نویسندگان، شاعران و مترجمان کرد، در طول چند دهه گذشته، گنجینه‌های ماندگار ادب ایران را به زبان مادری ترجمه کرده‌اند. ترجمه‌هایی که حکایتی از عشق به شعر و نشانی از وحدت فرهنگی و هم‌دلی مردمان این سرزمین است.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما مرکز مهاباد، از دیوان حافظ گرفته تا بوستان سعدی، مترجمان کرد، پیوند میان دو فرهنگ و زبان را دوباره زنده کرده‌اند؛ ماموستا ملارشید قرنی‌زاده، روحانی فرهیخته مهابادی با ترجمه بیش از دویست غزل از حافظ به کردی، لطافت و موسیقی زبان کردی را نیز به شعر لسان‌الغیب بخشید.
شعرای بزرگ کرد مانند استاد وفایی، سالم، نالی، ملاجزیری، استاد حقیقی همگی متاثر از کلام زیبای حافظ بوده‌اند.
پیش از او، استاد عباس حقیقی، شاعر خوش‌قریحه کُرد، صد غزل از حافظ را در همان وزن عروضی به کردی ترجمه کرده بود.
حافظ می‌فرماید: آن یار کزو خانه ما جای پری بود، سر تا قدمش، چون پری از عیب بری بود. ماموئستا حقیقی این بیت را به ریبایی ترجمه کرده است.
حافظ در جایی می‌فرماید: نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد، عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد. ماموستا حقیقی هم بسیار زیبا این بیت را ترجمه کرده است.
این کوشش‌ها، تنها ترجمه‌ی واژه‌ها نیست؛ ترجمه‌ی احساس، معنا و روح مشترک فرهنگ ایرانی است.
این قرابت، ناشی از تاثیر فرهنگی زبان فارسی و نزدیکی فکر و اندیشه و وحدت فکری است.
حافظ مظهر عشق و محبت بشری است که قوم کرد هم از آن سهیم خواهد بود.
ادیبان کرد با ترجمه‌ی شعر فارسی، این پیام را به گوش می‌رسانند که:
زبان اگرچه متفاوت است، اما دل، یکی‌ست و چه زیباست وقتی وحدت ملی، از دل شعر و واژه می‌روید.