یک نوجوان ۱۶ ساله به چه مهارت‌هایی نیاز دارد؟

به گزارش گروه وب گردی خبرگزاری صدا و سیما؛ برخی مهارت‌ها را می‌توان بایسته‌هایی در نظر گرفت که هر فرد ۱۶ ساله باید به عنوان یک نوجوان برای موفقیت در زندگی آینده‌اش، تا این سن در وجود خود پرورش داده باشد.

«جولی لیتکات هیمز»، رئیس سابق دانشکده روان شناسی دانشگاه استنفورد، در پاسخ به این که یک فرد ۱۶ ساله به چه مهارت‌هایی نیاز دارد ۸ مورد را ذکر کرده است که در ادامه آن‌ها را با هم مرور می‌کنیم؛ مواردی که خیلی از آن‌ها در عین سادگی به راحتی مغفول واقع می‌شوند.

 

استادان و رئیس دانشگاه، مشاوران، صاحبخانه، کارکنان فروشگاه، مدیران منابع انسانی، همکاران، متصدیان بانک، کارکنان بخش بهداشت و درمان، راننده‌های اتوبوس، تعمیرکاران خودرو، همه و همه از جمله کسانی هستند که یک فرد بالغ در زندگی واقعی با آن‌ها روبه رو خواهد شد.

خیلی از ما به فرزندانمان یاد می‌دهیم با غریبه‌ها حرف نزنند، در حالی که باید به آن‌ها مهارت مهم تری را بیاموزیم؛ مهارت تشخیص معدود غریبه‌های بد از اکثریت خوب یا حداقل بی آزاری که به تعامل با آن‌ها نیاز خواهند داشت. نبود آموزش این مسئله باعث می‌شود نوجوانان بدون آن که چگونگی رویارویی محترمانه با غریبه‌ها را یاد بگیرند به مرحله تازه‌ای از زندگی خود قدم بگذارند. از یاد نبریم که فرد بالغ در دنیای واقعی نیاز پیدا می‌کند از غریبه‌ها کمک و راهنمایی بگیرد.

 

محیط دانشگاه و شهر محل سکونت، کار یا تحصیل، از جمله مواردی است که ۱۶ ساله‌ها با آن‌ها مواجه می‌شوند و باید بتوانند موقعیت مورد نظر خود را در آن‌ها بیابند. بسیاری از والدین فرزندان خود را به هر جایی که لازم باشد می‌رسانند یا آنان را همه جا همراهی می‌کنند، حتی وقتی خودشان با اتوبوس، دوچرخه و یا حتی پیاده می‌توانند از پس این کار بر بیایند. به همین دلیل بسیاری از نوجوانان نمی‌دانند چگونه باید از محلی به محل دیگر بروند، از چه وسایل نقلیه عمومی استفاده کنند، کی و کجا از خودروی شخصی کمک بگیرند یا حتی چگونه بنزین بزنند. رساندن و برداشتن همیشگی فرزندان از نقاط مختلف همیشه به آنان کمک نمی‌کند.

 

بسیاری از والدین همه چیز را خودشان به فرزندانشان یادآوری می‌کنند؛ مثلاً این که چه کاری را چه موقع انجام دهند. حتی گاهی اوقات در انجام این وظایف به آن‌ها کمک هم می‌کنند و گاهی به جای آن‌ها کاری را انجام می‌دهند. این می‌شود که نوجوانان یاد نمی‌گیرند چطور بدون یادآوری دیگران کارهایشان را اولویت بندی و حجم تکالیفشان را مدیریت کنند و یا کارهایشان را به موقع به انجام برسانند.

 

والدین این روز‌ها در انجام کار‌های منزل زیاد از فرزندانشان درخواست کمک نمی‌کنند؛ زیرا فکر می‌کنند کار‌های مدرسه و فوق برنامه وقت زیادی برای کاری دیگر باقی نمی‌گذارد. به همین دلیل، بچه‌ها یاد نمی‌گیرند روی پای خود بایستند، نیازهایشان را برطرف کنند، به نیاز‌های دیگران احترام بگذارند یا سهم خود را به عنوان عضوی از جمع ادا کنند.

 

بسیاری از والدین برای حل سوءتفاهم‌ها یا تسکین احساسات جریحه‌دار شده فرزندان خود پا به میان می‌گذارند. این می‌شود که نوجوانان یاد نمی‌گیرند بدون پادرمیانی بزرگ تر‌های خود چگونه با تنش‌های بین فردی مواجه شوند و آن‌ها را حل و فصل کنند. نداشتن توانایی در حل مشکلات بین فردی بعد‌ها در آمار بالای پدیده‌هایی مثل طلاق به وضوح خود را نشان می‌دهد.

 

کلاس‌های مختلف، فشار کاری، تکالیف دانشگاهی، رقابت‌های درسی، معلم ها، استادان یا رؤسای بدقلق از جمله مواردی هستند که هر فرد بالغی باید بتواند با آن‌ها کنار بیاید. بسیاری از والدین هر وقت مشکلی پیش می‌آید پادرمیانی می‌کنند، کار‌های فرزندانشان را انجام می‌دهند، مهلت بیشتری برایشان می‌گیرند و به جای آنان صحبت می‌کنند. به این ترتیب نوجوانان این حقیقت را یاد نمی‌گیرند که در مسیر زندگی واقعی، اوضاع همیشه بر وفق مرادشان پیش نمی‌رود. آن‌ها یاد نمی‌گیرند که در صورت خوب پیش نرفتن اوضاع، چگونه باید خودشان را مدیریت کنند. 

 

بیشتر نوجوانان کار نیمه وقتی انجام نمی‌دهند و هر زمان لازم باشد از والدینشان پول توجیبی دریافت می‌کنند. به همین دلیل مسئولیت پذیری لازم برای انجام وظایف محوله، پاسخگویی در برابر مقام بالاتری که لزوماً وابستگی عاطفی به آن‌ها ندارد، و یا قدردانی به خاطر چیز‌های مختلف و مدیریت کردن پول را یاد نمی‌گیرند.

 

مسیری که بیشتر نوجوانان در زندگی خود طی می‌کنند به وسیله والدینشان طراحی و تمام موانع و نواقص آن برطرف شده است. به همین دلیل بیشتر آنان این حقیقت را فرانمی گیرند که موفقیت نتیجه تلاش، شکست و تلاش مجددی است که تنها با کنار آمدن با ناملایمات زندگی میسر می‌شود.