۲۵ اسفند، کربلای تاسوکی

هرکه خاک شلمچه را استشمام کرده، همان عطر و بوی کربلا را در دشت تاسوکی سیستان احساس می کند شاید این بخاطر مظلومیت شهدای اینجاست چه مظلومیتی بالاتر از اینکه عزیزی جلوی عزیزترینش کشته شود، پسر در پیش مادر ، مرد جلوی همسرش، دانش آموز پیش چشم معلم و داماد در پیش عروس شهید شود.

 فاصله خانواده ها تا گودال قتلگاه فقط به اندازه یک تپه و تلی شبیه تل زینبیه بود. فریاد یا حسین و یا زهرای خانواده های داغدیده موقع واقعه، تا ابد در آسمان و دشت تاسوکی می ماند. گناه همه مسافران تاسوکی که در ۲۵ اسفند ۱۳۸۴ شهید شدند، فقط یک چیز بود: محبت اهل بیت علیه السلام.

تمام زیبایی "و ما رایت الا جمیلا" داستان تاسوکی در نحوه مواجهه خانواده شهدا با این واقعه بود. غم عزیزان باعث نشد به هیچ قومی، پرخاشگری کنند، دهان باز کنند و چشم ببندد به همه وحدتی که قرآن به آن دعوت کرده است. هیچ مذهبی را متهم نکردند؛ به رغم اینکه قاتلان مصرّانه خود را به مذهب و قومی خاص نسبت می دادند.

خانواده شهدای تاسوکی حقیقتا به این آیه عمل کردند که فرمود" لایجرمنّکم شنئان قوم علی الا تعدلوا ، اعدلوا .... رفتار مجرمانه جماعتی سبب نشود شما هم رفتاری مجرمانه و غیرعادلانه داشته باشید، عدالت پیشه کنید.... این فهم از دین در مکتب اهل بیت، دست یافتنی است و لاغیر.

آری به بهانه گرفتن حق و مجازات مجرم، نمی توان هر فعلی را مرتکب شد. فرق مطالبه خواهی در مکتب اهل بیت، همین است که نباید حق دروگر را از آهنگر گرفت. بخاطر گناه یک کسی، بی گناهی را کشت. بخاطر رفتار غلط یک فرد، همه را متهم کرد.

کسی که بخاطر حقی، حقی را ضایع کند، اولا مسیر رسیدن به حق و محاکمه مجرم را سخت تر کرده است ثانیا اگر تا دیروز در مطالبه گری، حق با او بود بعد از آن خود مجرم می شود و ظلمی مرتکب شده است.

زیبایی مکتب اهل‌بیت همین است؛ مراقب باشیم رفتار بد دیگران ما را بد و مجرم نکند.

نویسنده: احمد ملاشاهی