تاثیر ورزش بر دیابت نوع ۲

به گزارش خبرگزاری صدا و سيما، بر اساس نتایج پروژه تحقیقاتی جدید در دانشگاه فنلاند شرقی، فعالیت بدنی منظم به طور قابل توجهی مشخصات متابولیت بدن را تغییر می‌دهد و بسیاری از این تغییرات با کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ مرتبط است.

بر اساس این پروژه تحقیقاتی که بیش از هفت هزار مرد را به مدت هشت سال تحت بررسی قرار داد، مشخص شد مردان دارای بالاترین رده فعالیت بدنی، نسبت به مردان غیرفعال ۳۹ درصد کمتر در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ قرار داشتند و افزایش فعالیت بدنی باعث بهبود ترشح انسولین می‌شود.

طی این مطالعه در مجموع ۱۲۶۰ متابولیت از نمونه‌های گلوکز ناشتا شرکت کنندگان در مطالعه آنالیز شد. ارتباط فعالیت بدنی با نمودار متابولیت پیشتر به طور جامع و در چنین گروه گسترده‌ای بررسی نشده بود. در واقع، این نخستین مطالعه‌ای است که بین بسیاری از متابولیت‌ها و فعالیت بدنی ارتباط برقرار می‌کند.

محققان ارتباط فعالیت بدنی با مشخصات متابولیت، حساسیت به انسولین، ترشح انسولین و خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ را در مردان شرکت کننده در مطالعه سندرم متابولیک در مردان (METSIM) بررسی کردند. هیچ یک از شرکت کنندگان در آغاز مطالعه دیابت نداشتند و پرسشنامه فعالیت بدنی بین شرکت‌کنندگان در آغاز مطالعه و هشت سال بعد انجام شد و آن‌ها تحت آزمایش تحمل گلوکز خوراکی قرار گرفتند و متابولیت‌های آن‌ها از یک نمونه گلوکز ناشتا آنالیز شد.

این مردان بر اساس فعالیت بدنی خود به چهار دسته تقسیم شدند: آن‌هایی که فعالیت بدنی نداشتند، آن‌هایی که فقط گاهی اوقات فعالیت بدنی داشتند، کسانی که به طور منظم فعالیت بدنی داشتند، اما بیش از دو بار در هفته ورزش نمی‌کردند و کسانی که به طور منظم حداقل سه بار در هفته به ورزش می‌کردند. مدت یک جلسه فعالیت بدنی حداقل ۳۰ دقیقه تعریف شده است.

نتایج نشان می‌دهد، فعالیت بدنی با سطح کل ۱۹۸ متابولیت همراه بود و باعث تغییر سطح چندین لیپید به نحوی شد که با کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ مرتبط بود. محققان استروئیدها، اسید‌های آمینه، ایمیدازول‌ها، اسید‌های کربوکسیلیک و هیدروکسی اسید‌ها را به عنوان بیومارکر‌های متابولیک کاملاً جدید مرتبط با فعالیت بدنی، شناسایی کردند.

در طول بررسی، خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ برای مردانی که از نظر بدنی فعال‌ترین بودند، ۳۹ درصد کمتر و حتی برای مردانی که بیش از دو بار در هفته فعالیت بدنی نداشتند، در مقایسه با مردانی که غیرفعال بودند، ۳۰ درصد کمتر بود.

مردانی که فعالیت بدنی خود را در طول پیگیری افزایش دادند از سطوح پایین‌تر گلوکز و انسولین ناشتا و حساسیت به انسولین و ترشح انسولین بهتر برخوردار شدند؛ بنابراین این مطالعه اکنون تأیید می‌کند که افزایش فعالیت بدنی باعث بهبود ترشح انسولین می‌شود.