کدام فناوریهای نظامی وارد خودروها شدند؟
فناوریهای نظامی که وارد خودروها شدند، کداماند؟
به گزارش گروه وبگردی خبرگزاری صدا و سیما، تشخیص رادیویی و مسافتیابی که بر پایه عبارت آن در انگلیسی (Radio detection and ranging) رادار خوانده میشود، یکی از عوامل اساسی در برگرداندن وضعیت به سود متفقین در جنگ جهانی دوم بود.
بدون استفاده آنها از رادار، نیروی هوایی آلمان نازی (لوفتوافه) میتوانست آنچنان جزیره انگلیس را تخریب کند که برنامههای هیتلر در حمله زمینی به آن، به پیروزی برسد.
رادار، فقط طرفین جنگ را تحت تأثیر قرار نداد، بلکه به سرعت، زندگی مردم معمولی را نیز دچار تغییر کرد.
در سالهای پس از جنگ، کنترلهای ترافیک هوایی مبتنی بر رادار آغاز به کار کردند و در نهایت، مسافرتهای هوایی با زمانهای پیشین، تفاوت زیادی پیدا کردند.
همچنین، استفاده از رادارهای هواشناسی از سوی کاربران رادار جنگ جهانی دوم، باعث شد تا در روش برنامهریزی و آمادهسازی برای شرایط جوی در روزها و هفتههای آتی، تغییر ایجاد شود.
دستگاههای رادار پلیس که از رادارهای داپلر برای اندازهگیری سرعت اجسام در حال حرکت استفاده میکردند، در دهه ۱۹۴۰ میلادی توسعه داده شدند و موجب شدند تا نوع رانندگی شهروندان و درآمدهای شهری، دستخوش تغییر شود.
همین موارد، موجب شدند که صنعت تشخیصدهندههای راداری در دهه ۱۹۶۰ میلادی به رشد برسند و نامهایی مانند بِر فایندر، سوپر اسنوپر، اسموکی پاترول و فاز بوستر، جای خود را در بازار باز کنند.
رادار، تنها فناوری نظامی نبود که راه خود را به دنیای خودرو پیدا کرد. در ادامه به سه نمونه از فناوریهایی پرداخته شده است که قبلاً کاربرد نظامی داشتهاند.
رادار
ارسال امواج رادیویی الکترومغناطیسی با فرکانس به بالا، به محیط پیرامون و سپس بازتاب این امواج از اجسام که پس از آن از یک گیرنده رادیویی برای جمعآوری امواج استفاده میشود و در نهایت، فاصله و سرعت جسم متحرک، قابل اندازهگیری خواهد بود.
خودروهای امروز از رادار برای سیستمهایی مانند کروز کنترل هوشمند، هشدار برخورد، مانیتورینگ نقطه کور و بعضی عملکردهای جزئی به صورت اتوماتیک (خودکار) استفاده میکنند.
حسگرهای اولتراسونیک، شبیه آنچه در سپرهای تعدادی از خودروها تعبیه شده است، میتوانند اجسام کوچک نزدیک به خودرو را تشخیص دهند و برای این هدف، از اصولی شبیه عملکرد رادار استفاده میکنند، اما تفاوت آنها در استفاده از امواج صوتی بهجای امواج رادیویی است.
نمایشگر سربالا
یکی از دلایل موفقیت جتهای جنگنده نظامی، توانایی خلبان در تصمیمهای سریع گرفتن است. نمایشگرهای سربالا با توجه به نیاز خلبانها برای دسترسی همیشگی به اطلاعات حساس در جلوی چشمان خود، بهوجود آمدند. چشمهای خلبان باید بر روی اجسام با فواصل مختلف، تمرکز کند و حتی یک نگاه گذرا به مجموعهای از دکمهها و عقربه، میتوانست مساوی با مرگ یا زندگی او باشد.
عملکرد نمایشگرهای HUD در خودروها به این حالت است که تصویر به بخشی خاص از شیشه جلوی خودرو (یا یک پنل کولیماتور در هواپیمای جنگنده یا مزدا ۳) منتقل میشود. برای راننده، اطلاعات نمایش داده شده، عاری از شکست نور هستند و در نهایت، چشم کمتر خسته میشود.
جنرالموتورز، نخستین خودروسازی بود که از یک نمایشگر HUD در محصولات خود استفاده کرد؛ موضوعی که به سال ۱۹۸۸ بازمیگردد.
سیستم موقعیتیابی جهانی (GPS)
سیستم موقعیتیابی جهانی آمریکا بر شبکهای مبتنی بر حداقل ۲۴ ماهواره که با فاصلهای ۱۲۵۵۰ مایلی (۲۰۱۹۷ کیلومتری) از سطح زمین در حال گردش هستند، استوار است. این ماهوارهها، اطلاعات موقعیت خود را به صورت امواج رادیویی به یک گیرنده زمینی انتقال میدهند. سپس این گیرنده، موقعیت نسبی را با استفاده از شیوه سهپهلوبندی (Trilateration) محاسبه میکند.
پس از اینکه یک هواپیمای کرهای ۷۴۷ از مسیر خود، خارج و سپس بهدست شوروی در سال ۱۹۸۳ ساقط شد، ریگان، رئیسجمهور وقت آمریکا مجوز استفاده شخصی شهروندان از GPS را صادر کرد.
حدود ۱۷ سال دیگر طول کشید و کلینتون، رئیسجمهور وقت آمریکا، دقت سیگنال GPS شهروندان در سال ۲۰۰۰ را بالا برد و باعث شد تا سیستم GPS با دقت شبیه به کارکردهای نظامی، در سیستمهای درون خودرو نیز مورد استقاده قرار گیرد.
اگر فکر میکنید که GPS تأثیر چندان در دنیای خودرو نداشته است، به این فکر کنید که آخرین بار که به سراغ یک نقشه کاغذی از داخل داشبورد رفتهاید، چه زمانی بوده است.