تمامیت ارضی، فقط مرزبندی روی نقشه نیست؛ حاصل سال‌ها ایستادگی، تدبیر و گاهی فداکاری است.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما آبادان؛ در دنیایی که مرز‌ها دیگر مثل گذشته ثابت نیستند و قدرت‌ها با فشار سیاسی یا نظامی آن را جابه‌جا می‌کنند، حفظ یکپارچگی سرزمینی، به یکی از نشانه‌های ثبات و اقتدار ملی ایرانیان تبدیل شده است.
بررسی روند تاریخی تمامیت ارضی ایران نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی تنها حکومتی بوده که با وجود تهدید‌ها و فشار‌های خارجی، از مرز‌های کشور حفاظت کرده است.
بررسی اسناد تاریخی نشان می‌دهد که ایران در دوره‌های مختلف، به ویژه در دوران قاجار و پهلوی، بخش‌های گسترده‌ای از سرزمین‌های خود را از دست داده است. از جدایی قفقاز بر پایه قرارداد‌های گلستان (۱۸۱۳) و ترکمانچای (۱۸۲۸)، تا واگذاری هرات و بخش‌هایی از آسیای مرکزی و خلیج فارس، مجموع این مناطق به صد‌ها هزار کیلومتر مربع می‌رسد.
قراردادهایی، چون آخال (۱۸۸۱) که منجر به واگذاری ترکمنستان، ازبکستان و تاجیکستان شد، یا پیمان پاریس و قرارداد‌های منطقه‌ای با بریتانیا که به جدایی افغانستان، بخش‌هایی از بلوچستان و مکران انجامید، همگی نشان‌دهنده روندی از تضعیف حاکمیت ملی در برابر فشار‌های خارجی است.
با این حال، پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، روند تاریخی تجزیه سرزمینی متوقف شد. در طول بیش از چهار دهه گذشته، جمهوری اسلامی ایران با وجود تحمل جنگ ۸ ساله، تحریم‌های گسترده، تهدید‌های امنیتی، فشار‌های خارجی و حتی حملات نظامی، موفق شده است تمامیت ارضی کشور را به‌طور کامل حفظ کند.
تحلیل‌گران معتقدند این پایداری، ناشی از ساختار امنیتی منسجم، توان دفاعی و انسجام ملی بوده که از مهم‌ترین ویژگی‌های دوران جدید حاکمیتی در ایران محسوب می‌شود. حفظ مرز‌های جغرافیایی در چنین شرایطی، در مقایسه با دهه‌ها و سده‌های پیش از آن، دستاوردی کم‌سابقه تلقی می‌شود.