تلسکوپ فضایی «جیمز وب» ناسا موفق به رصد یک کهکشان بی‌نهایت شد که چگونگی تشکیل سیاه‌چاله‌ها را روشن می‌کند.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، کشف‌ها همچنان از تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) سرازیر می‌شوند. محققان یک خوشه غیرمعمول را مشاهده کردند که آن را «کهکشان بی‌نهایت» نامیدند. به نظر می‌رسد که این خوشه از یک نظریه پیشرو در مورد چگونگی تشکیل برخی از ابرسیاه‌چاله‌ها پشتیبانی می‌کند.
«کهکشان بی‌نهایت» آنگونه که از نامش برمی‌آید، نیست و واژه بی‌نهایت صرفاً ظاهر آن را توصیف می‌کند، چرا که دو هسته سرخ فشرده که هر کدام توسط یک حلقه احاطه شده‌اند، به این خوشه شکلی شبیه به نماد بی‌نهایت داده‌اند.
به هر حال، این تصویر با وضوح بسیار پایین‌تری نسبت به برخی از تصاویر خیره‌کننده‌ای است که تلسکوپ «جیمز وب» ارائه داده است.
محققان معتقدند که کهکشان بی‌نهایت زمانی تشکیل شده است که دو کهکشان مارپیچی (هسته‌های موجود در تصویر) با هم برخورد کردند و بین آنها یک ابرسیاه‌چاله جوان در ابری عظیم از گاز به وجود آمده است.
ابرسیاه‌چاله‌ها یا سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم می‌توانند از صد‌ها هزار برابر خورشید ما تا میلیون‌ها یا میلیارد‌ها برابر آن باشند. این یکی حدود یک میلیون برابر بزرگتر از خورشید است.
کهکشان بی‌نهایت به نظریه فروپاشی مستقیم تشکیل سیاه‌چاله اعتبار می‌بخشد. همانطور که احتمالاً می‌دانید، بیشتر سیاه‌چاله‌ها زمانی تشکیل می‌شوند که ستاره‌های عظیم فرو می‌ریزند. توضیح وجود ابرسیاه‌چاله‌ها دشوارتر است.
یک نظریه پیشنهاد می‌کند که سیاه‌چاله‌های کوچکتر با گذشت زمان ادغام می‌شوند و یک ابرسیاه‌چاله را تشکیل می‌دهند. مشکل اینجاست که برخی از ابرسیاه‌چاله‌ها اندکی پس از مه‌بانگ تشکیل شده‌اند؛ بنابراین دانشمندان فکر می‌کنند که برخی از ابرسیاه‌چاله‌ها از فروپاشی ابر‌های گازی تشکیل می‌شوند، دقیقاً مانند آنچه در اینجا می‌بینیم.
«کهکشان بی‌نهایت» ممکن است بهترین مدرک تاکنون برای فرضیه فروپاشی مستقیم باشد.
«پیتر ون دوکوم» (Pieter van Dokkum) یکی از نویسندگان اصلی این مقاله، یافته‌ها را خلاصه کرد و در یک بیانیه مطبوعاتی نوشت: با نگاهی به داده‌های کهکشان بی‌نهایت، فکر می‌کنیم داستانی از چگونگی وقوع یک فروپاشی مستقیم در اینجا را کنار هم گذاشته‌ایم. دو کهکشان قرصی با هم برخورد می‌کنند و ساختار‌های حلقه‌ای ستاره‌هایی را که می‌بینیم، تشکیل می‌دهند. در طول برخورد، گاز درون این دو کهکشان تکان می‌خورد و فشرده می‌شود. این فشرده‌سازی ممکن است برای تشکیل یک گره متراکم کافی باشد که سپس به یک سیاه‌چاله تبدیل می‌شود.
این تیم نمی‌تواند به طور قطعی این نظریه را از داده‌های فعلی خود تأیید کند. دوکوم افزود: می‌توانیم بگوییم که این داده‌های جدید، این فرضیه را که ما یک سیاه‌چاله تازه متولد شده را می‌بینیم، تقویت می‌کند، در حالی که برخی از توضیحات رقیب را حذف می‌کند. ما به بررسی دقیق داده‌ها و بررسی این احتمالات ادامه خواهیم داد.