کاروان عاشورا به سوی نینوا ...

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما، امام حسین ‏‏(ع) هنگامی که  وارد منزلگاه « ذُو حُسَم» شدند، دستور دادند که خیمه‌ها را در این مکان برپا کردند،‏ حربن یزید ریاحی با هزار سوار هنگام ظهر از راه فرا رسید و برابر امام (ع) با ‏لشکریانش قرار گرفت.

امام رو به اصحاب خود کرد و فرمود: این گروه را سیراب کنید و ‏اسبان آنان را نیز آب دهید، یاران امام (ع) فرمان بردند و لشکریان دشمن حتی اسبان آنان ‏را نیز سیراب کردند.‏

عتبه بن ابی العیزار گوید: امام حسین (ع) در ذوحسم ایستاد و پس از حمد و ثنای الهی و ‏درود بر پیامبر (ص) فرمود: آنچه را که روی داد و پیش آمده است می‌بینید و دنیا دگرگون ‏شد آنچه نیکو بود از آن روی گردانده و از آن نمانده است مگر ته‌مانده‌ای همانند آن آب که ‏در ته ظرفی بماند و آن را دور ریزند و زندگی پست و ناچیز است مثل چراگاه ناگوار، مگر ‏نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل پرهیز نمی‌کنند، مؤمن باید حق‌طلب و مایل ‏به لقای پروردگار باشد، مرگ را من جز شهادت نمی‌یابم و زندگانی با ستمگران را غیر از ‏ننگ و خفت نمی‌دانم.‏

و باز ‏می‌فرماید: ای مردم! رسول خدا (ص) فرمود: هر کس سلطان ستم‌پیشه‌ای را که ‏محرمات الهی را حلال و پیمان خداوند را شکسته و با سنت من مخالفت کرده و ستم بر ‏بندگان خدا روا داشته باشد، تأیید کند و به انکار او برنخیزد، جایگاهش آتش و عذاب الهی ‏باشد بنی امیه به فرمان شیطان از اطاعت خدا سرپیچی کرده و فساد کردند، حدود ‏خدا را اجرا نکرده و بیت‌المال را منحصر به خود ساختند. حرام خدا را حلال و حلال خدا را ‏حرام کردند و من سزاوارترین مردم هستم به نهی کردن و بازداشتن آنها از اینگونه اعمال ‏زشت و نکوهیده.‏

حربن یزید ریاحی پیوسته همراه امام حسین (ع) رکاب می‌زد و هنگامی که مجال ‏می‌یافت به امام عرض می‌کرد از برای خدا حرمت جان خویش را پاس دار که من بر این ‏باورم که اگر گرم ستیز شوی، کشته شوی.

امام (ع) فرمود: مرا از مرگ می‌ترسانی؟ آیا ‏اگر مرا بکشید، دیگر مرگ گریبان شما را نمی‌گیرد؟ من همان را می‌گویم که آن مرد از ‏قبیله اوس با پسر عم خود گفت هنگامی که می‌خواست رسول خدا (ص) را یاری کند.‏

سامضی و مابالموت عار علی الفتی

اذا مانوی حقاً و جاهد مسلما

و واسی الرجال الصالحین بنفسه

و فارق مثبوراً و خالف مجرماً

فان عشت لم اندم وان مت لم الم

کفی بک ذلا آن تعیش و تزعما

من می‌روم و مرگ برای جوانمرد ننگ نیست

اگر برای خدا باشد و مخلصانه بکوشد

و با ‏مردان نیکوکار به جان مواسات نماید، 

چون بمیرد مردم بر مرگ او اندوه خورند و نابکاران از ‏سر عناد برخیزند، 

پس اگر زنده ماندم پشیمان نیستم و اگر بمیرم ملامت نشوم،

ذلت تو ‏را بس که زنده باشی، خوار گردی و ناکام بمانی.

‏چون حر این اشعار را از امام شنید کناره گرفت و با همراهان خود با فاصله کمی از امام، ‏مسیر دیگری را انتخاب کرد. 

امام حسین (ع) در ادامه مسیر خود به عراق در روز 27 ‏ذی‌الحجه پس از البیضه به الرهیمه رسیدند در آنجا مردی از اهالی کوفه که او را ابوهرم ‏می‌نامیدند به خدمت حضرت رسید و گفت: ای پسر رسول خدا (ص)! چه عاملی باعث ‏شد که از حرم جدت بیرون آمدی؟ امام (ع) فرمود ای اباهرم! بنی‌امیه بی‌حرمتم داشتند ‏صبوری کردم، اموالم را گرفتند، تحمل کردم و حال به دنبال ریختن خون من هستند بنابراین از ‏حرم امن خداوند خارج شدم... به خدا سوگند مرا خواهند کشت و چون چنین کنند خداوند ‏لباس ذلت را بر اندامشان می‌پوشاند و شمشیر برنده‌ای را برای آنها مهیا می‌کند و ‏کسی را بر آنها مسلط کند که آنان را به خاک مذلت بنشاند.1

از دیگر سخنان آن حضرت در این منزلگاه : 

ای مردم! رسول خدا فرمود: هر کس سلطان ستمگر، پیمان‌شکن، حلال کننده حرامها و مخالف با سنت رسول خدا را ببیند و در برابر او برنخیزد، جایگاهش با او در جهنم است. 2

================================================

1- برگرفته از کتاب مدینه تا کربلا، همراه سیدالشهدا.

2- برگرفته از اثر محققانه دانشمند معاصر حضرت حجت الاسلام‏ علی نظری منفرد به‏نام " قصه کربلا".

یادداشت : فهیمه علیمردانی