به گزارش سرویس بین الملل
خبرگزاری صدا و سیما؛ روزنامه لو فیگارو چاپ پاریس در مطلبی به قلم امانوئل درویل نوشت؛ تصمیم جو بایدن رئیس جمهور آمریکا برای خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان تا ۱۱ سپتامبر، به طالبان فرصت می‌دهد تا به محض آنکه نیروهای افغان دیگر از پشتیبانی هوایی آمریکا بهره‌مند نباشند، برای کنترل سرزمین‌های جدید و اشغال شهر‌های بزرگ تلاش کند. چنین سناریویی نفوذ پاکستان را در افغانستان افزایش می‌دهد.
از زمان ظهور طالبان در سال ۱۹۹۴، دستگاه اطلاعاتی پاکستان به نیروهای اسلامگرا آذوقه می‌رساند. آن‌ها حتی پس از اشغال نظامی افغانستان به دست آمریکا در سال ۲۰۰۱، پایگاه‌هایی در اختیار این نیرو‌ها قرار دادند. این روابط به اندازه‌ای تنگاتنگ است که از زمان آغاز جنگ در افغانستان، همه روسای جمهور آمریکا از پاکستان خواسته اند در وهله اول سران طالبان را مستقر در خاک این کشور، خلع سلاح و سپس آن‌ها را برای مذاکره متقاعد کنند.
رئیس هیئت طالبان که در چارچوب روند صلح دوحه از سال گذشته با جناح‌های افغان مذاکره می‌کند، کسی غیر از ملا عبدالغنی برادر نیست. فرد شماره دو طالبان در سال ۲۰۱۰ در کراچی دستگیر شده بود و سپس پاکستانی‌ها او را سال ۲۰۱۸ آزاد کردند. چند هفته بعد از آن، ملا برادر بر مذاکرات با آمریکا نظارت می‌کرد که به توافقی برای خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان در فوریه ۲۰۲۰ منجر شد.
چشم انداز اینکه یک متحد پاکستان به عنوان نخستین نیروی سیاسی و نظامی افغانستان روی کار بیاید، به اسلام آباد امید تحقق دو هدفی را می‌دهد که سیاست این کشور در افغانستان دنبال می‌کند.
نخستین هدف مربوط به نفوذ هند در آسیای جنوبی است. باتوجه به اینکه دهلی نو هرگز تقسیم شبه قاره و تاسیس پاکستان در سال ۱۹۴۷ را نپذیرفت، اسلام آباد قصد دارد به هر قیمت ممکن مانع از تبدیل شدن هند به قدرت مسلط در منطقه شود. این کار مستلزم حذف هند از بازی سیاسی افغانستان است. در هفته‌های اخیر محمود قریشی وزیر امور خارجه پاکستان مرتب به مسئولان افغان تاکید می‌کند که دور نگه داشتن «مزاحمان» از مذاکرات صلح با طالبان ضرورت دارد.
زمانی که احمد مسعود پسر فرمانده مسعود، در ماه فوریه به پاکستان سفر کرد، محمود قریشی وی را به هوشیاری در این زمینه دعوت کرد. فرمانده مسعود تا زمان مرگ خود در سپتامبر سال ۲۰۰۱، یکی از متحدان هند در جنگ علیه طالبان در سال ۱۹۹۰ بود. محمود قریشی این پیام ضد هند را در جریان گفتگوی تلفنی با وزیر امور خارجه افغانستان در ۱۹ مارس هم تکرار کرد.
مقامات پاکستان از سال‌ها پیش دهلی نو را به همکاری با کابل برای کمک به شورشیان استقلال طلب بلوچ با مسلح کردن آن‌ها و پناه دادن به فرماندهان ارتش آزادیبخش بلوچستان در افغانستان متهم می‌کنند.
با این حال حمایت پاکستان از طالبان افغانستان در صورت تشدید درگیری ها، می‌تواند بیهوده باشد. محمود قریشی با اطلاع از مخالفت حضور شورشیان در کنفرانس استانبول که قرار است از شنبه برگزار شود، در این باره ابراز نگرانی کرد. وی گفت ما هرچه در توان داریم انجام می‌دهیم تا آن‌ها را متقاعد کنیم که حضور در این نشست در راستای منافع ملی آنهاست.
اگر طالبان نتواند حکومت اشرف غنی رئیس جمهور افغانستان را سرنگون کند یا در توافق با جناح‌های سیاسی افغان شکست بخورد، افغانستان گرفتار جنگ داخلی خواهد شد. این وضعیت دومین هدف پاکستان را با مشکل رو به رو می‌کند.
هدف دوم پاکستان اطمینان یافتن از ثبات کافی افغانستان است تا زیر ساخت‌های انرژی و به ویژه خط لوله TAPI در آن احداث شود. این پروژه قرار است آسیای جنوبی را به ذخایر هیدروکربن آسیای مرکزی متصل کند.
ژنرال قمر باجوا فرمانده ارتش قدرتمند پاکستان, ۱۸ مارس در سخنرانی در اسلام آباد به جاه طلبی کشورش در این زمینه اشاره کرد و گفت ما تدابیر بی سابقه‌ای برای توسعه تبادلات تجاری و ارتباطات با افغانستان از طریق شرکت در پروژه‌های راهرو انرژی و تجاری که آسیای مرکزی را به آسیای جنوبی پیوند می‌دهد، اتخاذ کرده ایم که از آن جمله به ویژه می‌توان به راهرو اقتصادی چین- پاکستان اشاره کرد.
این نخبه سیاسی و نظامی می‌خواهد زیر ساخت‌های بندری و جاده‌ای که توسط چین در پاکستان ساخته شده است، برای انتقال گاز، نفت و کالا از آسیای مرکزی از طریق افغانستان به کار گرفته شوند.
اسلام آباد برای تامین مالی این طرح‌های بزرگ ۶۰ میلیارد دلار در قالب وام، از پکن دریافت کرده است. این سرمایه گذاری عظیم قرار است سودده باشد تا رشد اقتصادی به دنبال داشته باشد و پاکستان را از این وضعیت با بدهی‌های بیش از اندازه خارج کند.