برای اولین بار، ۱۲ بیمار شرکتکننده در یک مطالعه بالینی پس از مصرف دارویی با نام دوستارلیماب (dostarlimab) طی یک دوره شش ماهه بهبود یافتند.
بر اساس مطالعهای که در مجله پزشکی نیوانگلند منتشر شده است، ۱۲ بیمار که همگی مبتلا به سرطان رکتوم (راستروده) بودند، پس از مصرف داروی دوستارلیماب طی یک دوره شش ماهه، وارد مرحله بهبودی شدند.
دکتر لوئیس دیاز، یکی از نویسندگان اصلی مقاله و متخصص سرطان در مرکز سرطان مموریال اسلون کترینگ در نیویورک، در گفتگو با نیویورک تایمز گفت: «این اولین بار است که چنین اتفاقی در تاریخ سرطان رخ میدهد».
بیماران در طول این دورهی درمانی، با هیچ عارضه جانبی بخصوصی مواجه نشدند. اگرچه اعتقاد بر این است که افراد کافی در این مطالعه شرکت نکردهاند تا واکنشهای نامطلوب مختلفی که به واسطه مصرف دارو پیش میآید، مشخص شود. دانشمندان ضمن ابراز هیجان خود از این تحقیق، اعلام کردند که این نتایج امیدوارکننده باید تکرار شوند و گفتند چنین تحقیقاتی بدین معنا نیست که سرطان برای همیشه ریشهکن شده است.
دوستارلیماب در درمان سرطان چگونه عمل میکند؟
دوستارلیماب (Dostarlimab) یک داروی ایمونوتراپی یا ایمنیدرمانی است که در درمان سرطان آندومتر استفاده میشود، اما این اولین آزمایش بالینی است که تأثیر این دارو را در برابر تومورهای سرطان رکتوم مورد بررسی قرار داده است. این دارو با شناساندن سلولهای سرطانی به سیستم ایمنی اجازه میدهد که سلول را شناسایی کند و از بین ببرد.
برای این تحقیق، ۱۲ بیمار هر سه هفته یکبار به مدت شش ماه دوستارلیماب دریافت کردند. این درمان قرار بود با شیمیدرمانی و جراحی استاندارد دنبال شود. با این حال، شش ماه بعد از قطع مصرف دارو، علائم سرطان در بیماران از بین رفت و حتی با معاینه فیزیکی، آندوسکوپی، اسکن یا MRI، مورد قابل تشخیصی که مربوط به سرطان باشد، یافت نشد.
با گذشت دو سال از انجام این مطالعه، به نظر میرسد که تمام شرکتکنندگان، در سلامت کامل هستند و هیچ یک از آنها علائم سرطانی نداشتند و تحت هیچ شیمیدرمانی یا عمل جراحی قرار نگرفتهاند.
دوستارلیماب نمیتواند جایگزین درمانهای فعلی شود
دکتر هانا سانوف، از دانشگاه کارولینای شمالی، با وجود اینکه که در این تحقیق حضور نداشت، میگوید که «این یک مطالعهی کوچک، اما قانع کننده است». او همچنین متذکر شد که چنین رویکردی به این زودی نمیتواند جایگزین رویکرد درمانهای فعلی شود و هنوز مشخص نیست که آیا بیماران کاملاً درمان شدهاند یا خیر.
سانوف اضافه کرد: چنین داروهایی، جنبهی ایمنیدرمانی دارند؛ به این معنا که نه با حمله مستقیم به خود سرطان، بلکه با واداشتن سیستم ایمنی فرد به انجام کار، عمل میکنند. اینها داروهایی هستند که برای مدتی طولانی در درمان سرطان پوست (ملانوم) و سایر سرطانها استفاده میشدند و در واقع تا همین اواخر جزو پروسه درمان سرطانهای روده بزرگ نبودهاند.
همه ۱۲ بیمار حاضر در این مطالعه، دارای تومورهایی با یک جهش ژنتیکی به نام نقص اصلاح نامناسب (MMRd) بودند که این شرایط در زیرمجموعهای از تقریباً ۵ تا ۱۰ درصد از بیماران مبتلا به سرطان رکتوم وجود دارد.
بیماران مبتلا به چنین تومورهایی، واکنش کمتری به شیمیدرمانی و پرتودرمانی نشان میدهند که این امر نیاز به برداشتن تومورهای آنها را با جراحی افزایش میدهد. با این حال، جهشهای MMRd میتوانند سلولهای سرطانی را در برابر واکنش ایمنی بدن آسیبپذیرتر کنند، بخصوص زمانی که توسط یک عامل ایمونوتراپی، همچون دوستارلیماب، تقویت شوند.
دکتر کیمی نگ، کارشناس سرطان کولورکتال در دانشکده پزشکی هاروارد، به نیویورک تایمز گفت که این نتایج «قابل توجه و بیسابقه» بودند و برای اثبات اهمیت آنها، باید تکرار شوند.