غربت سخت مدینه الرسول، فریاد مظلومیت و عدالت خواهی است که در گلوی تاریخ، چون بغضی فرو رفته است.
تاریخ سرد و سخت هیچگاه فراموش نمیکند که قومی منجمد در یک هزار و چهارصد سال پیش چه برخورد دون شأنی با این علت بی بدیل خلقت داشت و شرمساری را توشهای برای خود رقم زد.
برای شیعیان، فاطمیه که میشود بغضی تلخ و سنگین گلوی آنها را میفشارد؛ آنچنان که راه تنفس در دالان سیاه تاریخ با مشکل مواجه میشود. از فاطمیه ۹۸ این ایام متفاوتتر شده و دلیل هم رجعت سرخ سردار دلها شهید حاج قاسم سلیمانی است که بر سرخی فاطمیه به وسعت دلهای شیعیان افزوده است.
سرداری که دیوصفتان آنچنان از وجودش ترس و واهمه داشتند که نه در روز بلکه در سیاهی شب و نه بر زمین بلکه از آسمان، پرپرش کردند.
دشمن خبیثی که این گل را از شاخه جمهوری اسلامی چید، زهی خیال باطل داشت که راه سلیمانی بسته میشود، اما نمیدانست سلیمانی نیز، چون مطهری، بهشتی، رجائی و ... در سپهر عقلانیت و ایثار انقلاب اسلامی تکرار شده و تکثیر میشود.
سلیمانی در حیات با برکت خود شجره ملعونه داعش را از پای درآورد و تمام نقشههای دژخیم پلید را نقش برآب و دلارهای کثیف جریان عبری، عربی و غربی را بی اثر کرد؛ پس از شهادت نیز تشییعهای میلیونی در شهرهای مختلف عراق و ایران این اسوه مردانگی را تبدیل به نماد بین المللی محور مقاومت کرد و دوباره نشان داد که شهید زنده است و با خون خود نهضت مقدسی را آبیاری میکند که برای تداومش رعنا جوانان ایران اسلامی از یکدیگر گوی سبقت را میربایند.
در فاطمیه امسال، شهید دیگری نیز میهمان بانوی اطهر در فردوس برین است؛ دانشمند هستهای شهید دکتر محسن فخری زاده که در عملیاتی ناجوانمردانه بسان ساقهای از شاخه درخت پرثمر علم و فناوری ایران اسلامی جدا شد؛ بی شک شاگردان و علاقهمندان به این شخصیت والای علمی جای وی را خالی نمیگذارند و پرچمی را که فخری زاده در دست داشته در اوج عزت جمهوری اسلامی همچنان در اهتزاز نگه میدارند.
علاقه و ارادت همه شهیدان از جرقه انقلاب در خرداد ۴۲ تا امروز به ساحت مطهره بانوی دو عالم حضرت صدیقه طاهره (س) بر همگان واضح و مبرهن است و اینچنین شده که در این دو سال، یاد غمرنگ فاطمیه با یاد این دو شهید به غمبارترین روزهای حیات ایران در این سالها بدل شده است.
سلیمانیها و فخری زادهها همه از یک جنس هستند و در یک کلام اشتراک دارند که خرد شدن استخوانهای هیمنه پر زرق و برق حاکمیت غربی همان بیان مشترک است؛ راهی را برگزیدند که حسین بن علی (ع) در محرم ۶۱ انتخاب کرد و تعظیم نکردن برابر اهریمن پلید و فنا شدن در ذات اقدس حضرت باریتعالی که از عاشقان و مقلدان خمینی جز شهادت انتظار و سرنوشتی نیست.
شهادت، پاداشی برای رشادت و ازجان گذشتگیهای فرزندان تنومند و غیور ایران است و زمان و مکان نیز بر نمیتابد که «شهیدان زنده اند و در نزد پروردگار روزی میخورند» خط خون و سرخی شهادت هیچگاه پایان نمیپذیرد بلکه تلألو یافته و مسیر قرب الهی را پرجمعیتتر از پیش میکند؛ هیچگاه از ذهنمان دور نمیکنیم که دشمن، رجایی، باهنر، بهشتی و... را با نیت حذف فیزیکی به شهادت رساند، ولی انقلاب اسلامی بیمه و راه آنها مستدام و پررهروتر شد؛ افزایش پرشمار دانشجویان رشتههای مرتبط با هستهای پس از به شهادت رساندن علیمحمدی، شهریاری، احمدی روشن و... را نیز فراموش نکرده ایم که تاریخ انقلاب اسلامی از این مصادیق بسیار دارد.
در فاطمیه فقط نباید گریست و داغدار شهادت دختر رسول خدا بود، فاطمیه زمانی است برای تکرار مجذوب و ذوب شدن در ولایت، فاطمیه یعنی گوش به فرمان، ولی بودن، فاطمیه یعنی برتری دادن امر، ولی زمان بر هر موقعیت دیگر...
تاریخ پرحکایت چهل و چند ساله انقلاب اسلامی مملو از افراد ذوب در ولایت و رهبری است؛ شهید ابراهیم هادی که ارتباطی بسیار محکم با قاطبه نسل جوان دارد و این ارتباط از عجایب به شما میرود، ارادتی کم مثال به مادر پهلو شکسته حضرت زهرا (س) دارد؛ ابراز ارادت و مداحیهای این شهید در رثای آن حضرت بر همگان آشکار است و همرزمان حکایتهایی از مدیحه ثرایی شهید هادی بیان میدارند که به عنوان مثال در انتهای شبی پس از خاتمه هیأت، شوخیهای بی مورد برخی از دوستان، این شهید اعلام میدارد که دیگر مداحی نمیکند، اما آن حضرت در خواب به شهید هادی میفرماید: «نگو نمیخوانم، ما تو را دوست داریم. هر که گفت بخوان تو هم بخوان» و اینچنین بود که شهید ابراهیم هادی پس از نماز صبح با اشکی به پهنای صورت در سوگ مادر مداحی کرد.
آری! فاطمیه در یک کلام، نماد مقاومت، دلدادگی و مردانگی شهیدان عالی مقامی است که برای نشاندن لبخند رضایت بر لبان حضرت زهرا (س) از جان شیرین خود گذشتند تا ملت قهرمان ایران اسلامی در راه نیل به اهداف مقدسش ثابت قدم باشد.