وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی، با حضور در محوطه تاریخی شهر باستانی جرجان در گنبدکاووس، بر ضرورت احیای این مرکز تمدن‌ساز در شرق ایران تأکید کرد.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما ، شهر باستانی جرجان در گنبدکاووس ، شهری است که در سده‌های نخستین اسلامی از مهم‌ترین کانون‌های فرهنگی، علمی و مهندسی‌شهری جهان اسلام بوده است.
سیدرضا صالحی‌امیری امروز با حضور در محوطه شهر تاریخی جرجان در جنوب غربی گنبدکاووس، روند حفاظت، معرفی و توسعه ظرفیت‌های فرهنگی ـ گردشگری این اثر فاخر ملی را از نزدیک بررسی کرد.
وزیر میراث‌فرهنگی با تأکید بر اینکه جرجان یکی از بزرگ‌ترین شهرهای مهندسی‌شده دوره اسلامی در ایران‌زمین است، تدوین نقشه‌راه جامع برای تبدیل این محوطه به یک سایت‌موزه ملی، قطب پژوهشی شرق کشور و نماد بازآفرینی هویت ایرانی ـ اسلامی را خواستار شد.
مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی گلستان نیز در حاشیه این بازدید گفت: شهر باستانی جرجان، که در منابع تاریخی از آن به‌عنوان یکی از مراکز علمی، فقهی و معماری قرون میانه اسلامی یاد شده است ، با یافته‌هایی نظیر معابر آجرفرش‌شده، خانه‌های مسکونی، نظام فاضلاب و مسجد، نمونه‌ای بی‌بدیل از شهرسازی در دوران درخشان تمدنی ماست.
فریدون فعالی افزود: آخرین فصل کاوش در این محوطه در سال ۱۳۹۷ انجام شده است و با تأمین اعتبارات ، می‌توان فصول جدید کاوش، سامان‌دهی علمی، محصورسازی و ایجاد زیرساخت‌های نمایشگاهی را در دستور کار قرار داد.
وی همچنین از ایجاد «بانک سفال جرجان» در این محوطه تاریخی خبر داد و گفت: در این مجموعه تخصصی، سفالینه‌هایی از دوره‌های ساسانی، ایلخانی و صفوی گردآوری و نگهداری می‌شود که واجد ارزش پژوهشی، هنری و تاریخی قابل توجهی هستند و می‌توانند در سطح ملی و بین‌المللی به نمایش گذاشته شوند.
مدیرکل میراث‌فرهنگی استان گلستان، با تأکید بر لزوم تدوین طرح جامع مدیریت محوطه جرجان، افزود : با حفظ اصول حفاظتی و بهره‌برداری پایدار، این محوطه می‌تواند به یکی از قطب‌های گردشگری فرهنگی در شمال‌شرق کشور و از گلوگاه‌های مهم دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در منطقه اوراسیا تبدیل شود.
شهر باستانی جرجان در سال ۱۳۱۷ با شماره ۴۰ در فهرست آثار ملی کشور ثبت شده و دارای حریم مصوب است. این محوطه که در مجاورت آرامگاه امام‌زاده یحیی‌بن‌زید(ع) واقع شده، از قرن سوم تا هشتم هجری یکی از مراکز ممتاز تمدن اسلامی در ایران به‌شمار می‌رفته و امروز به‌عنوان میراثی زنده، فرصت تاریخی برای بازیابی شکوه فرهنگی شرق ایران را پیش روی سیاست‌گذاران قرار داده است.