یافته‌های علمی در مورد تاثیر تحولات جمعیتی بر امنیت آبی و غذایی در ایران نشان می‌دهد که از سال ۱۳۹۴ نیاز غذایی جمعیت از ظرفیت منابع آب موجود، برای تولید این میزان محصولات غذایی فراتر رفته است.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، ایران از دیرباز به دلیل قرارگیری در اقلیمی عمدتاً گرم و خشک، با محدودیت‌های منابع آب، به‌خصوص در مناطق مرکزی و شرقی روبه‌رو بوده است.
به واسطه تغییر و تحولات جمعیتی قرن اخیر، فشار زیادی به منابع زیستی و به‌ویژه منابع آب ایران تحمیل شده است؛ به گونه‌ای که طی سال‌های اخیر بیش از هر زمان دیگری نیاز به منابع آبی بیشتر شده است.
با توجه به اهمیت تحولات جمعیتی و امنیت آبی و غذایی؛ پژوهشگران در یک مطالعه با ارزیابی روند تحولات جمعیتی در کشور، تغییراتی را که متناسب با تحولات جمعیتی از سال ۱۳۲۹ تا ۱۳۹۹ در تولید مواد غذایی رخ داده، مورد بررسی قرار دادند. همچنین تغییرات روند تولید واقعی مواد غذایی در کشور برای سال‌های ۱۳۵۷ تا ۱۳۹۹ با الگوی مطلوب تولید مواد غذایی مورد نیاز جمعیت مقایسه شد.
به علاوه در این مطالعه با استفاده از مفهوم ردپای آب، میزان آب ِ آبی مصرف‌شده برای تولید نیاز‌های غذایی جمعیت و تولیدات محصولات کشاورزی در کشور ارزیابی شده و میزان آن با آب قابل برنامه‌ریزی کشور مقایسه شده است.
رد پای آب؛ مجموع آبی است که در زنجیره تولید هر محصول مصرف می‌شود و معمولاً با واحد مترمکعب بر تن، اندازه‌گیری می‌شود. رد پای آب شامل سه جزء «آب آبی»، «آب سبز» و «آب خاکستری» است. آب ِ آبی؛ میزان آب سطحی و زیرزمینی مصرف‌شده (تبخیر و تعریق) در نتیجه تولید یک محصول گفته می‌شود. آب باران بعد از نفوذ در خاک و قبل از این‌که به منطقه اشباع برسد، آب سبز را تشکیل می‌دهد و آب خاکستری نیز آب بازیافتی یا فاضلاب‌های خانگی است. ردپای آب آبی می‌تواند در تخمین آب مصرف‌شده برای تولید نیاز‌های غذایی جمعیت‌ها راهگشا باشد.
بررسی روند تغییرات جمعیتی در ایران نشان می‌دهد که در دهه ۱۳۳۰ تا ۱۴۰۰ در ایران؛ جمعیت ایران در فاصله ۷۰ سال، بیش از پنج برابر شده است. با این وجود، این میزان افزایش جمعیت در همه گروه‌های سنی یکسان نبوده است. هم‌اکنون حدود ۷۰ درصد جمعیت کشور در سه گروه سنی ۱۲ تا ۱۷ سال، ۱۸ تا ۲۹ سال و ۳۰ تا ۶۰ سال قرار دارند که مطابق با سند ملی امنیت غذا و تغذیه؛ نیازمند بیشترین میزان دریافت مواد غذایی هستند.