آمریکا در اول خرداد ۱۳۵۹ اولین مجموعه تحریم‌های اقتصادی علیه ایران را امضا کرد. تحریم‌هایی که در ۴۵ سال گذشته به بهانه‌های مختلف افزایش یافته است.
این بخشی از سخنرانی جیمی کارتر رئیس جمهور وقت آمریکا در سال ۱۹۷۹ (آبان ۵۸) است. اما وقتی که از اجماع جهانی علیه ایران ناکام ماند، راسا به مقابله با ایران برخاست.
در واقع دولت آمریکا پس از ناکامی در جلوگیری از پیروزی انقلاب اسلامی و سقوط رژیم پهلوی راه رویارویی با جمهوری اسلامی را در پیش گرفت و مجموعه‌ای از اقدامات خصمانه علیه ایران را آغاز کرد. پناه دادن به محمدرضا پهلوی شاع مخلوع ایران و خودداری از بازگرداندن آن به ایران، جاسوسی علیه ایران و ارتباط با عناصر ضدانقلاب و ساماندهی آنها، وضع انواع تحریم‌ها و حمایت از جنگ علیه ایران بخشی از اقدامات خصمانه آمریکا علیه ایران است که از سال ۱۳۵۹ آغاز شد.
در همین چارچوب جیمی کارتر رئیس جمهوری وقت آمریکا در اول خرداد ۵۹ با صدور فرمانی، دارایی‌های ایران در آمریکا را محصور کرد و از کشور‌های غربی خواست تا روابط دیپلماتیک را با ایران قطع کنند.
آمریکا در ماه‌های بعد دیگر کشور غربی و اروپایی را هم متقاعد به تحریم ایران کرد و با حمایت این کشور تحریم‌هایی را در سازمان ملل علیه ایران وضع کرد.
استفاده از ابزار تحریم، که رویه‌ای فراگیر در سیاست خارجی آمریکاست، علیه ایران هر ساله شدیدتر شد و به مرور همه عرصه‌های انسان دوستانه از پزشکی، فناوری، علمی، دارویی و غذایی را فرا گرفت.
هر چند با گذشت سال‌ها و خودکفایی ایران در زمینه‌های مختلف بعضی از این تحریم‌ها بی اثر و شماری نیز با بی توجهی برخی کشور‌ها و شرکت‌های بزرگ تجاری در سراسر دنیا نادیده گرفته شده است، اما امریکا همچنان برای مهار حرکت شتابنده انقلاب اسلامی در مسیر پیشرفت، شمار تحریم‌ها را افزایش داده است.
اینجاست که بیان امام خمینی در پاسخ به تهدید دولت کارتر درباره تحریم و حمله نظامی به ایران به ذهن متبادر می‌شود که فرمودند: «عمده این است که ما باور کنیم که خودمان می‌توانیم. اول هر چیزی، این باور است که می‌توانیم این کار را انجام بدهیم. وقتی این باور آمد، اراده می‌کنیم. وقتی این اراده در یک ملتی پیدا شد، همه به کار می‌ایستند، دنبال کار می‌روند. در هر صورت، این باور را [که ما نمی‌توانیم]باید از گوش [و]مغز خودمان بیرون کنیم. یک ملت وقتی یک چیزی را بخواهد، این خواهد شد.»
پژوهشگر و نویسنده:طیبه السادات حسینی