نقش سلول‌های بنیادی در سلامت سیستم اسکلتی

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، شاخص پیری کاهش ظرفیت استخوان زایی سلول‌های بنیادی و پیش ساز اسکلتی است که بلوک‌های ساختمانی برای ترمیم استخوان هستند. زوال اسکلت، یکی از شایع‌ترین علل اختلالات مرتبط با سن است. هیچ روش درمانی برای نجات یا حفظ عملکرد استخوان زایی وجود ندارد، زیرا اسکلت انسان حرکت را تسهیل و از بسیاری از اندام‌های داخلی بدن محافظت می‌کند. با این حال، با بالا رفتن سن، استخوان‌ها ضعیف‌تر و مستعد شکستگی‌هایی می‌شوند که مدت زمان بیشتری برای بهبودی آنها لازم است. در حالی که این تغییرات مربوط به سن به خوبی شناخته شده است، سازوکار‌های مولکولی که آنها را واسطه می‌کنند به خوبی شناخته نشده‌اند. محققان در مطالعه‌ای که در بن ریسرچ (Bone Research) منتشر شد، یک واسطه پایین دستی این مسیر را شناسایی کردند که می‌تواند برای کاهش تضعیف استخوان با افزایش سن مورد استفاده قرار گیرد.

اگرچه بیماری‌ها و شرایط اسکلتی به ندرت کشنده هستند، اما می‌توانند به طور قابل توجهی عملکرد را به خطر بیندازند و کیفیت زندگی را کاهش دهند. شاید مهم‌تر از همه، تغییرات مرتبط با سن در سلامت اسکلتی ممکن است به سلول‌های بنیادی اسکلتی بازگردد. مانند دیگر مخزن‌های سلول‌های بنیادی، اجداد اسکلتی تحت تاثیر افزایش سن قرار می‌گیرند. به عنوان مثال، سلول‌های بنیادی اسکلتی افراد بالای ۶۵ سال، حتی اگر سالم باشند، بدون توجه به جنسیت، استخوان کمتری نسبت به سلول‌های بنیادی افراد جوان‌تر می‌سازند.

چارلز چان، زیست‌شناس تکوینی در دانشگاه استنفورد می‌گوید: این مطالعه با توجه به اینکه «چگونگی پیری استخوان‌ها از نظر زیست شناسی مشخص نیست، اهمیت بالایی دارد، زیرا به نحوه عملکرد انواع سلول‌های بنیادی اسکلتی می‌پردازد که چگونه استخوان‌های شکسته را بازسازی می‌کنند و اینکه چگونه آنها خود تحت تاثیر پیری قرار می‌گیرند.» برای این مطالعه، گروهی از محققان دانشگاه نیویورک، بر روی سلول‌های بنیادی و پیش ساز اسکلتی تمرکز کردند که سلول‌های ساکن در مغز استخوان و کلید رشد استخوان هستند. سلول‌های پیش ساز اسکلتی ظرفیت تبدیل شدن به سلول‌های استخوان ساز یا ذخیره کننده چربی را دارند. با افزایش سن بافت اسکلتی، این سلول‌ها بیشتر به سلول‌های چربی تبدیل می‌شوند و استخوان‌ها را مستعد شکستگی می‌کنند.

این نتایج نشان می‌دهد که هنوز هدف‌گیری این مسیر چالش‌برانگیز است، زیرا با بسیاری از مسیر‌های سلولی در انواع مختلف سلول‌ها تعامل دارد. در همین زمینه آنها یک عامل رونویسی اتصال به DNA را به عنوان یک هدف امیدوارکننده شناسایی کردند. مطالعات آزمایشگاهی بیشتر نشان داد که این یک راه کاملاً جدید را برای درمان بیماری‌های استخوانی مرتبط با سن باز می‌کند. دانشمندان براین باورند ارزیابی اینکه آیا این مسیر در مدت پیری سلول‌های بنیادی اسکلتی انسان نیز تغییر می‌کند، گام بعدی خواهد بود. آنها امیدوارند که مطالعه جدید به دیگران انگیزه دهد تا بافت اسکلتی را بیشتر مطالعه کنند، زیرا بررسی این بافت در علوم پایه کمتر مورد توجه قرار گرفته درحالیکه استخوان مهمترین بافت بدن ماست.