در شرایط کنونی که ایران با تجاوزات صهیونیستی-آمریکایی و جنگ ترکیبی در ابعاد نظامی، روانی، رسانه‌ای، اجتماعی و فرهنگی مواجه است، پویش «نمی‌دانم» به‌عنوان یک ابتکار هوشمندانه و راهبردی، نقش کلیدی در حفظ امنیت ملی و تقویت جبهه داخلی ایفا می‌کند.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیمای خراسان شمالی ، این پویش، که الهام گرفته از تجربه موفق مردم یمن در برابر تجاوزات نظامی آمریکا و متحدانش است، نه‌تنها ابزاری برای جلوگیری از افشای اطلاعات حساس، بلکه یک استراتژی جامع برای مدیریت بحران در جنگ اطلاعاتی و روانی محسوب می‌شود. در این مقاله، با نگاهی امنیتی و در چارچوب جنگ ترکیبی، به تحلیل ابعاد مختلف پویش «نمی‌دانم» پرداخته و راهکار‌هایی برای توسعه آن در راستای حفاظت از امنیت ملی ایران ارائه می‌دهیم.
ابعاد جنگ ترکیبی و ضرورت پویش نمی‌دانم
جنگ ترکیبی که دشمنان ایران، به‌ویژه رژیم صهیونیستی و ایالات متحده، علیه جمهوری اسلامی به‌راه انداخته‌اند، شامل
جنگ نظامی: حملات مستقیم به زیرساخت‌های نظامی و غیرنظامی ایران، مانند هدف‌گیری تأسیسات هسته‌ای یا مراکز صنعتی، با هدف تضعیف توان دفاعی کشور.
جنگ روانی: ایجاد ترس، تردید و ناامیدی در میان مردم از طریق انتشار شایعات، اخبار جعلی و بزرگ‌نمایی خسارات.
جنگ رسانه‌ای: استفاده از شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های بین‌المللی برای جمع‌آوری اطلاعات حساس، تحریف واقعیت‌ها و تضعیف روحیه ملی.
جنگ اجتماعی: تحریک شکاف‌های قومی، مذهبی و اجتماعی برای تضعیف وحدت ملی و ایجاد ناآرامی‌های داخلی.
جنگ فرهنگی: ترویج ارزش‌های غربی و تضعیف هویت اسلامی-ایرانی برای کاهش مقاومت فرهنگی جامعه.
در این میان، فضای مجازی به میدان اصلی جنگ اطلاعاتی تبدیل شده است. دشمن با بهره‌گیری از کاربران ناشناس، ربات‌ها و شبکه‌های جاسوسی، به‌دنبال استخراج اطلاعات حساس از مردم عادی، به‌ویژه در زمان عملیات‌های نظامی مانند عملیات «وعده صادق ۳» (۱۳ ژوئن ۲۰۲۵)، است. پویش «نمی‌دانم» با ایجاد یک پروتکل رسانه‌ای ساده، اما مؤثر، این تهدید را خنثی می‌کند و به حفظ امنیت ملی کمک می‌کند.