هشتم محرم با کربلاییان...

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما، در این روز امام حسین(علیه السلام) برادرش عباس را به همراه عده‌ای، شبانه حرکت داد. آن‌ها با یک برنامه حساب شده، صفوف دشمن را شکسته و مشک‌ها را پر از آب کردند و به خیمه‌ها برگشتند.

در این روز با اینکه سپاه امام حسین ‏‏(ع) در محاصره شدید قرار داشت، امیه بن سعد طایی خود را به یاران امام رساند.‏

امیه بن سعد طایی از شهدای کربلا است که به نقلی روز عاشورا در حمله اول شهید شد، وی در سوارکاری نامی، شجاعی از کوفیان و از اصحاب ‏امیرالمومنین (ع) بوده و در جنگ صفین نیز حضور داشته است.

در این روز عطش بار ‏دیگر بر همراهان امام (ع) غلبه کرد و عمربن حجاج به محاصره شریعه فرات مباهات ‏می‌کرد و به حضرت زخم زبان می‌زد.‏

ابومخنف از محدثّان و مورّخان بزرگ سده دوم هجرى در مَقْتَل‌ُ الْحُسَیْن (نخستین مقاتل با موضوع گزارش واقعه عاشورا و شهادت امام‌حسین) از زبیدی «عمرو بن حجاج» زبیدی، از جانیان واقعه‏ی کربلا و کسی که فرمانده نیروهای میمنه، لشکر عمر سعد را در کربلا به عهده داشت، نقل کرده است، می‌گفت: ای کوفیان! از ابن زیاد و جمع خود دست نکشید و در کشتن ‏کسی که از دین بیرون رفته امام حسین (ع) و با امام خود یزید مخالفت می‌کند تردید ‏نکنید.

امام فرمود: ای عمروبن حجاج! آیا مردم را بر من می‌شورانی؟ آیا ما از دین خدا ‏بیرون رفته‌ایم و شما بر دین پایدار مانده‌اید؟ هان! به خدا سوگند، آنگاه که جان‌های شما از ‏بدن‌ها مفارقت کنند و بر این اعمال خود بمیرید، درخواهید یافت که کدام یک از ما از دین ‏خدا بیرون رفته و چه کسی به سوختن در آتش سزاوارتر است.‏

با توجه به اینکه عطش بر امام و همراهان غلبه کرده بود، عبدالله بن حصین ازدی بر ‏محاصره فرات فخر می‌ورزید. عبدالله بن حصین ازدی که مرگش در بجیله رخ داد، به ‏رویارویی امام آمده و گفت: ای حسین! آیا این آب را نمی‌بینی که همچون دل آسمان ‏می‌درخشد؟! به خدا سوگند یک قطره از آن را نخواهی چشید تا تشنه کام بمیری! امام ‏فرمود: خدایا! او را از تشنگی بمیران و او را هرگز نیامرز.

حمید بن مسلم (از گزارشگران واقعه‏ کربلا) می‌گوید: پس از ‏آن، او(عبدالله بن حصین ازدی) بیمار شد و من به عیادتش رفتم سوگند به خدایی که هیچ معبود به حقی جز او ‏نیست، او را دیدم که پیوسته آب می‌خورد و سیراب نمی‌شد، سپس آن را پس می‌داد و ‏دوباره می‌آشامید و سیراب نمی‌شد. بدین گونه بود تا مرد.‏

در پایان روز هشتم، حضرت سکینه (ع) فرزند اباعبدالله الحسین (ع) می‌گوید: مهتاب ‏فضای خیمه امام را روشن کرده بود دیدم پدرم میان جمعیت ایستاده و خطاب به یاران و ‏همراهان می‌فرماید: ای مردم! هر کدام از شما که می‌تواند بر تیزی شمشیر و ضربات ‏نیزه‌ها صبر کند، با ما قیام کند و گرنه از میان ما برود و خود را نجات دهد.

سخنان امام به ‏پایان نرسیده بود که یاران همگی صدا زدند سوگند به خدا چنین نخواهیم کرد، بلکه جان، ‏مال، زن و فرزندان خود را فدای تو خواهیم کرد.1

ملاقات امام حسین(علیه السلام) با عمر بن سعد:

حضرت فرمود: «ای پسر سعد! آیا با من مقاتله می‌کنی و از خدا هراسی نداری؟» ابن سعد گفت:«اگر از این گروه جدا شوم خانه‌ام را خراب و اموالم را از من می‌گیرند و من بر حال افراد خانواده‌ام از خشم ابن زیاد بیمناکم.» 

حضرت فرمود: «تو را چه می‌شود؟ خدا جان تو را به زودی در بستر بگیرد و تو را در روز قیامت نیامرزد ... گمان می‌کنی که به حکومت ری و گرگان خواهی رسید؟ به خدا چنین نیست و به آرزویت نخواهی رسید.»2

سخن امام حسین (علیه السلام) با یارانش:

ای بزرگ زادگان! صبر پیشه کنید که مرگ جز پلی نیست که شما را از سختی و رنج عبور داده و به بهشت پهناور و نعمت‌های همیشگی آن می‌رساند.3

****************

1 - کتاب مدینه تا کربلا، همراه سیدالشهدا.

2 -  کتاب "قصه کربلا".

3 - ر. ک به شماره یک.