مدت زیادی است که مرگ جمعی پناهجویان در مرز‌های کشور‌های اروپایی به یک امر عادی تبدیل شده است.
به گزارش نیویورک تایمز، همه پناهجویانی که در اسفاکس هستند، که حدود ۸۰ مایل از جزیره «لامپدوزا» ایتالیا فاصله دارد، می‌خواهند از دریای مدیترانه به اروپا بروند، اما همه آن‌ها می‌دانند که ممکن است در این تلاش جان خود را نیز از دست بدهند.
با این حال پناهجویان هر روز آنجا را ترک می‌کنند، برخی از ایتالیا پیام‌های شادی می‌فرستند، دیگران در امتداد ساحل جان خود را از دست می‌دهند، آخر هفته گذشته سه قایق پناهجویان غرق شد و بیش از ۸۰ پناهجو کشته یا مفقود شدند و ده جسد در سواحل نزدیک پیدا شد، هفته گذشته ۴۱ نفر بر اثر غرق شدن کشتی در سواحل ایتالیا جان خود را از دست دادند.
مرگ جمعی پناهجویان مدت‌هاست که در مرز‌های اروپا عادی شده است؛ از سال ۲۰۱۴ تاکنون حدود ۲۸ هزار نفر در دریای مدیترانه جان خود را از دست داده یا ناپدید شده اند و این امر به احتمال زیاد یک دست کم گرفتن و کم اهمیت ندادن بزرگ است.
سال جاری میلادی به‌خصوص در مرز‌های اروپا بسیار مرگبار است. بیش از ۲ هزار نفر در تلاش برای رسیدن به اروپا جان خود را از دست داده‌اند، از جمله بیش از ۶۰۰ نفر که بر اثر واژگونی یک کشتی در سواحل یونان در ماه ژوئن جان خود را از دست دادند.
بحران حقوق بشری
این همان چیزی است که بحران حقوق بشر، اخلاق و مهمتر از همه نابرابری جهانی به نظر می‌رسد.
کسانی که در تونس گرد هم آمده‌اند، اکنون برترین کشور مبدا شمال آفریقا در مسیر اصلی مهاجرت به اروپا، سوابق بسیار متفاوتی دارند؛ افرادی از بورکینافاسو، گامبیا، سنگال، نیجریه، سومالی، اریتره و لیبریا و برخی مانند اهالی دارفور اگر بتوانند به یک کشور امن برسند، به احتمال زیاد از حمایت بین‌المللی و وضعیت پناهندگی برخوردار خواهند شد.
بسیاری از این پناهجویان از مستعمرات سابق اروپایی و یا انگلیس هستند که اکنون در تلاش برای رسیدن به اروپا هستند.
اکنون بسیاری از پناهجویان در کشور‌هایی مانند تونس و لیبی در انتظار فرصتی برای ورود به دروازه‌های اروپا هستند، اما توافقهای اروپا با این کشور‌های آفریقایی مسیر را برای پناهجویان در رسیدن به اروپا دشوارتر و آن‌ها را با مشکلات بیشتری مواجه کرده است.
در سال‌های اخیر، وضعیت اقتصادی در اکثر مناطق آفریقا بدتر شده است که به دلیل همه‌گیری کرونا و جنگ در اوکراین تشدید شده است، تغییرات آب و هوایی همه چیز را بدتر می‌کند، در نیجر سوء تغذیه را تشدید کرد و در سومالی، به قحطی نزدیک کمک کرد.
در مواجهه با چنین رنجی، جهان ثروتمند مرز‌های خود را سخت‌تر می‌کند؛ در انگلیس، دولت لایحه سختی را تصویب کرده است که پناهجویان را از ادعای حق خود برای کسب حمایت بین‌المللی باز می‌دارد و قصد دارد پناهجویان را در یک کشتی شناور اسکان دهد.
مقامات اروپایی در مورد «شکستن مدل کسب و کار قاچاقچیان» صحبت می‌کنند، اما اظهارات آن‌ها این واقعیت را نادیده می‌گیرد که قاچاقچیان انسان به سادگی یک نیاز را برآورده می‌کنند و مشکل اساسی این است که هیچ راه مطمئنی برای بسیاری از آفریقایی‌ها برای سفر به سمت دیگر و یا ورود به اروپا به عنوان پناهجو وجود ندارد.
بحث در مورد مهاجرت و پناهجویی معمولا به جای طرح سؤالات گسترده‌تر و شاید وجودی‌تر، بر چگونگی دور نگه‌داشتن پناهجویان از اروپا متمرکز است؛ آیا مقامات در غرب همچنان می‌توانند مدعی باشند که به حقوق بشر اعتقاد دارند و در عین حال به طور مؤثر از سوء‌استفاده در مرز‌های خود چشم پوشی می‌کنند؟ آیا آن‌ها با جنایاتی که برای جلوگیری از رسیدن مردم به سرزمین‌هایشان انجام می‌شود مشکلی ندارند؟ و آیا افرادی که از کشور‌هایی می‌آیند که مدت‌هاست آن‌ها را استثمار کرده‌اند، نباید حق بهره‌مندی داشته باشند؟
مهاجرت و واکنش غرب به آن یکی از داستان‌های تعیین کننده عصر کنونی است؛ در حال حاضر، این داستان فاجعه و مرگ، ظلم و همدستی است و اتحادیه اروپا نیاز فوری به یافتن یک رویکرد بهتر و انسانی‌تر دارد.