شواهد تازه ای از تناقض گویی دولت اوباما درباره ایران فاش شد

 روزنامه اینترنتی واشنگتن پست در یکی از مقالات خود به قلم «جنیفر رابین» نوشت طبق گزارش روزنامه وال استریت ژورنال: « مقامات کنونی و سابق آمریکا گفتند، دولت اوباما رئیس جمهور آمریکا نتیجه گرفته است که ذرات اورانیومی که پارسال در پایگاه مخفی نظامی ایرانی ها پیدا شد با برنامه گذشته و پنهانی هسته ای این کشور مرتبط است؛ یافته ای که با انکارهای بلندمدت ایران درباره تلاش برای ساخت بمب اتمی در تناقض است. بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی سازمان ملل- ناظران هسته ای سازمان ملل- در بخشی از تحقیقات مرتبط با توافق سرنوشت ساز هسته‌ای بین ایران و قدرت های دنیا در ماه ژوئیه پارسال، آثاری از اورانیوم مصنوعی را در سایت پارچین- در جنوب شرق تهران- پیدا کردند». 

به نظر می‌رسد دولت آمریکا درباره شواهد ناخوشایند مربوط به تقلب (هسته‌ای) ایران در گذشته نیز پنهان کاری کرده است. طبق گزارش وال استریت ژورنال، «دولت اوباما در ماه دسامبر زمانی که آژانس بین المللی انرژی اتمی گزارش خود را منتشر کرد، درباره اورانیوم هیچ گونه اظهاری نظر نکرد و حتی در این گزارش شانزده صفحه ای نیز به شکل کوتاه به این یافته اشاره شد. اما مقامات کنونی و پیشین آمریکا در مصاحبه های اخیر خود در پاسخ به سؤالاتی درباره اورانیوم گفتند تصور بر این است که این ذرات اورانیوم، به برنامه ایران برای توسعه سلاح های هسته ای که این کشور ظاهراً بیش از ده سال پیش آن را پیگیری می‌کرد، ارتباط دارد».

همه اینها به تبلیغات واهی دولت اوباما و استفاده آن از شگرد «طعمه گذاری و تغییر» bait-and-switch بازمی‌گردد. دولت آمریکا بارها به کنگره و مردم این کشور وعده داد که ایران باید ابعاد نظامی احتمالی (PMDs) برنامه هسته‌ای خود را فاش کند، اما در توافق نهایی اینگونه نشد. دولت آمریکا ادعا کرد این واقع بینانه نیست که انتظار داشته باشیم ایران (به فعالیت گذشته خود) اقرار کند؛ ضمناً ما آمریکایی ها از همه چیز درباره برنامه هسته‌ای ایران مطلع می‌شویم. اکنون ما می‌دانیم که دستکم در پارچین، شواهدی وجود دارد که دقیقاً ظن ما را در همه این مدت تأیید می‌کند. آنچه نمی‌دانیم (زیرا دولت آمریکا بار مسئولیت را از دوش ایران برداشت) ابعاد برنامه، سایر اماکنی که ممکن است از آنها استفاده شده باشد و همچنین اطلاعاتی است که اگر به آژانس بین المللی انرژی اتمی اجازه می دادند با دانشمندان مصاحبه کند، برملا می‌شد. 

مارک دوبوویتز Mark Dubowitz کارشناس تحریم‌ها می‌گوید:« اگر آژانس بین المللی انرژی اتمی در جایی غیر از ایران چنین چیزی کشف می‌کرد، ما نیز بازرسی‌های بیشتر و گفتگو با دانشمندان مهم را که در زمینه برنامه تسلیحاتی نقش داشتند، مطالبه می‌کردیم؛ مطالباتی که ایران هم اینک آنها را رد کرده است. اما چون با ایران روبرو هستیم، درخواست نمی‌کنیم، زیرا بیش از این به ما اجازه بازرسی نمی‌دهند و دولت آمریکا نیز از آن بیم دارد که مبادا کاری کند که توافق را بر هم بزند. برای همین آنها (مقامات دولت آمریکا) به دروغ می‌گویند همه چیز را می دانند و پیشاپیش تسلیم می‌شوند». دوبوویتز در ادامه پافشاری کنگره آمریکا را بر بازرسی فیزیکی از مراکز نظامی ایران خواستار شد. 

کنگره آمریکا می‌تواند در اینجا نقش نظارتی داشته باشد، بخواهد که از گام هایی که ما (آمریکایی ها) برداشته ایم مطلع شود تا به تصویری کلی از تخلف های گذشته ایران برسد. چرا کنگره نباید مذاکره دوباره بر سر بندهای مربوط به بازرسی(در توافق هسته‌ای ایران) و همچنین حسابرسی بیشتر در خصوص برنامه هسته‌ای ایران را مطالبه کند؟ البته دولت آمریکا بدون تردید همکاری نخواهد کرد، اما دلیل خوبی وجود دارد که کنگره در این زمینه هشیار و فعال باشد. 

اگر هیلاری کلینتون در سال 2017 میلادی رئیس جمهور آمریکا شود، کنگره دنبال همسویی کلینتون با این موضع است که در واکنش به آزمایش های موشکی غیرقانونی ایران، نقض حقوق بشر، ستیزه جویی در منطقه و حمایت ایران از تروریسم، باید تحریم های بیشتری (ضد ایران) تصویب شود. افزون بر این،کنگره در جایگاهی است که برای لغو این تحریم ها، شروط بیشتری نظیر حسابرسی کامل به ابعاد نظامی احتمالی، بگذارد. هر چه باشد، دولت آمریکا زمانی وعده داده بود چنین کاری می‌کند. ایران، توافق را آغازی برای مذاکره‌های بی پایان می‌داند؛ ما نیز باید همین رویکرد را داشته باشیم. 

این مسئله باید برای دموکرات ها و جمهوری خواهان آمریکا روشن شود که توافق (هسته‌ای) ایران به این کشور اجازه داد از بررسی تخلف‌های گذشته‌ خود در امان بماند، فضای مانور زیادی داشته باشد و از بازرسی‌های آینده نیز اجتناب کند. از سوی دیگر، توافق (هسته‌ای) ایران باعث شده است دولت آمریکا، رفتارهای ناشایست ایران در زمینه مسائل غیرهسته ای را قابل قبول بداند. با روی کار آمدن رئیس جمهور جدید در آمریکا، سیاست‌ها در قبال ایران نیز باید تغییر کند. سیاست های جدید باید واگذاری امتیازات بیشتر (مانند دسترسی به معامله با دلار) را متوقف کند، تا حد ممکن فشارهای اقتصادی بیشتری (علیه ایران)اعمال و امتیازات واگذار شده در زمان دولت پیشین آمریکا را لغو کند. حداقل فایده سختگیری بیشتر در قبال ایران آن است که هم پیمانان اهل تسنن ما (آمریکا) مجاب می‌شوند که ما دیگر خودمان را درباره ماهیت رژیم ایران فریب نمی‌دهیم.