ستاره‌شناسان بر اساس تصاویر تلسکوپ هابل متوجه هاله‌ای از نور در اطراف منظومه شمسی شدند که احتمالا ناشی از بازتاب نور خورشید توسط غبار به‌جامانده از شهاب‌سنگ‌هاست.
«تیم کارلتون» ستاره شناس دانشگاه ایالتی آریزونا و نویسنده اصلی این تحقیق، گفت: این درخشش ممکن است عنصری جدید در محتوای منظومه شمسی باشد که به طور فرضی مطرح شده، اما تاکنون به صورت کمّی اندازه گیری نشده است.
این یافته‌ها زمانی به دست آمد که ستاره‌شناسان تلاش کردند به این سوال پاسخ دهند که «تاریکی تا چه حد تاریک است؟» این گروه تحقیقاتی به عنوان بخشی از یک طرح موسوم به «اسکای‌سرف» (SKYSURF)، با مرتب کردن ۲۰۰ هزار تصویر از تلسکوپ فضایی هابل بطور سیستماتیک درخشش سیارات، ستاره ها، کهکشان‌ها و غبار‌ها را در صفحه (plane) منظومه شمسی حذف کرد و سپس برای تشخیص درخشش باقیمانده در آسمان شب پس از حذف این منابع، ده‌ها هزار اندازه‌گیری را انجام داد. آن‌ها مقدار کمی از نور را یافتند که معادل درخشش ۱۰ کرم شب تاب در سراسر آسمان است.
مقامات ناسا در بیانیه‌ای این کار را شبیه به راه رفتن در یک اتاق در شب همراه با خاموش کردن همه چراغ‌ها و بستن پرده‌های کرکره‌ای توصیف کردند. با وجود تاریک شدن اتاق، حتی پس از حذف همه منابع نور، درخششی وهم‌انگیز از دیوارها، سقف و کف دیده می‌شود.
در حالی که این ممکن است مانند صحنه‌ای دلهره‌آور باشد که قهرمان یک داستان کلاسیک ارواح با آن رو به رو می‌شود، درخشش وهم‌انگیز کشف‌شده در پیرامون منظومه خورشیدی، توضیحی منطقی و به طور قطع غیر ماوراء‌الطبیعی دارد.
این گروه تحقیقاتی بر این گمان است که توضیح احتمالی برای این درخشش منظومه شمسی، بازتاب نور خورشید از کره‌ای شامل غبار به‌جامانده از شهاب‌سنگ‌هایی باشد که وارد منظومه شمسی می‌شوند.
درخشش پس‌زمینه منظومه شمسی به آرامی و یکنواختی توزیع می‌شود که منشاء آن با گلوله‌های بی‌شمار یخ و غباری که از همه جهات به خورشید نزدیک می‌شوند، مطابقت دارد.
با نزدیک شدن شهاب‌سنگ‌ها، گرمای خورشید باعث می‌شود که مواد جامد درون آن‌ها فورا به گاز تبدیل (تصعید) شوند و در نتیجه خروجی غبار و یخ از گلوله‌های کیهانی جدا می‌شود؛ سپس این غبار‌های خروجی (اگزوز) می‌تواند نور خورشید را منعکس و درخشش وهم انگیزی ایجاد کند. چنین پوسته‌ای از غبار به دانش و معلومات ستاره‌شناسان درباره ساختار منظومه شمسی می‌افزاید.