جهان دور کوچکی به نام کووآر (Quaoar) که در اساطیر بومیان آمریکا به نام خدای آفرینش نامگذاری شده است، در حال چرخش به دور پلوتون است که شگفتیهایی را برای اخترشناسان ایجاد کرده است.
به گزارش سرویس وبگردی خبرگزاری صدا و سیما ، محققان حلقهای را شناسایی کرده اند که شبیه به حلقهای در اطراف سیاره زحل است. اما حلقه اطراف کووآر با درک کنونی از جایی که چنین حلقههایی میتوانند تشکیل شوند، بسیار دورتر از آن چیزی قرار دارد که درک علمی کنونی اجازه میدهد.
فاصله حلقه از کووآر آن را در مکانی قرار میدهد که دانشمندان معتقدند در آنجا ذرات باید به راحتی در اطراف یک جرم آسمانی گرد هم آیند و ماه را تشکیل دهند، نه اینکه به عنوان اجزای جداگانه در یک قرص از مواد حلقه باقی بمانند.
در این زمینه برونو مورگادو (Bruno Morgado) ستاره شناس رصدخانه والونگو و دانشگاه فدرال ریودوژانیرو در برزیل و پژوهشگر ارشد این مطالعه گفت: این کشف حلقهای است که در مکانی واقع شده است که نباید امکان پذیر باشد. او افزود: کووآر که در سال ۲۰۰۲ کشف شد، در حال حاضر یک سیاره کوچک تعریف شده و به عنوان یک سیاره کوتوله درنظر گرفته میشود، اگرچه اتحادیه بین المللی نجوم هنوز به طور رسمی، وضعیتی را به آن نسبت نداده است.
قطر آن در حدود ۱۱۱۰ کیلومتر و حدود یک سوم قطر قمر زمین و نیمی از سیاره کوتوله پلوتو است و قمر کوچکی به نام Weywot، با قطر ۱۷۰ کیلومتر در اطراف حلقه دارد. کووآر در منطقهای دور به نام کمربند کویپر است که از اجسام یخی مختلف پر شده و حدود ۴۳ برابر دورتر از فاصله زمین تا خورشید میچرخد.
حلقه کووآر با استفاده از تلسکوپ Cheops در مدار آژانس فضایی اروپا که هدف اصلی آن مطالعه سیارات فراتر از منظومه شمسی ما و همچنین تلسکوپهای زمینی است، مشاهده شد. این حلقه، یک دیسک تودهای است که از ذرات پوشیده از یخ ساخته شده است، در حدود ۴۱۰۰ کیلومتر دورتر از مرکز کووآر با قطر حدود ۸۲۰۰ کیلومتر قرار دارد.
به گفته مورگادو، سیستمهای حلقهای ممکن است به دلیل زبالههای ناشی از همان فرآیند شکل گیری باشد که از بدنه مرکزی منشأ گرفته است یا ممکن است به دلیل موادی باشد که پس از برخورد با جسم دیگری به وجود آمده و جسم مرکزی آن را گرفته است.
ایزابلا پاگانو (Isabella Pagano) ستاره شناس و یکی از محققان این مطالعه گفت: بر خلاف هر حلقه شناخته شده دیگری در اطراف یک جرم آسمانی، کووآر در خارج از محدوده Roche قرار دارد. این موضوع به فاصلهای از هر جرم آسمانی با میدان گرانشی قابل توجهی اشاره میکند که در آن جسم نزدیک شده از هم جدا میشود. انتظار میرود موادی که در مدار خارج از محدوده Roche قرار دارند در یک قمر جمع شوند.
شرح کامل این مطالعات و یافتههای آن در آخرین شماره مجله تخصصی Nature منتشر شده است.