امروز روز تاسوعاست، روزی که به نام قمربنی هاشم حضرت اباالفضل العباس (ع) شناخته میشود، برادری که وفاداری را با تمام وجود معنا کرد و حالا پس از ۱۴ قرن هنوز داغ برادر برای برادر تازگی دارد.
روز نهم ماه محرم که معروف به تاسوعاست، آخرین روزی بود که امام حسین علیهالسلام و یارانش شبانگاه آن را درک کرده بودند و این روز به شب عاشورا پیوند خورد و بدین جهت نزد مسلمانان و محبان اهل بیت علیهالسلام از اهمیت بالایی برخوردار است. در این روز مهم چند رویداد سرنوشتساز در سرزمین کربلا واقع شده است که به آنها اشاره خواهیم کرد.
در این روز دشمن آب را به روی اهل بیت امام حسین (ع) و یاران او بست. این روز به دلیل این که بر اهل بیت سخت گذشت و شاید یکی از روزهای بسیار سخت و مصیبتبار برای خاندان پیامبر بود، به عنوان تاسوعای حسینی مورد توجه شیعیان قرار گرفت. امام صادق (ع) فرمودند: تاسوعا روزی است که حسین (ع) و اصحاب او در کربلا محاصره شدند و سپاه شامیان بر ضد آنان گرد آمد. ابن زیاد و عمر سعد از فراهم آمدن آن همه سوار خوشحال شدند و آن روز امام حسین (ع) و یارانش را ناتوان شمردند و یقین کردند دیگر برای او یاوری نخواهد آمد و عراقیان او را پشتیبانی نخواهند کرد.
یکی دیگر از وقایع روز تاسوعا ورود شمر به کربلاست. شمر که در دشمنی با اهل بیت پیشقدمتر از دیگران بود و با حرارت ویژهای در واقعه کربلا حضور یافت، نامه شدیداللحن عبیدالله را در روز نهم ماه محرم به دست عمر بن سعد رساند و او را از منظور عبیدالله با خبر کرد. پسر سعد که نسبت به صلح با امام حسین (ع) خوشبین و در این راه تلاش زیادی کرده بود، یکباره در برابر نامه عبیدالله قرار گرفت و راه گریزی برای خود نیافت.
او یا باید با امام حسین نبرد میکرد و یا فرماندهی را از دست میداد و برای همیشه از دستیابی به حکومت ری محروم میشد. حُب ریاست و هوای نفس چنان بر وی غلبه یافته بود که بدون در نظر گرفتن قیامت و موقعیت دینی و اجتماعی امام حسین (ع) و قرابت وی با پیامبر راه نخست را انتخاب کرد. از دیگر وقایع روز تاسوعا حمله لشکر عمر سعد به خیمههای خاندان امام حسین علیه السلام بود. عمر بن سعد پس از دریافت نامه عبیدالله بن زیاد در عصر تاسوعا بدون هیچگونه اخطار قبلی و با دستپاچگی تمام فرمان حمله عمومی به سوی خیمههای امام حسین را صادر کرد.
محرم ماه عاشورا است و شهید شش ماهه، محرم ماه دلهای شکسته کودکان حرم است و زینب شکسته بندی که خود بیش از همه میشکند، محرم ماه داغ برادر است و سرداری که مشک بر دندان در راه خیمههای کودکان تشنه آسمانی گام بر میدارد.
نه اشکها در چشم دوام میآورند نه حرفها بر زبان، روایت درد آسان نیست و زبان بسیار ناتوان در گفتن ناگفتنیها است، تصور این وقایع بسیار سخت و قابل تأمل است اینکه زیربار ظلم و جور نروی و آزاده باشی و تا آخرین لحظه ایستادگی کنی و از اعضای خانواده و فرزندانت بگذری؛ و حالا همه شهرهای ما در عزای حسین بن علی (ع) و قمربنی هاشم حضرت ابوالفضل العباس (ع) سیاهپوش است، امام حسین و خاندان پاک و مطهرش که هنوز بعد سالها داغشان تازه است و عشق و دوست داشتن آنها تنها به مسلمانان ختم نمیشود بلکه هرکسی امام حسین (ع) را شناخت در عشقش ذوب شد و دیوانه وار عاشقش ماند و امروز شهر حال و هوایی دیگر دارد و نالهها و شیونهایی به گوش میرسد که حامی امام حسین در صحرای کربلا به شهادت میرسد و امام حسین بهترین حامی و یاری کننده اش را از دست میدهد، یاری کنندهای که درس ایثار، از خود گذشتگی و وفاداری را به ما آموخت که وفاداری رمز بسیاری از کنار هم بودنها و موفقیت هاست.
واما مسؤولیت ما به عنوان پیروان مکتب حسینی این روزها سنگینتر است اینکه در شرایط سخت کرونا در کشورمان ایثار و از خودگذشتگی داشته و همراه و همقدم مردمان سرزمینمان باشیم تا از این بحران خارج شویم، مراقب مردمانمان باشیم که حضرت عباس (ع) و برادرش امام حسین (ع) مراقب همه باشند و نگاه ویژه شان را به مردم و کشورمان بیندازند.
السلام علی الحسین (ع)
وعلی علی بن الحسین (ع)
وعلی اولاد الحسین (ع)
و علی اصحاب الحسین (ع)