براساس پژوهشی جدید، توانایی شنیدن کارآمد صدا تا حدودی تحت‌تأثیر موقعیت چشمان ما قرار می‌گیرد.
به گزارش گروه وب گردی خبرگزاری صدا و سیما؛ مطالعه‌ای به سرپرستی دانشمندان دانشگاه بوستون نشان میدهد توجه شنیداری و دیداری فضایی ارتباط نزدیکی با هم دارند. به‌عبارت‌دیگر، نگاه‌کردن به منبع صدا به شما کمک می‌کند تا صدا را بهتر بشنوید.
در اوایل دهه‌ی ۱۹۵۰، کولین چری، دانشمند علوم شناختی بریتانیایی، سؤال ساده، ولی گمراه‌کننده‌ای مطرح کرد: چگونه درک می‌کنیم که فرد چه می‌گوید؛ درحالی‌که دیگران نیز در همان زمان در حال صحبت‌کردن هستند؟ چری این پدیده را «اثر مهمانی شبانه» خواند و با گذشت بیش از نیم قرن، پژوهشگران همچنان برای یافتن پاسخ در حال تلاش هستند.
چندین مدل فرضی که در طول سال‌ها ارائه شده است، چنین پیشنهاد می‌کنند که بینایی نقش مهمی در هدایت توجه شنیداری ما ایفا می‌کند. مشخص شده است که حرکات لب و صورت، خصوصا برای افراد دچار مشکل شنوایی، موجب تقویت توانایی‌های پردازش شنوایی می‌شود؛ اما هنوز این سؤال مهم باقی است: آیا نگاه‌کردن به جهتی خاص، توجه شنیداری ما را نیز به همان سو هدایت می‌کند؟
مطالعه‌ی جذابی از دانشمندان علوم اعصاب دانشگاه دوک که در سال ۲۰۱۸ منتشر شد، نشان‌دهنده‌ی رابطه‌ی عجیب میان حرکات چشم و ارتعاشات پرده گوش بود. حتی در نبود صدا، پژوهشگران هماهنگی آشکاری میان چشم و گوش را شاهد بودند که نشان می‌داد پرده‌ی گوش به‌طور فیزیولوژیکی به اطلاعات مکانی مرتبط با چیزی پاسخ میدهد که در هر لحظه به‌سوی آن می‌نگریم.
مطالعه‌ی جدیدی با سرپرستی ویرجینیا بِست از دانشگاه بوستون شواهد واضحی در این زمینه ارائه میدهد که چگونه توجه شنیداری می‌تواند تحت‌تأثیر چشم‌های ما قرار گیرد. هدف از مطالعه‌ی بست این بود که اثر مهمانی شبانه را با شبیه‌سازی سناریویی بازبینی کند که در آن فرد در گروهی چندنفره قرار دارد و چندین سخنران در حال صحبت هستند.
در این پژوهش، شرکت‌کنندگان مقابل پنج بلندگو قرار گرفتند و سپس ترتیبی از اعداد از بلندگو‌های مختلف پخش شد. گاهی اوقات، شرکت‌کنندگان به بلندگویی نگاه می‌کردند که صدا را پخش می‌کرد و در مواقع دیگر، به بلندگوی خاموش نگاه می‌کردند. وقتی از افراد خواسته شد توالی اعداد را تکرار کنند، نتایجی بهتر بود که زمانی حاصل شده بود که افراد مستقیما به بلندگوی پخش‌کننده‌ی صدا‌ها نگاه می‌کردند. وقتی چشم شرکت‌کنندگان روی بلندگوی خاموش خیره بود، عملکرد آن‌ها در تکرار اعداد ضعیف می‌شد. پژوهشگران در مطالعه‌ی خود می‌نویسند:
این نتایج نشانه‌دهنده‌ی تأثیر موقعیت چشم در شرایطی است که چند نفر هم‌زمان صحبت می‌کنند؛ حتی در نبود اطلاعات بصری (لب‌خوانی و...). همچنین، حاکی از آن است که عملکرد مطلوب به هم‌راستایی فضایی میان اطلاعات شنیداری و دیداری بستگی دارد.
پژوهش جدید نشان میدهد توجه شنیداری و دیداری ارتباط نزدیکی باهم دارند و بست پیشنهاد می‌کند که پردازش شنیداری بهینه نیازمند کمی هم‌راستایی فضایی میان گوش و چشم است. او توضیح میدهد:
فرایندی که تشریح کرده‌ایم، ازنظر تئوری در هر موقعیتی که در آن صدا‌های رقیب وجود داشته باشد، مانند مهمانی‌ها و رستوران‌ها و اتاق جلسات کاربردی است. دلیل اینکه وقت زیادی صرف مطالعه‌ی این شرایط می‌کنیم، آن است که آن‌ها برای افراد دچار مشکل شنوایی و استفاده‌کنندگان از سمعک موقعیت‌های دشواری هستند.