در شهر های مختلف پاکستان و مناطق کشمیر تحت کنترل این کشور امروز (دوشنبه) مراسم و تجمعاتی به مناسبت هفتاد و هشتمین سالگرد آغاز مناقشه کشمیر برگزار شد.
به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما از اسلام آباد به نقل از شبکه خبری «ای آر وای نیوز»، همزمان با هشتاد و دومین سالگرد آغاز مناقشه کشمیر میان دو کشور همسایه در جنوب آسیا، امروز در شهر های مختلف پاکستان راهپیمایی های همبستگی با مردم کشمیر انجام شد.
در این مراسم شرکت کنندگان با در دست داشتن پلاکاردهایی خواستار توجه جامعه جهانی به وضعیت انسانی در منطقه کشمیر تحت کنترل هند شده و تاکید کردند که ثبات پایدار در جنوب آسیا تنها از مسیر گفت‌وگو و حل سیاسی این مسئله امکان پذیر است.
«شهباز شریف» نخست‌وزیر پاکستان در پیامی به مناسبت این روز، بر ضرورت یافتن راه‌حلی عادلانه و مطابق با خواست ساکنان کشمیر تاکید کرد و گفت: «صلح و توسعه در جنوب آسیا بدون حل این مناقشه ممکن نیست.»
وی از جامعه جهانی خواست در برابر نقض آشکار حقوق بشر و تلاش برای تغییر بافت جمعیتی و سیاسی کشمیر سکوت نکند.
شهباز شریف اظهار داشت: پاکستان بر موضع اصولی و روشن خود در حمایت همه جانبه از مردم کشمیر پایبند بوده و تا تحقق عدالت و اجرای کامل قطعنامه های سازمان ملل در کنار آنها خواهد ایستاد.
«آصف علی زرداری »رئیس‌جمهور پاکستان نیز در پیامی از سازمان ملل متحد و نهاد های بین‌المللی حقوق بشر خواست تا در برابر آنچه وی «نقض گسترده و سازمان‌یافته حقوق بشر در جموں و کشمیر تحت کنترل هند» خواند، اقدام جدی انجام دهند و برای حل مسالمت‌آمیز این مناقشه دیرینه نقش فعال تری ایفا کنند.
۲۷ اکتبر؛ روزی که جرقه یک مناقشه ۷۸ ساله زده شد.
۲۷ اکتبر ۱۹۴۷ یادآور یکی از حساس ترین و پرتنش ترین رویدادهای تاریخ معاصر جنوب آسیاست. در چنین روزی در سال ۱۹۴۷، نیروهای نظامی هند وارد سرینگر شدند و کنترل بخش بزرگی از ایالت مسلمان نشین جموں و کشمیر را در دست گرفتند. این اقدام که در پی امضای سند الحاق از سوی مهاراجه وقت صورت گرفت، سرآغاز اختلافی شد که تا امروز ادامه دارد و میلیون ها انسان را در دو سوی خط کنترل تحت تأثیر قرار داده است.
از آن روز تاکنون، مسئله کشمیر به یکی از پیچیده ترین بحران های منطقه‌ای تبدیل شده و بستر سه جنگ تمام‌عیار میان دو کشور همسایه، پاکستان و هند را فراهم کرده است. با وجود گذشت بیش از هفت دهه نه تنها راه‌حلی عادلانه برای این مناقشه پیدا نشده، بلکه هر سال ابعاد انسانی، سیاسی و امنیتی آن گسترده‌تر می‌شود.
نقش جامعه جهانی و به‌ویژه سازمان ملل متحد در این میان زیر سؤال رفته است. این سازمان از سال های نخست بحران، قطعنامه هایی برای حق تعیین سرنوشت مردم کشمیر صادر کرد، اما در عمل نتوانست هیچ یک از آنها را اجرا کند. نتیجه این ناتوانی شکل‌گیری بی‌اعتمادی عمیق میان دو کشور هسته‌ای منطقه است.