یکی از سنت‌های خوب که در میان مسلمانان، رایج و ریشه در ایمان و اعتقاد مردم دارد، افطاری دادن به روزه داران است. این سنت در تمامی کشور‌ها و جوامع اسلامی رایج است.
به گزارش گروه وب گردی خبرگزاری صدا و سیما؛ افطاری دادن و پذیرایی از روزه داران هنگام افطار، بیانگر وجود عشق و علاقه انسان به هم نوع و مخصوصا به انسان‌های مومن و روزه داراست. کسانی که فرمان خدا را با عشق و علاقه گردن نهاده و با نیتی پاک یکی ازخالصانه‌ترین عبادات را به سرانجام رسانده اند. افطاری دادن به چنین بندگانی بسیار ارزشمند است.
برکات و فواید افطاری دادن
افطاری دادن موجب شادی و سرور بندگان خدا می‌شود که خود از بهترین کارهاست. افطاری دادن، انس و الفت و محبت و خشنودی را میان آحاد جامعه افزایش می‌دهد. وجود انس و الفت و مهر و محبت میان اقشار یک جامعه از علایم سعادت و خوشبختی آن جامعه هست.
ثواب افطاری دادن
در روایت از پیشوایان معصوم (ع )داریم است که: هیچ چیز مانند غذا دادن و قربانى کردن انسان را به خداوند متعال نزدیک نمی‌کند و در این میان افطاری بهتر و برتر است. امام کاظم ع فرمود: افطارى دادن به برادر مسلمانت از روزه داشتنت افضل است.
نقل شده فردی به نام سدیر، در ماه مبارک رمضان، خدمت امام باقر (ع) رسید. حضرت فرمود:ای سدیر! آیا می‌دانی در چه شب‌هایی قرار داریم؟ عرض کرد: آری! پدرم فدایت باد! شب‌های ماه مبارک رمضان است. امام فرمود: آیا می‌توانی در هر شب از این شب‌ها ۱۰ بنده از فرزندان اسماعیل را آزاد کنی؟ سدیر گفت: پدر و مادرم فدایت باد! این اندازه ثروت ندارم. امام فرمود: آیا می‌توانی نه بنده از فرزندان اسماعیل را آزاد کنی؟ سدیر باز همان گونه جواب داد. حضرت یکی یکی کم کرد تا فرمود: آیا می‌توانی هر شب یک بنده از فرزندان اسماعیل را آزاد کنی؟ سدیر عرض کرد: این نیز در توانم نیست. امام فرمود: آیا می‌توانی هر شب، مسلمانی را افطار دهی؟ مرد گفت: آری، بلکه می‌توانم ده مسلمان را افطار دهم. امام فرمود:ای سدیر! اگر بتوانی یک برادر مسلمان را افطاری دهی، (ارزش آن)، چون آزاد ساختن یکی از فرزندان اسماعیل است.
اولویت در افطاری دادن
افطاری دادن خود نوعی میهمانی است البته با جایگاه و ثواب بالاتر، میهمان هم فرقی نمی‌کند هرکه باشد عزیز است، اما افطار به خویشاوندان ارجحیت دارد. افطاری در ماه مبارک رمضان به خویشاوندان، فرصت خوبی برای دلجویی از یکدیگر، صله ارحام و برطرف کردن مشکلات عاطفی و مادی اقوام فراهم می‌کند. البته افطاری دادن به نیازمندان و کسانی که حتی به یک افطاری ساده نیازمند اند را به هیچ وجه نباید فراموش کرد.
بخل، خسیسی، گداصفتی، خودخواهی، دنیا پرستی و امثال آن باعث می‌شود، انسان از افطاری دادن خود داری کند! علاوه بر امور فوق، تجمل گرایی، تشریفات، خودنمایی و ریخت و پاش‌های بیهوده، باعث می‌شوند که این سنت نیکو و روش پسندیده به بهانه سختی و سنگینی، مورد بی توجهی و غفلت قرار گیرد. گاهی ما آن قدر مهمانی‌ها و افطاری دادن‌ها را همراه با تشریفات و ریخت و پاش‌ها برگزار می‌کنیم که انجام آن برای ما بسیار سخت می‌شود، لذا باصطلاح کلا از خیر آن می‌گذریم و خود و دیگران را از فواید آن محروم می‌سازیم. البته افطاری‌های سنگین و پرهزینه هرچند شخص توان آن را هم کسی داشته باشد، شرعا و عقلا صحیح نیست.
ولی دور از انصاف است که این سختی و سنگینی را به خاطر افطاری دادن بدانیم بلکه همه می‌دانیم، به خاطر هوا و هوس و چشم و هم چشمی است که کار افطاری دادن را برخود و دیگران سخت کرده ایم و مجبور شده ایم باصطلاح از خیر آن بگذریم و بدینوسیله خود را از این همه ثواب و برکت محروم سازیم و بندگان روزه دار خدا را نیز فراموش کنیم؟!