ملک الشعرای بهار شاعری سیاستمدار بود که در شعرهایش دغدغه مردم را داشت.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما؛ استعداد شعر و ذوق هنری را از پدرش میرزا محمدکاظم صبوری، ملکالشعرای آستان قدس رضوی به ارث برده بود. به فرمان مظفرالدین شاه، بعد از درگذشت پدرش مقام ملک الشعرای به محمدتقی بهاررسید. البته این لقب برای او که ۱۶ ساله بود، برخی از شاعران پرسابقهتر را آزرده خاطر کرد.
همزمانی دوران نوجوانی اش با دوران مشروطه خواهی روح آزادی خواهش را به سمت جریانات سیاسی کشاند. بهار درسن بیست سالگی به جمع مشروطه خواهان پیوست و روزنامه خراسان را منتشر کرد.
ملک الشعرا در طول عمرش ۳ دوره نمایندگی مردم در مجلس ملی را برعهده گرفت و در کنار آن روزنامه نوبهار و تازه بهار را منتشر کرد و مردم را از مسایل ایران آگاه میکرد.
بهار که عاشق ایران و ادبیات فارسی بود در دانشگاه ادبیات تهران تدریس میکرد و چند تحقیق درباره سبک شناسی و تاریخ ادبیات منتشر کرد. همچنین چندین متن ادبی را تصحیح و کتابهای متعددی ترجمه کرد.
ملک الشعرای بهار که در مجلس با شهید مدرس علیه استبداد رضاخان مبارزه میکرد به زندان و سپس اصفهان تبعید شد و بعد از بازگشت از تبعید انزوا را برگزید. اما بعد از سقوط حکومت رضاشاه در سال ۱۳۲۰ باردیگر وارد عرصه سیاست شد و مدت کوتاهی وزارت فرهنگ را برعهده گرفت، اما بیماری سل به او مجال فعالیت بیشتر را نداد و سرانجام در اول اردیبهشت ۱۳۳۰ در سن ۶۴ سالگی درگذشت.