﴿۴۴﴾
آیا در زمین گردش نکردند تا با دقت بنگرند که سرانجام کسانی که پیش از اینان بودند، و قدرتشان از ایشان بیشتر بود چگونه بود؟ هیچ چیز در آسمانها و زمین نیست که بتواند از دسترس قدرت خداوند بیرون رود؛ زیرا او همواره دانا و تواناست «۴۴»
وَلَوْ یُؤَاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِمَا کَسَبُوا مَا تَرَکَ عَلَیٰ ظَهْرِهَا مِنْ دَابَّةٍ وَلَٰکِنْ یُؤَخِّرُهُمْ إِلَیٰ أَجَلٍ مُسَمًّی ۖ فَإِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ کَانَ بِعِبَادِهِ بَصِیرًا ﴿۴۵﴾
اگر خداوند مردم را به کیفر گناهانشان در معرض مجازات قرار میداد هیچ جنبندهای را روی زمین باقی نمیگذاشت، ولی آنان را تا سرآمدی معین مهلت میدهد، هنگامی که مهلتشان سرآید [به مجازات برزخی و قیامتی دچار میشوند]به راستی خداوند به [احوال و امور]بندگانش بیناست «۴۵»