کشف منشأ شهاب‌سنگ مربوط به انقراض دایناسورها
دانشمندان، منشأ شهاب‌سنگ منقرض‌کننده دایناسورها را پیدا کردند.
به گزارش گروه وب‌گردی خبرگزاری صدا و سیما، ستاره‌شناسان بر این باورند که منشأ سیارک منقرض‌کننده دایناسورها را یافته‌اند. به گفته دانشمندان، این سیارک تقریبا ۱۰ کیلومتری که ۶۶ میلیون سال پیش به زمین برخورد کرد و به فرمانروایی ۱۸۰ میلیون ساله دایناسورها پایان داد، دلیل وضعیتی بود که با عنوان رخداد چیکشلوب یا چیکسالوب شناخته می‌شود.
این سیارک در جایی فرود آمد که شبه‌جزیره یوکاتان در مکزیک امروزی است و دهانه چیکشلوب را ایجاد کرد.
دانشمندان، بقایای مربوط به سنگ‌های قدیمی را از راه نمونه‌های به‌جا مانده بر روی زمین یا با حفاری‌های اکتشافی، بررسی کردند و دانستند که منشأ این بقایا از گروه شهاب‌سنگ‌های کندریت کربن‌دار (یعنی از جمله ابتدایی‌ترین مواد متشکله اجرام در سراسر منظومه خورشیدی) است.
این شهاب‌سنگ‌ها حدود ۳ درصد از کل شهاب‌سنگ‌هایی را که به زمین می‌افتند، شامل می‌شوند، اما نام آن‌ها قدری اشتباه است. در حالی‌که نخست تصور می‌شد این شهاب‌سنگ‌ها سرشار از کربن باشند، تنها ۲ درصد ترکیبات آن‌ها از کربن تشکیل شده است.
اغلب سیارک‌های چند کیلومتری که به زمین نزدیک می‌شوند، از این نوع هستند، اما هیچ‌یک از آن‌ها تاکنون به آن ابعاد (که برخوردی در حد و اندازه‌های چیکشلوب ایجاد کنند) نزدیک نبوده است.
دکتر ویلیام بوتکه، از نویسندگان این مقاله، درباره این کشف می‌گوید: «در گذشته چند گروه تحقیقاتی جهت توضیح دلیل غایب بودن چنین سیارک‌هایی، به شبیه‌سازی خردشدگی دنباله‌دار‌ها و سیارک‌های بزرگ در درون منظومه خورشیدی پرداختند و افزایش ناگهانی چنین برخورد‌هایی را که دهانه‌هایی به بزرگی دهانه چیکشلوب ایجاد می‌کنند، بررسی کردند.»
او افزود: «بسیاری از این الگوها از ویژگی‌های جالبی برخوردار بودند، اما هیچ‌یک از آن‌ها سازگاری قانع کننده‌ای با آن‌چه از سیارک‌ها و دنباله‌دار‌ها می‌شناسیم، نداشت. به نظر می‌رسد که گویا هنوز یک عامل مهم را در این میان نداریم و کشف نکرده‌ایم.»
آن‌چه آنان کشف کردند، این بود که آن‌چه در آن مقطع به زمین برخورد، یکی از بقایای مربوط به شهاب‌سنگ‌هایی بود که از کمربند اصلی سیارکی واقع‌شده بین مریخ و مشتری، می‌گریزند. چنان اجرامی، به‌ویژه اجرامی با قطر بیش از ۱۰ کیلومتر، معمولا هر ۲۵۰ میلیون سال یک‌بار، با بسامدی در برابر آن‌چه دانشمندان پیش از این تصور می‌کردند، به زمین برخورد می‌کنند.
دانشمندان می‌گویند وجود نیرو‌های حرارتی، به این معنا است که این اجرام می‌توانند به مسیر‌های گریز دینامیکی بیافتند تا اثرات گرانشی سیارات، موجب تغییر جهت آن‌ها به مدار‌های نزدیک‌تر به زمین شوند. محققان از ابررایانه پلایدیس ناسا استفاده کردند تا ۱۳۰ هزار الگوی سیارکی را با ردیابی مسیر حرکت آن‌ها در صد‌ها میلیون سال، بررسی کنند.
دکتر سیمونه مارکی، از نویسندگان این مقاله، می‌گوید: «جالب بودن این نتایج، نه‌تنها به‌دلیل آن است که نشان می‌دهد نیمه بیرونی کمربند سیارکی، میزبان تعداد زیادی از کندریت‌های کربن‌دار برخوردی است، بلکه به این دلیل است که شبیه‌سازی‌های این گروه تحقیقاتی می‌توانند نخستین‌بار، مدار‌های مربوط به سیارک‌های بزرگ در آستانه نزدیک شدن به زمین را الگوسازی کنند.»
او افزود: «توضیح ما جهت منشأ برخورد چیکشلوب، به‌خوبی با آن‌چه در حال حاضر درباره شکل‌گیری سیارک‌ها می‌دانیم، سازگار است.»
منبع: ایندیپندنت