کودکان مشغولیت‌های ذهنی و درگیری‌های ما را ندارند، بنابراین در ذهنشان فضا و جای بیشتری برای توجه به اطراف و تقلید از والدین خود دارند.
برخورد خوب و خوش‌رفتاری شما با کودک به او یاد می‌دهد چطور با شما و دیگران رفتار کند.
اگر شما دروغ بگویید، کودکتان هم شروع به دروغ گفتن خواهد کرد؛ اگر فردی خوش‌صحبت باشید، خواهید دید که فرزندتان هم شیرین‌زبان خواهد بود.
فراموش نکنید که ثابت‌قدم بودن در رفتار خوب نیز ملاک است، یعنی اگر توقع دارید همیشه کودکتان راست بگوید، خودتان هم نباید یک بار راست بگویید و یک بار دروغ!
به بچه‌ها کمک کنیم حرف بزنند، با ما صحبت کنند تا در آینده دچار انکار‌های مختلف شخصیتی و خودسانسوری نشوند، آرزو‌ها و بهشت کودکی‌شان همیشه همراهشان بماند و قربانی کنش و عملکرد‌های مداوم بازدارنده با اثر‌های بد نباشند.
به لحنمان دقت کنیم
لحن حرف زدن شما اثر مشخصی با یادگیری حرف زدن کودکتان دارد.
اگر با کودکی که پرخاشگری می‌کند یا مدام ناله می‌کند که بچه‌های نوپا بر حسب طبیعتشان این رفتار را خواهند داشت، با لحنی تند و پرخاشگر صحبت کنید، نتیجهٔ کار مشخص است؛ اوضاع فقط بدتر خواهد شد!
پس وقتی کودک آرام شد با او حرف بزنید.
همچنین بالا و پایین شدن تن صدای شما باید بسیار هماهنگ و متناسب با موقعیت باشد، پس اگر همیشه با داد و فریاد حرف می‌زنید باید این عادت را ترک کنید، چون شاید فرزندتان هم به شما نگاه می‌کند و کار شما را تقلید کرده است.
حرف زدن منجر به فکر کردن می‌شود.
فکر کردن می‌تواند باعث ایجاد خلاقیت درونی یا محدودیت فکری شود.
سبک فکری افراد آموختنی و یادگرفتنی است که در دوران کودکی شکل می‌گیرد و هر کودکی شیوهٔ فکر کردن را از والدینش می‌آموزد.
کودک را تهدید نکنیم
هرگز کود خود را با کلمه‌ها و شیوه‌های مختلف کم و زیاد تهدید نکنید.
قرار نیست کودکمان را مطیع و بدون هیچ نظر و عقیده‌ای تربیت کنیم، برعکس، لازم است به کودکان فرصت اندیشیدن و اشتباه کردن بدهیم.
تهدید کردن کودک باعث خواهد شد تا اعتماد به نفس او از بین برود و در آینده هم در درون خودش و هم در ارتباط با دیگران دچار مشکل شود.
حواسمان به صحبت کردن با دیگران هم باشد.
به همسرمان چه می‌گوییم؟ چگونه در مورد همسایه حرف می‌زنیم؟ هنگام رانندگی در مورد خودرویی که کاری غلط را انجام می‌دهد با چه الفاظی صحبت می‌کنیم؟ تمام این‌ها را کودک ما یاد خواهد گرفت!