ترامپ بعد از اینکه در فشار برای مذاکره و تحمیل خواسته‌های خودش به ایران موفق نبود، با ابزاری به نام اسرائیل شروع به حمله نظامی و از بین بردن زیرساخت‌های هسته‌ای ایران برد.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما، ۱۲ روز جنگ که با تخریب خانه‌ها و اماکن هسته‌ای ایران به پایان رسید، اما او باز هم با قلدری هایش، قصد از بین بردن تمام امکانات و فناوری‌های هسته ایران را داشت. این با از ابزاری دیگر یعنی اروپایی‌ها استفاده کرد. اروپایی‌هایی که در مذاکرات جدید ایران با ایالات متحده نادیده گرفته شده بودند.
ترامپ با جمع کردن سران اروپا دور میزش و با ژستی دستوری، مهار فناوری هسته‌ای ایران را به فعال سازی یک گزینه یعنی اسنپ بک توسط این سران منوط می‌کند و با اعمال فشار به آن‌ها دیکته فعال سازی این مکانیسم را می‌دهد.
بریتانیا، آلمان و فرانسه که زیر بار این فشار‌ها به ترامپ لقب، رئیس اروپا هم داده‌اند دست به کار شده و این فعالیت را آغاز می‌کنند. ایران با ادله‌ها و شروط این اتحادیه بعد از حمله نظامی به تاسیسات هسته‌ای بازهم، با آژانس بین المللی انرژی اتمی تفاهم نامه‌ای را امضا می‌کند تا نیت خود یعنی دوری از ساخت سلاح هسته‌ای را اثبات کند، اما این سه کشور، بنا به دستور‌های پشت پرده‌ای که از این قمارباز گرفته‌اند، به روندشان ادامه داده و در شورای امنیت فعال سازی اسنپ بک را کلید زده و به تصویب می‌رساند.
اسنپ بک یعنی تحریم‌هایی که سازمان ملل طی ۶ قطعنامه برای برنامه هسته‌ای ایران اعمال شده بود و در سال ۹۴ با تصویب برجام لغو شده بودند. مجدد برمی گردند. این تحریم‌ها را در قالب یک جدول می‌بینید.
اما حالا آیا این تحریم‌ها بیشتر از تحریم‌های دیگر به ایران فشار وارد خواهد کرد. شنیدن نظرات کارشناسان اقتصاد بین الملل و مقایسه تحریم‌های سازمان ملل با تحریم‌های ایالات متحده آمریکا این نتیجه را به آن‌ها داده است که تحریم‌های سازمان ملل به دو موضوع معطوف می‌شود. فعالیت هسته‌ای و نظامی، اما ایالات متحده آمریکا در حوزه‌های تجارت نفتی و غیرنفتی، مراودات بانکی و مالی، رفت و آمد‌های اشخاص مورد تحریم به برخی کشورها، بلوکه سازی دارایی افراد و نهاد‌ها و بیت المال در کشورها، تحریم‌های دارویی و موادغذایی و فناوری‌های هسته‌ای، نظامی، تجهیزات مختلف تولید علم تحریم اعمال کرده است. حتی اعمال مجازات به کشور‌هایی که با ایران مراودات تجاری و حتی فناورانه داشته باشند.
اما تفاوت در این تحریم، اینجاست که سازمان ملل مبنای حقوقی برای اعمال تحریم‌ها داشته و آمریکا نیز با اعمال فشار به اتحادیه اروپا به دنبال پوشاندن لباس قانون به تحریم هایش بود.
اما این تحریم‌ها که از سوی سازمان ملل بر ایران تحمیل شده، چیزی به تحریم‌های قبلی اضافه نمی‌کند ولی باید شیوه مدیریت اقتصادی کشور، متمرکزتر و قابل رصدتر در دسترس مسئولان باشد.
حریری عضو اتاق بازرگانی ایران و رئیس اتاق مشترک ایران و چین می‌گوید: فرقی در تجارت ما رخ نمی‌دهد حتی اگر در گذشته ما چند شریک محدود برای تجارت داشتیم و آن را عیب می‌دانستیم حالا این یک مزیتی است که ما بیشتر روی تجارت و فعالیت‌های مشترک با آن‌ها تمرکز کنیم.
گزارش از نرگس معززی - خبرنگار اقتصاد کلان خبرگزاری صدا و سیما