اقدام‌های آمریکا در زندان‌هایی مانند گوانتانامو، پوچ بودن ادعای این کشور را در زمینه حقوق بشر اثبات می‌کند.
گزارش «میدل ایست مانیتور»، حاکیست چنین محکومیت‌هایی همواره ریاکارانه هستند و اغلب برای توجیه سوءاستفاده‌ها و عدم پاسخگویی خود آمریکا صورت می‌گیرد.
بیانیه‌های ادعایی مداوم
آمریکا به‌طور منظم، بیانیه‌هایی را برای بزرگداشت روز‌های مختلف مرتبط با حقوق بشر منتشر و موارد خاص نقض حقوق بشر را برجسته می‌کند.
به عنوان مثال، «آنتونی بلینکن» وزیر خارجه آمریکا، سال گذشته در بیانیه‌ای به مناسبت روز جهانی قربانیان ناپدید شدن اجباری منتشر کرد و در آن مدعی شد: آمریکا تعهد خود را برای رسیدگی به ناپدید شدن اجباری تکرار می‌کند و از دولت‌های سراسر جهان می‌خواهد به این رویه پایان دهند، مسئول‌های این ناپدید شدن‌های اجباری را پاسخگو کنند، محل نگهداری یا سرنوشت افراد ناپدیدشده را افشا کنند و به حقوق بشر و آزادی‌های اساسی همه افراد احترام بگذارند.
آمریکا به‌طور قطع بیانیه دیگری را برای بزرگداشت روز قربانیان ناپدید شدن اجباری در روز ۳۰ آگوست منتشر خواهد کرد، در حالی که دوباره جنایت‌های خود را نادیده می‌گیرد.
جنگ علیه تروریسم و ناپدید شدن‌های اجباری از سوی آمریکا
اگرچه ناپدید شدن‌ها معمولا کمتر با آمریکا مرتبط بوده‌اند، اما مدت‌هاست که این موضوع در جنگ به اصطلاح علیه تروریسم استفاده می‌شود و اغلب با استفاده تعبیرات و انکار‌ها پنهان شده است.
با گذشت بیش از ۲ دهه از این جنگ، شفا‌ف‌سازی موضوع حل‌نشده ناپدید شدن زندانیان گوانتانامو و برنامه «فوق‌العاده» بازجویی، بازداشت و بازجویی آژانس اطلاعات مرکزی که در روز‌های اولیه جنگ اجرا می‌شد، ضروری است.
مجوزی به سیا برای ربودن و بازداشت افرادی در کشور‌های سراسر جهان که مایل به میزبانی «سایت‌های سیاه» بودند، اعطا شده است؛ این برنامه از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۹ با دست‌کم ۱۱۹ نفر که خشونت سیا را تحمل کردند، اجرا شد.
برخی از افراد ربوده شده از سوی سیا هرگز به خانه بازنگشتند، دیگران به خلیج گوانتانامو فرستاده شدند؛ در عمل، بسیاری از کسانی که در معرض این خشونت سیا قرار گرفتند، عملا ناپدید و خانواده‌های آن‌ها در ورطه عدم اطمینان درباره سرنوشت عزیزانشان رها شدند در حالی که آمریکا از رسیدگی و پاسخگویی درباره این میراث خود خودداری می‌کند.
میراث جنگ علیه تروریسم
پس از ۱۱ سپتامبر، جنگ علیه تروریسم از سوی آمریکا، بسیاری از نقاط جهان را به مناطق جنگی، گورستان‌ها و زندان‌ها تبدیل کرده است، زندگی‌ها از دست رفته یا در هاله‌ای از ابهام فرو رفته است، بسیاری از خانواده‌ها از بین رفته‌اند.
«گل رحمان»، شهروند افغانستانی، تنها یک نام در میان افراد بی‌شماری است که سرنوشت آن‌ها به طرز غم‌انگیزی با عملیات مخفی سیا درهم آمیخته شد و در سایت‌های سیاه ناپدید شدند و هرگز پیدا نشدند.
این شهروند افغانستانی شکنجه شد، با دستبند به زمین بسته شد و در سلول یخ‌زده قرار گرفت، او بر اثر هیپوترمی جان خود را از دست داد و به خانواده او هرگز به‌طور رسمی در مورد مرگش گفته نشد، و با وجود درخواست برای بازگرداندن جسد او برای دفن مناسب، آمریکا همه این درخواست‌ها را رد کرده است.
بازداشت از سوی سیا تنها راهی برای ناپدید شدن زندانیان جنگ علیه تروریسم نبود، هنگامی که نخستین افراد در ژانویه ۲۰۰۲ به گوانتانامو برده شدند، تنها ملیت زندانیان فاش شد.
گوانتانامو مترادف نقض حقوق بشر
گوانتانامو مترادف با رازداری، نقض حقوق بشر و وضعیت اسفبار زندانیان بی‌شماری شد؛ بسیاری از آن‌ها سال‌ها در آن جا نگهداری می‌شدند، خانواده‌ها در بلاتکلیفی همیشگی رها شدند و نمی‌دانستند که عزیزانشان مرده یا زنده‌اند، سال‌ها پس از آخرین باری که بسیاری از این افراد خانواده‌های خود را دیدند، ۹ زندانی در بازداشتگاه جان باختند؛ پایانی وحشتناک و خشونت‌آمیز برای آن‌ها در بازداشت.
بی‌عدالتی‌ها از دیوار‌های گوانتانامو فراتر رفت؛ در بسیاری از موارد پس از انتقال، بازداشت‌شدگان برای ماه‌ها ناپدید شدند و در سلول‌های انفرادی ماندند؛ زندانیان جنگ علیه تروریسم مجبور شدند بار‌ها و بار‌ها احتمال ناپدید شدن اجباری را تحمل کنند.
در همبستگی با قربانیان و خانواده‌های آن‌ها، باید عزم جمعی برای ایجاد جهانی وجود داشته باشد که در آن هیچ فردی ناپدید نشود، عدالت حاکم باشد و کرامت انسانی خدشه‌ناپذیر باشد؛ با انجام این کار، ناپدید شدگان گرامی داشته می‌شوند، عدالت احیا و اطمینان حاصل می‌شود که هیچ‌کس محکوم به گمنامی یا انکار انسانیت آن‌ها نیست.